องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1374

ประโยคนี้ได้นำความหวังมาให้กับทุกคน

“ทุกคน เราจะต้องมีชีวิตต่อไป อาณาจักรฉินจะต้องมาช่วยพวกเราแน่!”

เฉินอวิ๋นฟางที่อยู่อีกด้านพยายามใช้แรงยืนขึ้น นางเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า

“พวกเราต้องอดทนเอาไว้ พวกเราล้วนเป็นชาวเมืองอาณาจักรฉิน อ๋องเหยียนเคยตรัสเอาไว้แล้วว่า ไม่ว่าผู้ใดที่ทำร้ายชาวเมืองอาณาจักรฉิน ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็จะต้องถูกลงโทษ ดังนั้นอาณาจักรฉินจะต้องมาช่วยพวกเราแน่นอน”

“อืม พวกเราต้องอดทนเอาไว้ จะต้องรอถึงวันที่อาณาจักรฉินมาช่วยพวกเราให้ได้”

“พวกเราจะต้องมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่”

“อืม!”

เหล่าหญิงสาวต่างก็เช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วตั้งสติขึ้นใหม่

ทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างเหม่อลอยว่า

“นี่พวกเจ้าลืมสิ่งที่ทหารเฝ้าด่านให้พวกข้าลงนามตอนที่พวกเราออกจากด่านไปแล้วรึ?”

เสียงของนางแผ่วเบา ด้วยบรรยากาศที่สิ้นหวังและกดดันนี้ ทำให้เสียงของนางยิ่งแผ่วเบาไปอีก แต่เสียงของนางกลับทำให้เหล่าหญิงสาวอึ้งไปหมด

ตอนที่พวกนางออกจากด่าน ทหารเฝ้าด่านได้ถามและเตือนพวกนางอยู่หลายครั้ง แต่พวกนางกลับไม่สนใจ แม้แต่อีกฝ่ายถามว่าจะกลับมาเมื่อไร พวกนางหลายคนก็บอกว่าไม่คิดจะกลับมาแล้ว แล้วในสถานการณ์เช่นนี้ อาณาจักรฉินจะยังมาช่วยพวกนางรึไม่?

มีคนพูดอย่างหวาดผวาว่า “ตอนนั้นข้าระบุไปว่าไม่คิดจะกลับไปแล้ว เช่นนั้นต่อให้ข้าจะหายไป อาณาจักรฉินก็ไม่คิดว่าข้าตกอยู่ในอันตรายสิ?”

หากพวกนางออกจากด่านโดยระบุวันกลับให้ชัดเจน เมื่อถึงเวลากลับแล้วแต่ยังไม่กลับมา อาณาจักรฉินก็อาจจะคาดเดาได้ว่าพวกนางตกอยู่ในอันตราย แล้วทำการตามหาพวกนาง

แต่พวกนางระบุกันเอาไว้อย่างน้อยก็หลายปี เกรงว่าในช่วงหลายปีนี้อาณาจักรฉินคงไม่มาตามหาที่อยู่ของพวกนาง และเมื่ออาณาจักรฉินพบว่าพวกนางหายตัวไปหลังจากผ่านไปหลายปีแล้ว วางแผนจะส่งคนมาตามหา เกรงว่ากระดูกของพวกนางคงจะถูกฝังอยู่ในทุ่งหญ้าที่แห้งแล้งนี้แล้ว

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วหญิงสาวหลายคนก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

ผู้หญิงที่เหม่อลอยคนนั้นกอดเข่าตนเองแล้วพูดเสียงสั่นเทาว่า

“อีกอย่างพวกเจ้าอย่าลืมไปเชียว ว่าพวกเราออกจากด่านโดยไม่มีหนังสืออนุมัติของกระทรวงครัวเรือน ทหารท่านนั้นได้บอกแล้วว่า หากพวกเราไม่ได้กลับไปภายในเจ็ดวัน ก็ถือว่าได้สละการเป็นชาวเมืองของอาณาจักรฉิน......เราไม่ใช่กระทั่งชาวเมืองของอาณาจักรฉินด้วยซ้ำ แล้วอาณาจักรฉินจะมาช่วยเรากันทำไม?”

คำพูดของนางราวกับน้ำเย็นๆที่สาดใส่ทุกคน พวกนางทุกคนต่างก็อึ้งไป แล้วทรุดนั่งลงกับพื้น น้ำตาไหลรินอย่างไม่หยุด บัดนี้ความรู้สึกเสียใจภายหลังได้เอ่อล้อขึ้นมา พวกนางเกลียดที่ตนเองโง่เขลา เหตุใดจึงดึงดันมาที่ที่ล้าหลังเช่นนี้? หากใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบที่อาณาจักรฉินต่อไปดีกว่ามากแท้ๆ

ความคิดเหล่านี้ได้ปรากฏขึ้นมา พวกนางเสียใจอย่างยิ่ง

อาณาจักรฉิน

หลิวอวี่หลินกำลังเปิดดูรายชื่อต่างๆนานาที่ถูกส่งมาจากชายแดน เนื้อหาได้มีการระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่า มีผู้หญิงคนไหนที่ได้เดินทางไปดินแดนชาวตาดบ้าง

เพียงแค่ไม่กี่วันนี้ ก็มีผู้หญิงหลายสิบคนที่ได้ออกจากด่านไปด้วยความเต็มใจ ผู้หญิงหลายสิบคนนี้ก็คือไส้ศึกที่ทางอาณาจักรฉินส่งไป เพื่อคอยสำรวจอยู่เงียบๆ และจดบันทึกชีวิตที่น่าอนาถของพวกนางในตอนนี้

หลิวอวี่หลินมองสิ่งของที่ไส้ศึกส่งมาแล้ว สีหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยแปลงใดๆ เมื่ออ่านจบแล้วเขาก็เรียกผู้ใต้บังคับบัญชามา จากนั้นก็ส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้เขาแล้วออกคำสั่งว่า

“เจ้าจงนำจดหมายนี้ไปให้กับเหล่าแหล่งหนังสือพิมพ์ซะ ให้พวกเขาตีพิมพ์ตามความเหมาะสม เพื่อให้คนอาณาจักรฉินได้รู้ว่าดินแดนชาวตาดเป็นสถานที่อย่างไร เพื่อป้องกันให้ไม่มีใครถูกหลอกล่ออีก”

เมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นรับจดหมายมาแล้วก็รีบตอบรับอย่างเคารพ “ขอรับ!”

หลิวอวี่หลินมองเขาจากไป แววตาของเขาประกายเห็นเล็ก จากนั้นก็ก้มหน้าเปิดรายชื่อต่อ เมื่ออ่านไปเรื่อยๆแล้วเขาก็สังเกตเห็นความผิดปกติได้

เขากระแอมเบาๆแล้วหยิบสองฉบับขึ้นมาเทียบกันอย่างละเอียด แต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง จึงได้ตะโกนว่า

“ทหาร”

ผู้คุ้มครองคนหนึ่งรีบวิ่งเขามา “มีรับสั่งอะไรรึขอรับ?”