องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1370

วันรุ่งขึ้น ม้าออกเดินทางจากเมืองหลวงและเริ่มเดินทางไปยังเขตชายแดนทุกด้านจิ่วโจวเพื่อประกาศพระราชกฤษฎีกานี้

...

เฉินอวิ๋นฟางที่นอนไม่หลับทั้งคืน ในที่สุดฟ้าก็สว่าง

ในที่สุดนางก็ได้เดินทางไปยังดินแดนชาวตาดเสียที

เมื่อมาถึงที่พักม้า ทั่วป๋าเยี่ยนได้เตรียมรถม้าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ตัวเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น

บรรดาเพื่อนๆ ที่ช่วยเฉินอวิ๋นฟางแบกสัมภาระมาให้ รวมไปถึงอาเซียงต่างพากันกล่าวคำอำลา ยกเว้นอาเซียง ผู้หญิงคนอื่นๆ ต่างพูดกันอย่างอิจฉา

บทสนทนาของพวกนางถูกพวกชาวตาดที่รอบนรถม้าได้ยินเข้า

สายตาของพวกเขาเริ่มเป็นประกาย มองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น

อย่างไรก็ตามการส่งคนแค่คนเดียวก็ถือว่าเป็นการส่ง ส่งคนเป็นกลุ่มก็ถือว่าเป็นการส่งเช่นเดียวกัน

เหตุใดพวกเขาถึงไม่พาพวกนางทั้งหมดไปยังดินแดนชาวตาดด้วยล่ะ แบบนี้ไม่น่าสนุกกว่าอีกหรือ?

ดังนั้นชายชาวตาดคนหนึ่งยิ้มและถามออกไปทันที

“หากพวกเจ้าอยากไปดินแดนชาวตาดล่ะก็ ไปพร้อมกันได้นะ”

“ใช่ๆ พวกเราไม่ได้เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว” ชายชาวตาดรีบเสริม

ทันทีที่ประโยคนั้นถูกพูดออกไป บรรดาผู้หญิงต่างตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นแสดงสีหน้าดีใจและร้องออกมา

“พวกเราไปดินแดนชาวตาดด้วยกันได้หรือ?”

“แต่พวกเราไม่คุ้นเคยกับที่นั่น ไม่เหมือนพี่ฟางที่มีคนดูแล หากพวกเราไปแล้วปรับตัวกับชีวิตที่นั่นไม่ได้เล่า?”

“นั่นน่ะสิ อีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้มีความสามารถอะไรด้วย...”

บรรดาสาวๆ ตื่นเต้นกันมาก ต่างใฝ่ฝันที่จะมีโอกาสได้ไปดินแดนชาวตาดและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แต่ปัญหาก็คือพวกนางเป็นกังวลเล็กน้อย เพราะพวกนางไม่เหมือนเฉินอวิ๋นฟางที่มีชายชาวตาดคอยดูแล

พวกนางเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆ หากร้อนใจไปดินแดนชาวตาดกลัวว่าจะต้องลำบาก

“ไม่ต้องกังวล พวกเราชาวตาดยินดีต้อนรับพวกเจ้า”

“ใช่แล้ว อีกอย่างดินแดนชาวตาดของเราเต็มไปด้วยทรัพยากร ทุกครัวเรือนมีกินมีใช้ เจ้าสามารถหาเงินได้หลายสิบเหรียญต่อวันจากการเย็บปักถักร้อย!”

ชาวตาดหลายคนคุยโวไม่หยุด คำพูดของพวกเขาปลุกใจหญิงสาวทันที

“จริงหรือ?”

สาวๆ ต่างกรีดร้องด้วยความดีใจ

ชาวตาดพยักหน้า “เป็นเรื่องจริงสิ”

“แต่หลังจากที่ไปถึงที่นั่นแล้ว พวกเราจะถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังหรือไม่เจ้าคะ ชาวตาดไม่กีดกันชาวต่างชาติหรือเจ้าคะ” หญิงสาวถามอย่างเป็นกังวล

ชาวตาดยิ้มและตอบกลับว่า

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร? พวกเราชาวตาดยินดีมาก โดยเฉพาะชาวต่างชาติ พวกเรายิ่งยินดีต้อนรับ พวกเจ้าไม่ต้องกังวลเลย”

“เรื่องจริงหรือ?” สาวๆ พากันสงสัย

“เรื่องจริงสิ พวกเราชาวตาดรักษาคำพูดเสมอ!”

อาเซียงลังเลและพูดเสียงเบาว่า “ข้า... ข้าไม่ไป พวกเจ้าไปเถิด”

ชาวตาดตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น หนึ่งในนั้นขมวดคิ้วและพูดว่า

“ทำไมไม่ไปเล่า? พวกนางไปกันหมด แต่เจ้าจะไม่ไปหรือ? อย่ามัวแต่พูดจาไร้สาระอยู่เลย รีบขึ้นรถ!”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปคว้าตัวอาเซียง อาเซียงตกใจถอยหนี พยายามหลบ

ทันใดนั้นสีหน้าของชายชาวตาดต่างไม่พอใจ พวกเขาล้อมตัวนางเอาไว้

“ในเมื่อเจ้าคิดอยากจะไป จะมัวแต่เขินอายอยู่ทำไม? หลังจากที่เจ้าไปยังดินแดนชาวตาดเจ้าก็จะมีทุกอย่างแล้ว!”

อาเซียงพูดอย่างเป็นกังวล

“แต่ข้า... ข้าไม่คุ้นเคยกับดินแดนชาวตาด ข้าโตที่อาณาจักรฉิน ข้าไม่อยากไปดินแดนชาวตาด”

นางรู้สึกได้ทันทีว่าท่าทีของพวกชาวตาดกลุ่มนี้ช่างไร้ความเมตตา ทำให้นางตกใจไปครู่หนึ่ง

“เหอเหอ!”

ชาวตาดหัวเราะเยาะ “เจ้าไม่ไปก็แล้วแต่เจ้า!”

เขาโบกมือ ชาวตาดคนอื่นรีบวิ่งไปจับตัวอาเซียงทันที

“พวกเจ้าทำอะไรกัน?”

อาเซียงตื่นตระหนกและพยายามดิ้นหนี

นางคิดอยากหนี แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่อาจหนีพ้นน้ำมือของอีกฝ่ายได้