องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1377

ท่านซุนอึ้งไปแล้วถามว่า “กระหม่อมทำไม่ถูกงั้นรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินอวี่พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่แน่นอนอยู่แล้ว เจ้าควรจะจับมันไปขังในคุก หรือไม่ก็ใช้ไม้ตีมันหลายสิบครั้งก่อน!”

เมื่อท่านซุนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป อ๋องอวี่โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

เขากลืนน้ำลายแล้วพยายามยิ้มพูดว่า “อ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ คือ......กระหม่อมไม่กล้า......”

หากเกิดอะไรผิดพลาดก็จะทำให้เกิดสงครามระหว่างสองอาณาจักรเชียวนะ ถึงตอนนั้นจะต้องมีคนล้มตายตั้งเท่าไร สุดท้ายก็ต้องโทษที่เขาแก้ไขปัญหาไม่ดี

“เจ้าเป็นห่วงชาวตาดรึ?” ฉินอวี่ทำเสียงเย็นชาแล้วแสดงสีหน้าประชดประชัน

“เจ้าไม่กล้า แต่ข้ากล้า ข้าจะไปดูว่าเจ้าทั่วป๋าเยี่ยนมันเป็นอย่างไรกันแน่!”

ว่าแล้วก็เดินไปยังห้องโถงทันที

ทั่วป๋าเยี่ยนกำลังดื่มชาและพูดคุยกับเหล่าผู้ติดตามที่อยู่ข้างๆอย่างสนุกสนาน แต่จู่ๆก็มีเงาหนึ่งทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้น

จู่ๆฉินอวี่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา เนื่องจากฉินอวี่ในตอนนี้มีรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนใบหน้า ทำให้เขาตกใจจนแทบจะสำลักน้ำออกมา

“เจ้า......เจ้าเป็นใคร? คิดจะทำอะไร?” ทั่วป๋าเยี่ยนรีบยืนขึ้นตะคอก

“เจ้าคือทั่วป๋าเยี่ยนรึ?” ฉินอวี่หรี่ตามองทั่วป๋าเยี่ยนแล้วถามขึ้นอย่างเย็นชา

“เจ้าเป็นคนขืนใจหลินเสี่ยวหย่ารึ?”

หลินเสี่ยวหย่าคือชื่อของหญิงสาวที่กระโดดตึกตาย จะพูดว่านางตายเพราะถูกทั่วป๋าเยี่ยขืนใจก็ได้

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วทั่วป๋าเยี่ยนไม่เพียงแต่จะไม่รู้สึกผิด แต่กลับหลุดหัวเราะแล้วเงยหน้าพูดว่า

“เจ้าหมายถึงเรื่องนี้รึ ข้าไม่ได้ขืนใจนางเสียหน่อย ที่ข้าเห็นนางในสายตานั้นเป็นโชคดีของนางแล้ว! ส่วนเรื่องที่เหตุใดนางจึงกระโดดตึกตายในภายหลังนั้น ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลยแม้แต่น้อย ว่าแต่พวกเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่? เมื่อไรจะปล่อยข้าไป?”

“เพียะ!” จู่ๆฉินอวี่ก็ยื่นมือไปตบหน้าของทั่วป๋าเยี่ยน

เขาตบอย่างรวดเร็ว จนทั่วป๋าเยี่ยนก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

เมื่อรู้สึกได้ถึงความเจ็บบนใบหน้า ทั่วป๋าเยี่ยนก็ตะคอกอย่างเดือดดาลว่า

“เจ้ากล้าตบข้ารึ ช่างบังอาจนัก......”

ฉินอวี่พูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าไม่เพียงแต่จะกล้าตบเจ้าเท่านั้น แต่ข้ายังจะลงโทษเจ้าด้วย ทหาร จับตัวเอาไว้ สอบสวน!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” นักการในศาลาว่าการได้เตรียมปฏิบัติตามคำสั่งอยู่นานแล้ว และได้รีบพุ่งเข้ามาห้องโถงแล้วล้อมทั่วป๋าเยี่ยนเอาไว้

“พวกเจ้ากล้าตัดสินข้ารึ?”

ทั่วป๋าเยี่ยนสีหน้าตกตะลึง เขาไม่คิดเลยว่าฉินอวี่จะไม่ไว้หน้าถึงเพียงนี้ และยิ่งทำให้เขาเดือดดาล คือนักการในศาลาว่าการกลับคุมตัวเขาจริงๆ

ฉินอวี่เดินไปนั่งลงบนที่นั่งหลักทันที เขาตีไม้ปลุกสติแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าคนเหิมเกริม พบข้าแล้วยังไม่รีบคุกเข่าลงอีก”

“คุกเข่าหาพระมารดา......”

เพียะ!

“บังอาจเสียงดังในชั้นศาล ทหาร ตบ!” ฉินอวี่พูดเสียงเย็นชา เขาพูดตัดบททั่วป๋าเยี่ยน

“เพียะ!”

นักการในศาลาว่าการคนหนึ่งไม่มัวรีรอ เขารีบเข้าไปตบหน้าของทั่วป๋าเยี่ยนทันที

ใบหน้าของทั่วป๋าเยี่ยนบวมขึ้นมา เขาเจ็บปวดจนน้ำตาไหล

“พวกเจ้าบังอาจทำเช่นนี้กับข้าได้นะ ข้าจะฆ่าพวกเจ้าซะ!” ทั่วป๋าเยี่ยนตะโกนอย่างสุดกำลัง

ฉินอวี่กลับไม่แยแสอะไร เขาตีไม้ปลุกสติอีกครั้งแล้วตะคอกว่า

“ตบอีก!”

“เพียะ!”

“เพียะ!”

“เพียะ!”

......

ทุกครั้งที่สิ้นเสียงไม้ปลุกสติ ก็จะมีเสียงคร่ำครวญของทั่วป๋าเยี่ยนดังขึ้น ไม่นาน ใบหน้าที่เท่ากันทั้งสองข้างของเขาก็บวมแดงไปหมด

ท่านซุนมองภาพนี้แล้วหนังตาก็กระตุกตามเสียงตบ เขาแอบเหลือบมองฉินอวี่ และคิดในใจว่า สามพี่น้องผู้นำแห่งอาณาจักรฉินช่างโหดเหี้ยมจริงๆ