องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1376

ในกรมแพทย์หลวง ฉินชงมาเพื่อมาหาฉินอวี่อยู่แล้ว

หลังจากที่ได้พักผ่อนครึ่งปีแล้ว ร่างกายของฉินอวี่ก็ฟื้นตัวได้มากแล้ว เพียงแต่ยังคงอ่อนแออยู่บ้าง ในขณะที่สองพี่น้องกำลังพูดคุยกัน ก็พบว่าเสนาบดีกรมพิธีการได้รีบมุ่งหน้ามา

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ อ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีกรมพิธีการคำนับ

ฉินชงเห็นว่าเขาสีหน้าร้อนใจจึงได้พูดอย่างสงสัยว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้วงั้นรึ?”

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ คณะทูตชาวตาดทั่วป๋าเยี่ยน......เขา......”

เสนาบดีกรมพิธีการติดอ่าง ราวกับไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

ฉินชงมีลางสังหรณ์ไม่ดี เขาพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่?”

เสนาบดีกรมพิธีการพูดด้วยสีหน้าย่ำแย่ว่า “เกิดเรื่องใหญ่ถึงชีวิตแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่าอย่างไรนะ?” ฉินชงยืนขึ้นแล้วเบิกตากว้างพูดว่า “ตายแล้วงั้นรึ?”

ให้ตายเถิด หากทั่วป๋าเยี่ยนตายในอาณาจักรฉิน เช่นนั้นก็จะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของอาณาจักรฉินไม่น้อยเลย! อย่างไรเขาก็เป็นตัวแทนของชาวตาดเพื่อมาแสดงความเสียใจต่ออาณาจักรฉิน แต่สุดท้ายกลับมาตายในอาณาจักรฉิน อาณาจักรฉินจะถูกสงสัยว่าลืมบุญคุณได้

เสนาบดีกรมพิธีการกัดฟันแล้วพูดว่า “เขาไม่เป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ แต่เขาได้ขืนใจผู้หญิงคนหนึ่งของอาณาจักรฉิน ผู้หญิงคนนั้นรับไม่ได้จึงกระโดดตึก ตอนที่พวกกระหม่อมไปถึง นางได้หยุดหายใจไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินชงที่เพิ่งจะโล่งอกไป แต่เมื่อได้ยินประโยคหลังก้ขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง ส่วนฉินเหยียน เขาดีดตัวขึ้นแล้วด่าทอว่า

“ให้ตายเถิด ข้าไม่เอาดาบไปฟันมันให้ตายก็ถือว่าเมตตาที่สุดแล้วแท้ๆ แต่มันบังอาจขืนใจผู้หญิงอาณาจักรฉินรึ? บังอาจเกินไปแล้ว!”

ฉินชงเองก็โกรธเกรี้ยว เขาไม่พอใจตั้งแต่เรื่องต่างๆก่อนหน้านี้แล้ว แต่สุดท้ายพวกชาวตาดกลับยิ่งเหิมเกริมมากขึ้น หากเป็นการสมยอมกัน ต่อให้เขาจะโกรธก็ต้องเห็นแก่ความรู้สึกของผู้หญิงอาณาจักรฉิน แต่การขืนใจนั้นเป็นอีกกรณีหนึ่งแล้ว

ส่วนฉินอวี่ บัดนี้เขาแทบจะรอไม่ไหวแล้ว เขายืนขึ้นแล้วกัดฟันถามว่า

“ตอนนี้เจ้าหมอนั่นมันอยู่ที่ใด?”

“อย่างไรก็ทำให้มีคนเสียชีวิต จึงได้ถูกเขตจิงจ้าวจับกุมตัวเอาไว้พ่ะย่ะค่ะ”

เสนาบดีกรมพิธีการพูดว่า “บัดนี้เขาอยู่ที่เขตจิงจ้าว แต่ว่าที่จริงแล้วทางเขตจิงจ้าวก็ไม่กล้าตัดสิน สุดท้ายเรื่องจึงมาถึงกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าจะไปฆ่าสารเลวนั่น!”

ฉินอวี่พูดแล้วก็จะหันหลังเดินไป เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ หากฉินชงไม่ได้ห้ามเอาไว้ เขาคงออกไปนานแล้ว

ฉินชงดึงเขาเอาไว้แล้วพูดว่า “น้องเจ็ด อย่าบุ่มบ่ามไป”

เมื่อฉินอวี่ได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงักลง เขาหันหน้ามามองฉินชงแล้วพูดว่า

“พี่เจ็ด แล้วพวกเราจะต้องปล่อยให้สารเลวนั่นทำตามใจชอบต่อไปรึ?”

“ฟังที่ข้าพูดให้จบก่อนน้องเจ็ด” ฉินชงกระซิบแล้วพูดว่า “เจ้าลองไตร่ตรองให้ดี หากเจ้าทั่วป๋าเยี่ยนตายไป มันจะส่งผลต่ออาณาจักรฉินมาก อย่างไรมันก็เป็นเชื้อพระวงศ์ของชาวตาด แถมครั้งนี้ยังมาเยือนในฐานะคณะทูตชาวตาดอีก พวกเราจะต้องคอยระวังให้ดี อย่างน้อยไม่ว่าอย่างไรก็จะเอาชีวิตเขาไม่ได้”

ฉินอวี่ได้ยินดังนั้นก็พูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“แต่มันเหยียดหยามผู้หญิงอาณาจักรฉิน แล้วจะปล่อยไปอย่างนั้นรึ?”

“อ๋องอวี่เสด็จ!”

เสียงดังทำให้ท่านซุนได้สติ เขาเงยหน้ามองเห็นว่าฉินอวี่เสด็จมาจึงได้เดินเข้าไป

เขาประสานมือคารวะต่อฉินอวี่แล้วพูดว่า “เข้าเฝ้าอ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินอวี่โบกมือแล้วพูดว่า “ยืนขึ้นเถิด ตอนนี้เจ้าทั่วป๋าเยี่ยนอยู่ที่ใด?”

ท่านซุนรีบชี้ไปยังห้องโถงแล้วพูดว่า “อยู่ที่เขตจิงจ้าวชั่วคราวพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินอวี่มองไปยังที่ที่อีกฝ่ายชี้ และพบว่าทั่วป๋าเยี่ยนกำลังนั่งไขว่ห้างแล้วนั่งดื่มชาอย่างสบายใจอยู่ เมื่อฉินอวี่เห็นดังนั้นก็โกรธเกรี้ยว แล้วจ้องเจ้าเมืองจิงจ้าวเขม็ง พร้อมถามขึ้นว่า

“มันขืนใจผู้หญิงอาณาจักรฉิน แถมยังทำให้มีคนตายอีก นี่เจ้าให้มันนั่งดื่มชาอย่างสบายใจเนี่ยนะ?”

“คือ......”

เจ้าเมืองจิงจ้าวหน้าแดงแล้วพูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า

“อ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้พระองค์ก็ทรงทราบว่าความสัมพันธ์ระหว่างอาณาจักรฉินและชาวตาดนั้นซับซ้อน กระหม่อมไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม....... หากทำให้เกิดเรื่องใหญ่ก็จะทำให้ทั้งสองฝ่ายบาดหมางกัน เช่นนั้น......”

ท่านซุนไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่ฉินอวี่กลับไม่ฟังคำอธิบายของเขา ตะคอกทันทีว่า

“เจ้าต่างหากที่บุ่มบ่าม!”