องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1373

สุดท้ายเสียงร้องอนาถก็ได้สิ้นสุดลงเพราะกลิ่นคาวเลือดที่แผ่กระจายออกมา ในห้องเงียบสงัดลงทันที เหล่าหญิงสาวต่างก็แทบจะหมดลมหายใจ ทุกคนต่างเปลือยกาย ดวงตาของพวกนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เหล่าชาวตาดสวมใส่กางเกง สายตาที่มองพวกเขาไม่ร้อนแรงอีกต่อไป แต่เป็นสีหน้าที่เรียบนิ่งอย่างยิ่ง สายตานั้นราวกับกำลังมองสัตว์เลี้ยงของตนเอง และสายตาเช่นนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า

ชาวตาดผมบ๊อบโบกมือแล้วพูดว่า “เอาพวกนางไปขังในคอกแกะ หากคนในเผ่าอยากจะระบายความใคร่ ช่วงนี้ก็ปล่อยให้พวกเขาได้ผ่อนคลายกันหน่อย ไว้เราค่อยนำพวกนางไปมอบให้พวกขุนนาง”

เหล่าชาวตาดได้ยินดังนั้นก็หัวเราะอย่างดีใจ

เหล่าหญิงสาวที่สติเลื่อนลอยถูกโยนเข้าไปในคอกแกะด้วยร่างกายเปลือยเปล่า พวกนางถูกมัดเอาไว้ในคอกแกะราวกับสัตว์เดรัจฉาน

จนกระทั่งประตูคอกแกะปิดลงเหล่าหญิงสาวจึงจะได้สติ พวกนางมองไปรอบๆแล้วอาเจียน ในคอกแกะเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็น มีวัวแกะถูกขังอยู่ที่นี่จริงๆ ตอนที่พวกนางถูกจับมาขังที่นี่ก็เปื้อนมูลสัตว์ไปมาก

“อ้วก!” พวกนางทนดมกลิ่นเหม็นๆไม่ไหวแล้วพากันอาเจียน

เมื่ออาเจียนแล้วก็มีคนกรีดร้องขึ้นมา จู่ๆนางก็ชี้ไปที่มุมหนึ่งแล้วตะโกนว่า “มีคนอยู่ที่นั่น!”

คนอื่นๆรีบหันไปมอง และได้เห็นเหล่าหญิงสาวที่รูปลักษณ์ดูก็รู้ว่าเป็นคนต่างถิ่นถูกมัดอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง พวกนางถูกผูกเชือกเอาไว้เช่นกัน และถูกจับมัดเอาไว้ตรงนั้นราวกับสัตว์เดรัจฉาน และกำลังหมอบพักผ่อนอยู่ท่ามกลางอุจจาระและปัสสาวะราวกับสัตว์เดรัจฉานจริงๆ

มีคนตื่นเพราะถูกรบกวน นางเงยหน้ามองพวกหญิงสาวแล้วหมอบนอนต่อ สีหน้าไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย ราวกับสัตว์เดรัจฉานจริงๆ

“เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ไหนว่าชาวตาดเป็นสุภาพบุรุษไงเล่า? ไหนว่าจะได้มีชีวิตที่ดีในดินแดนชาวตาดไงเล่า? เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ ฮือๆๆ”

ท่ามกลางเหล่าหญิงสาวอาณาจักรฉิน มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้องไห้ออกมา จนกระทั่งตอนนี้นางจึงจะพบว่าสิ่งที่นางประสบมาไม่ใช่ความฝัน

จู่ๆพวกนางก็นึกเรื่องที่อาณาจักรฉินเคยเผยแพร่ในหนังสือพิมพ์ว่า ดินแดนชาวตาดนั้นเป็นที่ที่ล้าหลังและป่าเถื่อนอย่างยิ่ง ชาวตาดส่วนใหญ่ไร้ความเป็นมนุษย์ กินขนดื่มเลือด โหดร้ายรุนแรง ก่อนหน้านี้พวกนางยังคิดว่าเป็นเรื่องที่อาณาจักรฉินแต่งขึ้นมาเสียอีก

ตอนนี้พวกนางได้มาเห็นทุกอย่างกับตาแล้ว เหล่าหญิงสาวเสียสติไปหมด พวกนางขดร่างแล้วกอดกันกลม ร้องไห้โฮอย่างสุดเสียง

บัดนี้เฉินอวิ๋นฟางเองก็เช่นกัน นางร้องไห้แล้วยกมือขึ้นมาทุบตีท้องของตนเองอย่างรุนแรงราวกับเสียสติไปแล้ว

เมื่อเหล่าหญิงสาวเห็นความผิดปกติของนางก็ตกใจอย่างยิ่ง

“เฉินอวิ๋นฟาง เจ้าเป็นอะไรไป?”

ดวงตาของเฉินอวิ๋นฟางแดงก่ำ นางไม่พูดอะไรเลย จนกระทั่งเบื้องล่างของนางค่อยๆมีเลือดไหลออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่แสนเจ็บปวด นางยิ้มออกมาอย่างประหลาด

“พี่ฟาง เลือกเจ้าออก!”

“ข้าได้ยินพวกมันพูดว่า พอพวกมันเบื่อพวกเราแล้ว ก็จะส่งพวกเราให้กับพวกขุนนางชาวตาด......แล้วยังได้ยินพวกมันพูดกันว่า เนื้อของพวกเราจะต้องสดอร่อยแน่นอน แต่มีเพียงขุนนางเท่านั้นที่จะเพลิดเพลิน......พวกมัน......พวกมันคงไม่ได้จะกินเนื้อคนด้วยใช่รึไม่?”

เมื่อพูดประโยคหลังแล้วน้ำเสียงของอาเซียงก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางตัวสั่นไปหมด

เมื่อได้ยินสิ่งที่อาเซียงกล่าวมา หญิงสาวคนอื่นๆเองก็หวาดผวาขึ้นมา ในที่สุดพวกนางก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดพวกนางจึงถูกขังอยู่ที่นี่ แล้วยังถูกเรียกว่าสัตว์เลี้ยงอีก

“ข้าไม่อยากตาย ฮือๆๆ” มีคนร้องไห้ออกมาอย่างทนไม่ไหว

“ฮือๆๆ ข้าไม่อยากตาย ไม่อยากอยู่ที่นี่”

“ฮือๆๆ ท่านแม่ ท่านพ่อ......”

เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังขึ้น เหล่าหญิงสาวต่างก็ตกอยู่ในความหวาดผวาและดิ้นรน

มีคนร้องไห้แล้วถามขึ้นว่า “พวกเจ้าคิดว่าอาณาจักรฉินจะมาช่วยพวกเรารึไม่?”

จู่ๆประโยคนี้ก็ทำให้ทุกคนเงยหน้าขึ้น