องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1345

เมื่อมาส่งเฉินอวิ๋นฟางแล้ว เฉินอวิ๋นฟางก็อยากจะให้ทั่วป๋าเยี่ยนค้างคืนกับนาง แต่ทั่วป๋าเยี่ยนก็หาเหตุผลข้างๆคูๆไป

เฉินอวิ๋นฟางสีหน้าสลดใจ แต่แล้วนางก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ นางดึงแขนของทั่วป๋าเยี่ยนแล้วยิ้มแย้มพูดว่า

“พี่ทั่วป๋า ข้าบอกข่าวดีให้ อยากฟังรึไม่”

“ข่าวดีอะไรรึว่ามาสิ” ทั่วป๋าเยี่ยนถามขึ้นอย่างรำคาญใจ

เฉินอวิ๋นฟางพูดอย่างเขินอายว่า “วัน......วันนี้ข้าไปหาหมอมา......หมอบอกว่าข้าตั้งครรภ์ลูกของพี่ พี่ทั่วป๋า พี่......พี่จะสู่ขอข้าเมื่อไรรึ?”

ทั่วป๋าเยี่ยนไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ก็ต้องแสร้งทำต่อไป เขาจับมือของเฉินอวิ๋นฟางอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า

“ลูกคนนี้คือของขวัญที่ข้ามอบให้เจ้า”

“จริงรึ? ขอบคุณพี่ทั่วป๋ามากนะเจ้าคะ” เฉินอวิ๋นฟางกอดทั่วป๋าเยี่ยนแล้วพูดขึ้นอย่างออดอ้อน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “แล้วพี่ทั่วป๋าจะสู่ขอข้าเมื่อไรรึ?”

“ระยะนี้ ไว้ข้าหารือกับฮ่องเต้อาณาจักรฉินเรียบร้อยก่อน” ทั่วป๋าเยี่ยนพูดอย่างขอไปที

แต่ต่อให้คำตอบของเขาจะขอไปทีแค่ไหน ก็ทำให้เฉินอวิ๋นฟางรู้สึกหวานชื่นอย่างมาก เฉินอวิ๋นฟางพึงพอใจอย่างยิ่ง นางเดินเข้าไปในบ้านด้วยความดีใจ ส่วนทั่วป๋าเยี่ยนก็รีบจากไป

ทั่วป๋าเยี่ยนไปตามหาตางเสี่ยวฮวาที่ออกจากบ้านกลางดึก โดยมีผู้ใต้บังคับบัญชาคอยนำทาง สุดท้ายก็ได้หาตัวนางพบ......

จนกระทั่งวันที่สอง เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนตื่นขึ้นแล้วมองจางเสี่ยวฮวาที่เปลือยกายนอนอยู่ข้างๆกายแล้ว ก็รู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง

เป็นไปตามคาด เหมือนกับที่ต๋าหลี่ฉีได้กล่าวเอาไว้เลย เพียงแค่เขาแสดงความดีออกมาเล็กน้อย ผู้หญิงอาณาจักรฉินก็ยอมทิ้งทุกอย่างแล้วถวายตัวให้

ปรากฏการณ์ประหลาดเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกแปลใหม่และมีความสุขมาก เขารู้สึกว่าต๋าหลี่ฉีมีความสามารถอย่างยิ่ง หากใช้ให้ดี ในอนาคตก็จะสามารถส่งผู้หญิงอาณาจักรฉินไปในดินแดนชาวตาดได้เรื่อยๆ เพื่อให้ชาวตาดได้เล่นสนุกเพลิดเพลิน เมื่อเป็นเช่นนี้ต่อให้วันหนึ่งเขาต้องกลับไป ก็ยังยังมีความสุขได้ทุกวัน

และแล้วทั่วป๋าเยี่ยนก็คิดจะดึงต๋าหลี่ฉีมาเป็นพวก เมื่อกลับไปแล้วก็ได้พบเขาทันที

“ต๋าหลี่ฉี ข้าจะให้เจ้ามารับใช้ข้า เจ้ายินยอมรึไม่?” ทั่วป๋าเยี่ยนพูดตรงๆ น้ำเสียงหยิ่งยโสราวกับกำลังให้ทาน ด้วยฐานะตำแหน่งของเขาแล้ว ไม่มีทางที่จะพูดเช่นนี้กับคนประเภทต๋าหลี่ฉีด้วยซ้ำ เป็นการให้ที่แท้จริง

เมื่อต๋าหลี่ฉีได้ยินดังนั้นแล้วก็ดีใจมาก เขารีบคุกเข่าขอบคุณ

“กระหม่อมยินดีจะติดตามท่าน ไม่ว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟก็ไม่ยอมถอยพ่ะย่ะค่ะ”

“ฮ่าๆๆ......ต๋าหลี่ฉี นี่จะเป็นเกียรติของเจ้า ต่อไปนี้เจ้าคอยตั้งใจส่งหญิงสาวอาณาจักรฉินไปยังดินแดนชาวตาดให้ดี”

ทั่วป๋าเยี่ยนตบบ่าของต๋าหลี่ฉี

“อยากพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอยากได้ ขอบพระคุณอย่างยิ่ง!” ต๋าหลี่ฉีพูดอย่างตื่นเต้น

“ฮ่าๆๆ ดี!” ทั่วป๋าเยี่ยนหัวเราะอย่างชอบใจ จากนั้นก็ไปเคาะประตูทันที

“ใครกัน?” เสียงของเฉินอวิ๋นฟางถามขึ้นจากในบ้าน ทันใดนั้นประตูบ้านก็เปิดออก เมื่อเฉินอวิ๋นฟางเห็นทั่วป๋าเยี่ยนแล้วก็ดีใจอย่างยิ่ง

แต่ทันใดนั้นนางก็สังเกตเห็นคนแปลกหน้าข้างๆเขา นางขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า “เขาคือ?”

“ฮ่าๆๆ เขาคือผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีฝีมือของข้า ข้าผ่านมาทางนี้จึงมาหา มีน้ำชารึไม่? ข้าหิวน้ำจะแย่”

ทั่วป๋าเยี่ยนยิ้มแย้มแล้วถามขึ้น

เฉินอวิ๋นฟางไม่ได้ระวังตัวเลย นางหลบแล้วพูดอย่างดีใจว่า

“แน่นอนอยู่แล้วเจ้าค่ะ พี่ทั่วป๋าและพี่ชายท่านนี้ เชิญด้านนี้เถิด”

ว่าแล้วเฉินอวิ๋นฟางก็ควงแขนของทั่วป๋าเยี่ยนอย่างสนิทสนม

ทั่วป๋าเยี่ยนยิ้มออกมาบางๆ เมื่อเข้าไปแล้วเฉินอวิ๋นฟางก็ได้ไปเทน้ำชาให้ทั้งสองคน แต่เมื่อนางยกน้ำชากลับมาก็ไม่พบทั่วป๋าเยี่ยนแล้ว ในบ้านเหลือเพียงต๋าหลี่ฉี