องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1362

“ในสถานการณ์ปัจจุบันมีคนนับหมื่นมารวมตัวกันขอร้องให้ฝ่าบาทและอ๋องเหยียนเป็นตัวแทนความยุติธรรมให้แก่พวกนาง”

หลังจากที่หลิวอวี่หลินพูดจบ ทั้งท้องพระโรงตกอยู่ในความเงียบทันที หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็รู้สึกตัว

“พูดจาไร้สาระ! ไร้สาระเกินไปแล้ว!”

เสนาบดีกรมขุนนางพูดด้วยความโกรธ

“เหอเหอ”

หลิวอวี่หลินส่ายหัว

“ไร้สาระหรือไม่ ข้ากลับไม่เชื่อ ในตำหนักจินหลวนนี้มีคนมากขนาดนี้ กลับไม่มีใครสังเกตเห็นกลุ่มคนขนาดใหญ่ที่นอกเมืองหลวงเลยหรือ?”

หลังจากที่หลิวอวี่หลินพูดจบ ทั้งท้องพระโรงก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

หลิวอวี่หลินไม่ได้พูดขัดขึ้น แต่กลับรออย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เสนาบดีกรมขุนนางเงยหน้าขึ้นพูดว่า

“ข้าขอถามอะไรสักหน่อย พวกนางอยากให้ฝ่าบาทและอ๋องเหยียนให้การสนับสนุนแบบใด?”

หลิวอวี่หลินยิ้มและพูดว่า

“จะเรื่องอะไรอีกล่ะ? พวกนางอาจจะฟ้องร้องพวกท่านที่พูดเกินจริง ฟ้องร้องว่าพวกท่านรังแกผู้หญิงในอาณาจักรฉิน ฟ้องร้องว่าพวกท่านละเมิดหลักการความเสมอภาค ฟ้องร้องว่าพวกท่านเข้าไปก้าวก่ายเรื่องพวกนางจะคบหากับใคร”

ทันทีที่ประโยคนี้ดังขึ้น ขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋น รวมไปถึงฉินชงเอง ต่างพากันอึ้งไป

เสนาบดีกรมพิธีการจ้องไปที่เขาแล้วพูดว่า

“เป็นไปได้อย่างไร?พวกเราต่างช่วยกันปกป้องพวกนางต่างหาก!”

“นั่นน่ะสิ จะมีข่าวแปลกๆ เช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? พวกเราเสียแรงไปแต่ไม่คุ้มค่า ดูเหมือนว่าพวกเราทำความผิดร้ายแรงอยู่เลย?”

“ใช่ ใต้เท้าหลิว คำพูดโกหกนี้สามารถนำมาหลอกคนอื่นได้หรือ?”

ทุกคนในท้องพระโรงต่างพากันตกใจ

ในขณะนี้ ขุนนางทุกคนมองไปที่หลิวอวี่หลินด้วยสายตาสงสัย

พวกเขาคิดว่าตนเองทำเพื่ออาณาจักรฉิน เพื่อปกป้องผู้หญิงในอาณาจักรฉิน ถึงได้ส่งกองกำลังออกไป

แต่จากสถานการณ์ตอนนี้ คนที่พวกเขาปกป้องกลับรวมตัวกันฟ้องร้องพวกเขามากมายขนาดนี้?”

ไร้สาระที่สุด!

“พวกท่านคิดว่าเป็นเรื่องโกหกหรือ? ดีเลย บังเอิญว่าข้าได้พาตัวแทนผู้หญิงเหล่านั้นมาด้วย ไม่ลองฟังพวกนางพูดเสียหน่อยล่ะว่าพวกนางต้องการอะไรกันแน่?”

หลิวอวี่หลินพูดจบ เขาก็ถอยกลับไปสองสามก้าวทันที หลังจากนั้นมีการนำประชาชนผู้หญิงมากกว่าสิบคนเข้ามา เมื่อพวกนางมาถึงในท้องพระโรงกลับรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่เมื่อคิดว่าพวกนางมาที่นี่เพื่อระบายความคับข้องใจ พวกนางจึงรวบรวมความกล้าขึ้น

“เข้าเฝ้าฝ่าบาทและอ๋องเหยียนเพคะ”

ผู้หญิงหลายสิบคนคุกเข่าลงกับพื้นและพูดขึ้น

“ฝ่าบาท อ๋องเหยียน กลุ่มสตรีของเรานั้นขอร้องให้อ๋องเหยียนเป็นตัวแทนความยุติธรรมให้กับพวกเราด้วยเพคะ!”

“ฝ่าบาท ทรงเป็นตัวแทนความยุติธรรมให้พวกเราด้วยเถิดเพคะ!”

ทันทีที่พวกนางคุกเข่าลง ตาของพวกนางพลันแดงก่ำ และเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่เพียงแต่ดูเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรมเท่านั้น อีกทั้งยังูเหมือนถูกรังแกด้วย

ขุนนางในท้องพระโรงขมวดคิ้ว เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ทำให้ใจของพวกเขาที่อุทิศให้กับประชาชนกลับรู้สึกไม่สบายใจ

เสนาบดีทั้งหกกรมตกใจ พวกเขาคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว

“ฝ่าบาท มิใช่อย่างนั้นพ่ะย่ะค่ะ!”

“ใช่แล้วฝ่าบาท กระหม่อมได้ของคำสั่งให้ศาลาว่าการทั้งจิ่วโจวว่าอย่าทำร้ายประชาชนพ่ะย่ะค่ะ”

“ฝ่าบาททรงตรวจสอบให้ชัดเจนเถิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมถูกใส่ร้ายพ่ะย่ะค่ะ!”

ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งตำหนักจินหลวนพลันตกอยู่ในสถานการณ์วุ่นวาย

“จะบอกว่าหนังสือประชาชนเล่มนี้เป็นของปลอมหรือไร?”

ฉินชงตะคอก ทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบ

เขามองไปที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นแล้วถามว่า

“พวกเจ้า มารวมตัวกันที่นอกเมืองเพื่อฟ้องร้องเสนาบดีทั้งหกกรมใช่หรือไม่?”

“ถูกต้องแล้วเพคะฝ่าบาท ได้โปรดเป็นผู้ตัดสินแทนเราด้วยเพคะ!”

หลังจากที่พวกนางพูดจบ พวกนางต่างพากันคุกเข่าและร้องไห้อีกครั้ง

ฉินชงขมวดคิ้วแน่น เหลือบมองไปที่เสนาบดีทั้งหกกรม และพบว่าพวกเขาต่างพากันก้มหน้า

“ฝ่าบาท เรื่องนี้ต้องมีคนเข้าใจผิดแน่พ่ะย่ะค่ะ!”

เสนาบดีกรมพิธีการพูดขึ้น

“ให้กระหม่อมได้พูดอธิบายกับพวกนางสักสองสามประโยคได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”