องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1331

“ใช่ ลุกขึ้นมา!”

แม้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้จะมีเพียงแค่สิบกว่าคน แต่พวกเขามีกำลังมากพอที่จะทำให้คนรอบๆ กลัวและล่าถอยไปได้

ทั่วป๋าเยี่ยนยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก เขาที่เป็นถึงสมาชิกราชวงศ์ชาวตาด แต่ตอนนี้กลับถูกพวกขี้เมาสองสามคนหาเรื่อง เขาตะโกนเสียงดังขึ้นทันที

“ได้ ไอ้พวกขยะ ข้าจะดูว่าวันนี้ใครกล้าลงไม้ลงมือกับข้า!”

เขาตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน ชาวตาดที่ร่วมโต๊ะด้วยกันต่างจ้องมองด้วยความโกรธ ยกแขนเสื้อขึ้นราวกับว่าพวกเขาพร้อมที่จะต่อสู้แล้ว

“ไอหย่า พวกเจ้ายังคิดจะเทียบอีกหรือว่าใครเก่งกว่าใคร? ได้ คนอย่างเพ่ยฉีชอบเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว สหายข้า จัดการพวกมันซะ!”

กองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวพูดเสียงเย็น ไม่ว่าทหารองครักษ์ของทั่วป๋าเยี่ยนจะมีรูปร่างสูงใหญ่เพียงใด พวกเขาเองก็ไม่กลัว หยิบชามและตะเกียบบนโต๊ะโยนใส่พวกเขา

มีเสียงดังเกิดขึ้น โต๊ะพัง อาหารและเหล้ากระจัดกระจายเต็มพื้น พวกชาวตาดถูกทุบตี

หลังจากที่ความโกลาหลเกิดขึ้นไปครู่หนึ่ง ชาวตาดกลุ่มนั้นต่างพากันโมโหอย่างมาก เดินเข้าไปหากองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวทันที

“แม่งเอ้ย กล้าทำร้ายข้าจริงๆ หรือ เอาพวกมันให้ตาย!”

แต่ในตอนนี้ไม่เพียงแต่ตัวตนที่เป็นกองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวเท่านั้นที่มีกำลังเหนือกว่า แต่ตัวตนพวกเขาเองก็เป็นทหารชั้นยอดเช่นกัน ดังนั้นกำลังและความแข็งแกร่งย่อมเหนือกว่าพวกคนเอาแต่ใจอย่างชาวตาดแน่นอน

กองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวหัวเราะเบาๆ และเตะไปที่ท้องของทั่วป๋าเยี่ยน

“ตุบตุบ...”

แรงเตะนั้นรุนแรงมาก ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนสะดุดและล้มลงกับพื้น ใบหน้าของเขาเหยเกด้วยความเจ็บปวด

“ไอ้พวกสารเลว กล้าทำร้ายข้า ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ทั่วป๋าเยี่ยนลุกขึ้น พร้อมยกหมัดหวังโจมตีไปที่กองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวคนนั้น แต่ตัวเขาเองไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

อีกฝ่ายคว้าคอแล้วยกขึ้นพร้อมกับบีบอย่างแรง

“แค่กๆ... เจ้า พวกเจ้า... พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร? แค่กแค่ก...”

ทั่วป๋าเยี่ยนพยายามดิ้นรนเป็นเวลานาน แต่ยิ่งเขาดิ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหายใจลำบากมากเท่านั้น

“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร ในอาณาจักรฉินไม่มีใครกล้ารังแกคนของเพ่ยฉีได้!”

ขณะที่เขาพูด ชายคนนั้นก็ยกมือขึ้นตบแก้มเขา

ชาวตาดคนอื่นต้องการเข้ามาช่วยๆ แต่กลับถูกกลุ่มกองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวผลักพวกเขาจนล้มลง และได้ให้บทเรียนที่ดีแก่พวกเขาไปพักหนึ่ง พวกเขากรีดร้องเสียงดังและเลือดกระเด็นเซ็นสาดไปทั่ว

ทั่วป๋าเยี่ยนถูกทุบตีจนจมูกช้ำและหน้าบวม ในเวลานี้เขาสับสนมาก เขาไม่เคยเห็นคนที่มีท่าทางเช่นนี้มาก่อน และเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมีปัญหากับคนขี้เมากลุ่มนี้

เขารีบจำชื่อเพ่ยฉีเอาไว้ในใจ เขาสาบานกับตัวเองว่าคนพวกนี้ต้องชดใช้อย่างเลือดเย็น

“อย่าตีข้า หยุดตีข้าได้แล้ว หยุดเดี๋ยวนี้!”

ในเวลานี้ ในที่สุดเฉินอวิ๋นฟางและคนอื่นๆ ก็เข้ามาผลักพวกกองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวออกไป

“คนอาณาจักรฉินอย่างพวกเจ้าเหตุใดถึงได้หยาบคายและป่าเถื่อนเช่นนี้? ข้าอยากเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ฮ่องเต้ของพวกเจ้าต้องมีคำตอบให้พวกเรา!”

ทั่วป๋าเยี่ยนโกรธ เฉินอวิ๋นฟางพยักหน้าอย่างเห็นด้วยและพูดอย่างรังเกียจ

“ใช่ พวกเขาสมควรตาย พี่ทั่วป๋าอย่าเพิ่งโกรธเลยเจ้าค่ะ พวกเราช่วยประคองพี่นะเจ้าคะ”

หลังจากจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฉินอวิ๋นฟางและบรรดาผู้หญิงกลุ่มนั้นช่วยกันประคองทั่วป๋าเยี่ยนและคนของเขาลงมายังชั้นล่าง พวกเขาต้องได้รับการทำแผลก่อน จากนั้นค่อยดูว่าจะมีรายงานไปที่เจ้าหน้าที่หรือไม่

ชาวตาดเหล่านี้ยิ้มและเดินอย่างทะลักทุเล

หลังจากที่ออกจากหอหม่านโหลว ท้องฟ้าข้างนอกก็มืดแล้ว เฉินอวิ๋นฟางค่อยๆ ประคองพวกเขาอย่างระมัดระวัง

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เดินออกไปได้ไม่นาน ในตรอกด้านหน้ามีชายร่างใหญ่สวมชุดดำ ถือไม้นวดแป้งและค้อนอยู่ในมือ ราวกับว่ารอพวกเขามานานแล้ว

“พวกคนข้างหน้านั้นเป็นใครกัน?”

ทั่วป๋าเยี่ยนมองไปข้างหน้าด้วยความสับสน

เฉินอวิ๋นฟางไม่เจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน รู้สึกสับสนเล็กน้อย

วินาทีต่อมา ชายร่างใหญ่เดินลงมาจากรถม้า เดินตรงไปที่ทั่วป๋าเยี่ยนหรี่ตาลงแล้วถามว่า

“เจ้าชื่อเพ่ยฉีใช่หรือไม่?”