องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1344

ทั่วป๋าเยี่ยนอดกลั้นความต้องการในใจ เขายิ้มแล้วพูดอย่างสงบใจว่า

“สวัสดีทุกท่าน ทุกท่านล้วนเป็นเพื่อนของฟางฟาง คืนนี้กินดื่มตามสบายใจเลยนะ ข้าจะจ่ายทุกอย่างเอง”

“ว้าว!”

“พี่ทั่วป๋าทรงเจริญ!”

“พี่ฟาง คนรักของพี่เนี่ยดีจัง!”

เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนพูดดังนั้นแล้วทุกคนก็ฮือฮาดีใจกันหมด สายตาที่เหล่าหญิงสาวมองไปยังเฉินอวิ๋นฟางยิ่งอิจฉามากขึ้น

เฉินอวิ๋นฟางเองก็ภูมิใจจนไม่อาจบรรยายได้ ความทระนงเองก็ได้รับการเติมเต็มอย่างยิ่ง

“ว้าวที่รัก ช่างดีจริงๆ”

เฉินอวิ๋นฟางชอบใจอย่างยิ่ง นางรีบโอบคอของทั่วป๋าเยี่ยนแล้วจูบ

ทั่วป๋าเยี่ยนรู้สึกว่าตนเองล่องลอยไปหมด

หลังจากนั่งลงแล้ว ทุกคนก็กินดื่มกัน มีเพียงทั่วป๋าเยี่ยนที่ไม่มีกะจิตกะใจทานอะไรเลย เขาเอาแต่มองไปเหล่าหญิงสาวไปมา และในขณะที่เขาลังเลอยู่ว่าตนเองควรจะลองเชิงรึไม่ คอของเขาก็เหมือนถูกอะไรกระทบ

ทั่วป๋าเยี่ยนตะลึงแล้วมองไปตรงข้าม ด้านหน้าคนที่นั่งอยู่คือเพื่อนของเฉินอวิ๋นฟาง รูปร่างของนางยั่วยวนยิ่งกว่าเฉินอวิ๋นฟางเสียอีก

บัดนี้นางกำลังใช้จับจ้องทั่วป๋าเยี่ยนอยู่ สายตาคู่นั้นทำเอาทั่วป๋าเยี่ยนรู้สึกสั่นไหว เขาเองก็ไม่ยอมแพ้ และยื่นขาออกไปหยอกล้ออีกฝ่าย

ทั้งสองยุ่งเกี่ยวกันอยู่ใต้โต๊ะ เฉินอวิ๋นฟางไม่รู้เรื่องอะไรเลย นางตกอยู่ในโลกที่ตนเองจินตนาการขึ้นมาอย่างสิ้นเชิง เมื่อการสังสรรค์จบลงแล้ว เฉินอวิ๋นฟางก็ได้ควงแขนของทั่วป๋าเยี่ยนอีกครั้ง เมื่อทุกคนจะจากไปแล้วก็เกิดฝนตกอย่างหนัก

เหล่าหญิงสาวไม่รู้จะทำอย่างไรดี แล้วจะกลับอย่างไร?

สำหรับทั่วป๋าเยี่ยนแล้วนี่เป็นโอกาสที่จะได้รู้ที่อยู่อาศัยของเหล่านางฟ้าพวกนี้ เขาแสร้งทำเป็นสงบแล้วกระแอมเบาๆ จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า

“ข้าพาผู้ใต้บังคับบัญชามาด้วย เดี๋ยวให้เขาไปเตรียมร่มมาส่งพวกเจ้ากลับ”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วทุกคนก็ตาเป็นประกายแล้วพากันชื่นชมกันขึ้นมา

“ว้าว มิน่าเล่าถึงได้พูดกันว่าผู้ชายชาวตาดมีความเป็นสุภาพบุรุษกัน ช่างใส่ใจจริงๆ”

“จริงด้วย แถมยังให้คนไปส่งพวกข้ากลับอีก เมื่อไรผู้ชายที่ราบกลางจะดีอย่างพวกเจ้าบ้างนะ”

“ว่าอย่างไรนะ? ข้าหมั่นหาเงินหามรุ่งหามค่ำทุกวันนี้ เมื่อก่อนเจ้าก็เป็นเพียงคนบ้านนอก ข้าทุ่มเทพยายามรับทุกคนในครอบครัวเจ้ามาดูแลที่เมืองหลวงแท้ๆ ข้าคอยซื้อนั่นซื้อนี่ให้เจ้าทุกเดือน คอยไปรับไปส่งเจ้าทุกครั้ง ข้าทำมามากมายเพียงนี้ สุดท้ายข้ากลับแพ้มัน เพียงแค่มันให้คนส่งเจ้ากลับมาเนี่ยนะ?”

ราวกับว่าหญิงสาวถูกพูดแทงใจดำ โดยเฉพาะประโยคที่นางเป็นคนบ้านนอก ส่งผลกระทบต่อศักดิ์ศรีของนางอย่างยิ่ง นางพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“ใครอยากได้กัน ทั้งหมดเจ้าเป็นคนยินดีจะทำเองไม่ใช่รึ? อีกอย่างนี่เจ้ากล้าตะคอกใส่ข้ารึ ข้าทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว!”

ว่าแล้วนางก็หันหลังเดินจากไป

หลิวหย่งตะลึงไป ดึกดื่นป่านนี้ ภรรยาของเขากลับพูดว่าจะออกจากบ้านรึ? ต่อให้เมื่อก่อนอ๋องเหยียนจะตรัสไว้ว่าอย่างไร แต่คนอาณาจักรฉินก็ยังคงมีความคิดที่อนุรักษนิยมมาก บัดนี้หลิวหย่งรู้สึกว่าตนเองถูกหักหลัง เขาพูดด้วยตาแดงก่ำว่า

“จางเสี่ยวฮวา แน่จริงเจ้าก็ไม่ต้องกลับมาเลยทั้งคืน คอยดูนะ......”

หญิงสาวไม่ได้ฟังประโยคหลังด้วยซ้ำ นางปิดประตูเสียงดังแล้วจากไปทันที เหลือเพียงชายหนุ่มที่งุนงงไปหมด

......

อีกด้านหนึ่ง ในขณะที่ทั่วป๋าเยี่ยนกำลังส่งเฉินอวิ๋นฟางกลับบ้าน จู่ๆก็ได้รับรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชามา ทำให้เขาหายใจถี่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ถึงขั้นไม่อยากจะไปส่งต่อแล้ว แต่ก็ยังต้องอดทนต่อความร้อนใจ