องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1372

“ยังคิดจะไปที่ใดอีกรึ? ถึงที่หมายแล้ว รีบลงมาจากรถม้าซะ!”

เหล่าชาวตาดต่างก็มีปฏิกิริยาที่แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย แถมยังจ้องมองพวกนางไม่หยุด แววตาคู่นั้นร้อนแรงอย่างยิ่ง

ภาพนี้ทำให้พวกเฉินอวิ๋นฟางอึ้งไปหมด จู่ๆก็รู้สึกว่าชาวตาดที่คอยดูแลพวกนางอย่างเอาใจใส่ในระหว่างเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ทำให้พวกนางรู้สึกขนลุกไปหมด

“เหตุใดจึงให้ลงจากรถม้าที่นี่? เราจะไปที่ดินแดนชาวตาดกันไม่ใช่รึ? แล้วที่นี่คือที่ใด?” ผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น

“ฮ่าๆๆ ไปดินแดนชาวตาดรึ?” ชาวตาดทรงผมบ๊อบคนหนึ่งแสยะยิ้มเผยฟันเหลืองๆของเขาออกมา

“ที่นี่คือดินแดนชาวตาดไงเล่า รีบลงมาซะ!”

“ที่นี่คือดินแดนชาวตาดงั้นรึ?”

ประโยคนี้ราวกับฟ้าผ่า ทำให้เหล่าหญิงสาวในรถม้าต่างก็ตกตะลึงอยู่กับที่

ผู้หญิงคนหนึ่งฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ชาย พวกเจ้าชาวตาดช่างเป็นคนหวานซึ้งและมีอารมณ์ขันเสียจริง ถึงตอนนี้แล้วยังล้อพวกข้าเล่นอีก ฮ่าๆๆ......”

ชาวตาดทรงผมบ๊อบขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างรำคาญใจว่า

“บอกให้ลงก็ลงมา พูดมากเสียจริง จะให้พวกข้าลากลงมางั้นรึ?”

“พี่ชาย พวกข้า......”

ผู้หญิงคนนั้นยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ชาวตาดทรงผมบ๊อบคนนั้นก็ได้ยื่นมือไปดึงแขนของนาง

“กรี๊ด!” หญิงสาวตกใจแล้วรีบดิ้นรน

แต่ชาวตาดทรงผมบ๊อบแรงเยอะอย่างยิ่ง สามารถดึงนางลงมาจากรถม้าได้อย่างง่ายดาย จากนั้นนางก็เห็นว่าเพื่อนร่วมทางของนางเองก็ถูกดึงออกมาอย่างหยาบคาย

แม้แต่เฉินอวิ๋นฟางก็ไม่เว้น พวกนางถูกบังคับให้ลงมารถม้าแล้วก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จู่ๆก็มีเชือกมาสวมอยู่ที่คอของพวกนาง

“กรี๊ด พวกเจ้าจะทำอะไรกัน?”

“ข้าจะหายใจไม่ออกแล้วนะ รีบปล่อยซะ!”

“ทำอะไรของพวกเจ้า”

เหล่าหญิงสาวกระวนกระวายไปทันที อยากจะใช้มือไปดึงเชือกออกจากคอ

ชาวตาดผมบ๊อบคนนั้นหัวเราะแล้วหรี่ตายิ้มว่า

“พวกเจ้าคิดว่าที่นี่คืออาณาจักรฉินรึไงกัน? ตอนนี้พวกเจ้าอยู่ในเขตของชาวตาดแล้ว อย่ามาทำท่าทีคุณหนูคุณนายหน่อยเลย ไม่มีใครยอมตามใจพวกเจ้าหรอกนะ คุกเข่าลงให้หมดซะ!”

“ว่าอย่างไรนะ คุกเข่ารึ?”

“พวกเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย?”

“ข้าไม่ไปแล้ว ข้าจะกลับอาณาจักรฉิน แก้เชือกให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ!”

พวกนางร้องตะโกนอย่างกระวนกระวาย แต่จู่ๆก็มีแส้โบกไปทางพวกนางทันที

ในที่สุดพวกนางก็ได้สติแล้วกรีดร้องออกมา

“กรี๊ด ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”

พวกนางดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่กลับถูกชาวตาดกดเอาไว้กับพื้นจนดิ้นไม่ได้

ในหัวของเฉินอวิ๋นฟางปรากฏความทรงจำที่แสนเจ็บปวดขึ้นมา นางตะโกนอย่างหวาดผวาว่า

“ปล่อยข้านะ ข้าคือผู้หญิงของทั่วป๋าเยี่ยน ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ข้าตั้งครรภ์ลูกของเขาด้วย พวกเจ้า......”

เมื่อพูดได้แค่นั้นเฉินอวิ๋นฟางก็อึ้งไปทันที เพราะนางพบว่าคำพูดข่มขู่ของนางไม่ได้ทำให้พวกชาวตาดหยุดลงได้ แถมพวกมันยังมองนางอย่างร้อนแรงมากขึ้นกว่าเดิม

“ฮ่าๆ ผู้หญิงที่ท่านทั่วป๋าเคยเล่นสนุกงั้นรึ งั้นพวกข้าคงต้องลิ้มลองให้ดีแล้ว”

“ท่านทั่วป๋าดีต่อพวกเราจริงๆ ให้เจ้าเป็นรางวัลแก่พวกข้าด้วย วันนี้พวกข้าจะลิ้มลองได้สาสม!”

เหล่าผู้ชายชาวตาดต่างก็หัวเราะแล้วยื่นมือไปหานาง

“กรี๊ด! ช่วยด้วย! ไสหัวไปนะ!”

เฉินอวิ๋นฟางกรีดร้องอย่างสุดเสียง แต่เสียดายที่ที่นี่มีแต่พวกนาง ไม่มีใครเลย ความสิ้นหวังเช่นนี้ทำให้นางยิ่งหวาดกลัว ราวกับตกลงเหวลึก

เสียงร้องอนาถดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง มีผู้หญิงอยากจะต่อต้าน แต่สิ่งที่พวกนางได้รับก็คือการทุบตีที่รุนแรงยิ่งกว่า