องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1363

“อนุญาต!”

ฉินชงพยักหน้า เขาทราบดีเรื่องต้องจัดการให้โปร่งใส มิฉะนั้นจะส่งผลกระทบต่ออาณาจักรฉินไม่น้อย

ตามประวัติศาสตร์ทั่วทั้งจิ่วโจว เมื่อหนังสือประชาชนออกมา หากไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม ทั้งจิ่วโจวจะต้องตกอยู่ในความวุ่นวายเป็นแน่

เสนาบดีกรมพิธีการสูดหายใจเข้าลึกๆ มองไปที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า

“พวกเจ้ากำลังจะฟ้องร้องทั้งหกกรม โดยมีทั้งหมดสองเรื่อง เรื่องแรกคือเรื่องที่พวกเราจับชาวตาด เรื่องที่สองเรื่องที่พวกเราไม่อนุญาตให้พวกเจ้าไปมาหาสู่กับพวกชาวตาด ใช่หรือไม่?”

บรรดาผู้หญิงเหล่านั้นรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่บางคนก็รวบรวมความกล้าและเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า

“ใช่แล้ว พวกท่านรังแกผู้หญิงอย่างเรา!”

เสนาบดีกรมพิธีการถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องต่างๆ ล้วนง่ายขึ้น

เขาอธิบายว่า

“เรื่องนี้พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว สาเหตุที่หกกรมทำเช่นนี้ก็เพราะต้องการปกป้องพวกเจ้า พวกชาวตาดเหล่านั้นมีเจตนาไม่ดี และการที่พวกชาวตาดไปมาหาสู่กับพวกเจ้าบ่อยๆ ข้ากลัวว่าพวกเขาจะหลอกลวงพวกเจ้า

“ชาวตาดที่ชื่อว่าต๋าหลี่ฉี เขาหลอกผู้หญิงไปเกือบร้อยคนต่อปี เขา...”

“นั่นเป็นเพราะเขาโดดเด่นอย่างไรล่ะ ท่านพูดได้อย่างไรว่าพวกเขาล่อลวงข้า”

ในเวลานี้ บรรดาหญิงสาวต่างพูดด้วยความตื่นเต้น

“การที่ได้อยู่กับเขาเป็นความต้องการของข้าเอง เหตุใดท่านถึงพูดว่าเขาโกหกหลอกลวง ฝ่าบาท หม่อมฉันกลับคิดอยากถามว่า ท่านใต้เท้าผู้มีศีลธรรมเหล่านี้ใครบ้างที่ไม่มีภรรยาและนางสนมหลายคน? แม้แต่อ๋องเหยียนเองก็เช่นกัน เช่นนั้นเหตุใดถึงพูดว่าต๋าหลี่ฉีเป็นคนล่อลวงหม่อมฉันได้อย่างไร?”

ทันทีที่ประโยคนี้จบ ขุนนางทุกคนพลันเงียบลง

ฉินเหยียนไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เขาเองก็อึ้งไปเช่นกัน

เขาอยู่เฉยๆ กลับพูดถึงเขาเสียอย่างนั้น

บรรดาขุนนางอึ้งจนนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนที่จะกลับมามีสติ แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะหักล้างประโยคเมื่อครู่ได้อย่างไร

หลังจากที่เงียบเป็นเวลานาน เขาก็ถามไปว่า

“ถึงอย่างนั้นพวกเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ไปหาพวกชาวตาดได้ สถานการณ์ในดินแดนชาวตาดเป็นอย่างไร พวกเจ้าไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย ชาวตาดเป็นคนโหดร้ายมาก พวกเขามีนิสัยชอบกินคน พวกเขา...”

ครั้งนี้เขาพูดไปได้แค่ครึ่งหนึ่ง จากนั้นถูกผู้หญิงขัดขึ้นมาอีกครั้ง

“พวกท่านเข้าใจชาวตาดหรือว่าพวกเราเข้าใจชาวตาดกันแน่?”

“ใช่ พวกเราเป็นที่หนุนนอนให้พวกเขา พวกเขาเป็นอย่างไร มีหรือพวกเราจะไม่ทราบ?”

“ใช่ ฝ่าบาททรงดูพวกเขาสิเพคะ เขาสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อปกปิดความผิดของตนเอง ผู้ชายชาวตาดเห็นสุภาพบุรุษ อีกทั้งยังอ่อนโยนอีกด้วย”

“ใช่แล้วเพคะ เทียบกับพวกท่านที่จับคนอื่น พวกท่านยังโหดกว่าอีกมิใช่รึ?”

ชั่วขณะหนึ่ง ประชาชนต่างโมโห เสนาบดีกรมพิธีการโกรธจนแทบจะเสียสติ

ชาวตาด? สุภาพบุรุษ? อ่อนโยน?

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ไม่มีทางหาความเชื่อมโยงคำอธิบายเหล่านี้ให้กับพวกชาวตาดได้

เสนาบดีกรมพิธีการเริ่มจะวิตกกังวล กัดฟันพูดว่า

“ข้าเป็นเสนาบดีในราชสำนักมาหลายสิบปี ใช้ชีวิตมากว่าครึ่งชีวิตข้าแล้ว ข้าจะทำร้ายชาวอาณาจักรฉินได้อย่างไร? ข้าและเสนาบดีทั้งหกกรมกำลังปกป้องเจ้าต่างหาก!”

เขาเป็นกังวลและในใจมีไฟสุมอกอยู่ เขาอยากจะต่อว่าผู้หญิงคนนั้นเพราะความมีน้ำใจของนาง

หลังจากนั้นเขาก็พูดต่อว่า

“หากทั้งหกกรมมีความผิดจริง อาณาจักรฉินไม่มียอมรับ”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ!”

หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น บรรดาหญิงสาวต่างพูดขอบคุณแล้วออกไปทันที

หลังจากที่พวกนางจากไปแล้ว ตำหนักจินหลวนต่างตกอยู่ในความเงียบ

เสนาบดีทุกคนกลับรู้สึดหดหู่

ขนาดฉินชงยังเป็นเช่นนี้ เขารู้ทันทีว่าเหตุใดน้องสิบสี่ถึงให้เขาระงับเรื่องนี้เอาไว้ก่อน

เสนาบดีกรมพิธีการก้มหน้าต่ำลง เงียบไปนาน จากนั้นหันไปมองหลิวอวี่หลินที่ยืนสงบ ตาเขาแดงก่ำ เสียงแหบแห้งว่า

“ใต้เท้าหลิว เหตุการณ์ในวันนี้ท่านพอใจหรือไม่? อาณาจักรฉินไม่ส่งกองกำลังออกไป ท่านคงเห็นด้วยตาของท่านเองแล้วว่าผู้หญิงในอาณาจักรฉินถูกชาวตาดทำให้อับอายแค่ไหน เป็นอย่างไรล่ะ มีความสุขไหม? หากท่านมีความสุข คงบรรลุเป้าหมายท่านแล้วล่ะ!”

เขาชี้มืออันสั่นเทามาที่อีกฝ่าย พลันหน้าแดงทันที

“ข้าทำเพื่ออาณาจักรฉิน!”

หลิวอวี่หลินพูด

“เพื่ออาณาจักรฉินหรือ? ฮ่าๆๆ”

เสนาบดีกรมพิธีการหัวเราะ ตาเบาเบิกกว้าง

“เจ้าเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาถึงตำแหน่งนี้ได้อย่างไร”