องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1330

“จริงด้วยเสี่ยวฟาง เจ้ารู้จักชาวตาดดีมาก เก่งมากเลย”

ผู้หญิงอีกสองสามคนต่างมองไปที่ผู้หญิงที่ชื่อว่าเสี่ยวฟาง

นางมีชื่อเดิมว่าหนิวฟาง แต่เมื่ออาณาจักรฉินพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ ความรู้นางก็เริ่มเปิดกว้างมากขึ้น นางไม่ชอบชื่อเดิมของตัวเองจึงเปลี่ยนเป็นเฉินอวิ๋นฟาง

เมื่อได้ยินคำชมจากทุกคน เฉินอวิ๋นฟางพลันรู้สึกภูมิใจ นางเหลือบมองไปที่ทั่วป๋าเยี่ยนอย่างเงียบๆ จากนั้นจึงหันกลับมาแล้วพูดว่า

“สาวๆ ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสเช่นนี้ พวกเราไปดินแดนชาวตาดไม่ได้ เช่นนั้นพวกเราไปทำความรู้จักกับชาวตาดกลุ่มนั้นดีหรือไม่?”

“ได้สิ!”

สาวๆ ต่างพากันปรบมือ

เฉินอวิ๋นฟางยืนขึ้นด้วยรอยยิ้ม และพาสาวๆ เหล่านั้นเดินไปที่โต๊ะทั่วป๋าเยี่ยน

สำหรับทั่วป๋าเยี่ยนและคนอื่น พวกเขาสังเกตเห็นกลุ่มหญิงสาวที่แต่งตัวสวยงาม ฉีดน้ำหอม และปัดแก้ม พวกนางดูสวยเป็นพิเศษ

ทั่วป๋าเยี่ยนและคนอื่นๆ เป็นคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ทุ่งหญ้า หญิงสาวในท้องทุ่งนั้นส่วนใหญ่แล้วไม่ค่อยได้อาบน้ำ อาบน้ำแค่ปีละครั้งเท่านั้น จะเปรียบได้กับหญิงอาณาจักรฉินได้อย่างไร

ในสายตาของพวกเขา ผู้หญิงในอาณาจักรฉินเป็นเหมือนดั่งนางฟ้าในสายตาของพวกเขา โดยเฉพาะเมื่อมีสายลมพัดกลิ่นหอมให้โชยเข้ามา ทำให้พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น รู้สึกได้ว่าหัวใจของเขากำลังจะละลาย

“หนุ่มๆ พวกเราเห็นว่ามีที่นั่งว่าง พวกเรามาทำความรู้จักกันดีหรือไม่?”

เฉินอวิ๋นฟางเริ่มหว่านเสน่ห์ กัดริมฝีปากบางของตัวเองอย่างคาดหวัง

การปรากฎตัวนี้ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนและคนอื่นต่างพากันหน้าร้อนผ่าว และทั่วป๋าเยี่ยนเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นยืน ยิ้มและพูดภาษากลางอย่างกระท่อนกระแท่น

"ได้” นั่งได้สิ มานั่งเถิด”

เมื่อเฉินอวิ๋นฟางและคนอื่นๆ นั่งลง บรรยากาศที่โต๊ะนั้นพลันครึกครื้นขึ้นมาทันที พวกผู้หญิงพลันถูกพวกหมาป่าเหล่านั้นรายล้อมและดื่มเหล้าเป็นเพื่อนพวกเขาอีกหลายแก้ว

หลังจากที่ดื่มกันไปสามรอบ ทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันมากขึ้น ทั่วป๋าเยี่ยนจับมือเฉินอวิ๋นฟางแล้วพูดด้วยสายตาร้อนแรงว่า

“โอ้ แม่นางช่างงามเหลือเกิน เจ้าคือหญิงที่งามที่สุดในอาณาจักรฉินที่ข้าเคยพบมา”

เฉินอวิ๋นฟางชักมือตัวเองออก นางพยายามอยู่สองสามครั้งกลับไม่สำเร็จ ทำให้นางส่งสายตาหวานซึ้งเล็กน้อย

ผู้หญิงคนอื่นต่างก็ถูกชาวตาดแทะโลมเช่นกัน ในตอนแรกพวกนางลังเลก็สลัดพวกเขาไม่ออก แต่หลังจากได้ยินตัวตนของชายกลุ่มนี้แล้ว พวกนางถึงกับต้องอึ้ง

ในหมู่ชาวตาดกลุ่มนี้ ทั่วป๋าเยี่ยนเป็นลูกหลานราชวงศ์ชาวตาด และมีขุนนางอีกสองคน รวมถึงขุนนางและผู้นำชนเผ่าบางกลุ่ม ทำให้พวกเขายิ่งได้รับการชื่นชม

อีกทั้งพวกเขายังหยอกเล่นเก่งเสียด้วย พูดโจมตีไม่กี่คำ ทำให้เฉินอวิ๋นฟางและคนอื่นๆ ถึงกับหัวเราะอย่างมีความสุข

...

จนกระทั่งคนของกองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวคนหนึ่งแสร้งทำเป็นเดินชนโต๊ะ จากนั้นอ้วกใส่ทั่วป๋าเยี่ยน

ทั่วป๋าเยี่ยนสะดุ้ง จากนั้นเขาก็ตอบโต้

“ไอ้เวรนี่ เป็นอะไรของเจ้า อยากตายหรือไร?”

เขาเหลือบมองเสื้อผ้าสกปรก ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก กลิ่นเหม็นลอยโชยไปหาเขาทันที

ทั่วป๋าเยี่ยนผลักอีกฝ่ายออกและด่าว่า

“เจ้าเป็นใคร กล้ามาอ้วกใส่ข้า? อยากตายใช่ไหม?”

ทหารคนนั้นยังคงอยู่ในการแสดง เขากรีดร้องและร้องไห้ออกมา

“โอ้ย... เจ็บ ตีข้าหรือ พี่ มาช่วยข้าด้วย...”

เสียงดังขึ้นมา กองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวที่แต่งตัวแบบคนธรรมดาทั่วไปต่างปรากฎตัวขึ้นรอบๆ ทีละคน

“ในเมื่อเจ้ากล้าทำร้ายข้า หากวันนี้ไม่พูดกันดีๆ อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากที่นี่เลย!”

“ใช่ ใครเป็นคนลงมือ หากกล้าก็ลุกขึ้นมา วันนี้เจ้าไม่มากวนข้า ก็คงไม่รู้จักเจ้า ถือว่าเจ้ามีความสามารถพอตัว”