องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1378

“ข้าจะถามอีกครั้ง เจ้าคือใคร?”

ฉินอวี่ถามขึ้นอีกครั้ง เดิมทีทั่วป๋าเยี่ยนยังอยากจะด่าทอต่อ แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายถือไม้ปลุกสติแล้วจะตีอีกครั้ง ก็รีบพูดอย่างกระวนกระวายว่า

“ทั่วป๋าเยี่ยน ข้าชื่อทั่วป๋าเยี่ยน หยุดตีได้แล้ว!”

สุดท้ายเขาก็เป็นแค่คนที่ รังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่า ปกติเขาเอาแต่กดขี่รังแกคนดี ไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้มาก่อนเลย

เขาเองก็ไม่ได้โง่เขลา ต่อให้ตนเองจะโกรธแค่ไหน ก็ต้องได้รับอิสระก่อนแล้วจึงค่อยล้างแค้น

“อ๋อ ทั่วป๋าเยี่ยน!” ฉินอวี่ค่อยๆวางไม้ปลุกสติลงแล้วพูดเสียงเรียบว่า

“ข้าขอถามเจ้า เรื่องที่เจ้าขืนใจหลินเสี่ยวหย่านั้นคือเรื่องจริงรึไม่?”

ทั่วป๋าเยี่ยนกัดฟันแล้วพูดว่า “นางเป็นคนมาให้ท่าข้าเอง นางให้ท่าข้า เจ้าเข้าใจรึไม่? นางให้ท่าข้า!”

ฉินอวี่หรี่ตาแล้วถามว่า “เรื่องมาจนถึงขั้นนี้แล้วยังพูดไร้สาระอีกรึ?”

“เป็นความจริง หากนางไม่ได้ให้ท่าข้า แล้วเหตุใดจึงมาปรากฏตัวตรงหน้าข้าบ่อยๆเล่า?”

ทั่วป๋าเยี่ยนได้ยินดังนั้นก็กระวนกระวาย

เมื่อได้ยินดังนั้นฉินอวี่ก็ยิ่งเดือดดาล เขากัดฟันแล้วพูดว่า

“ด้วยรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดอย่างเจ้าเนี่ยนะ เจ้าเอาความมั่นใจมาจากที่ใดถึงได้พูดจาไร้ยางอายเช่นนี้ได้? อาณาจักรฉินของเรามีนิสัยชอบเลี้ยงสุนัข เจ้าคงได้พบเจอสุนัขบนถนนไม่น้อย แล้วสุนัขพวกนั้นมันก็ให้ท่าเจ้างั้นรึ? แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่ลากมันขึ้นเตียงด้วยเล่า?”

คำพูดของฉินอวี่ทำให้นักการในศาลาว่าการที่อยู่ข้างๆแทบจะกลั้นไม่อยู่

แต่ทั่วป๋าเยี่ยนกลับโกรธเกรี้ยวเพราะคำพูดอย่างยิ่ง เขาตะโกนด้วยดวงตาแดงก่ำว่า

“เจ้าบังอาจเหยียดหยามข้ารึ?”

ฉินอวี่กลับพูดอย่างดูถูกว่า “ข้าเหยียดหยามเจ้ารึ? ข้ายังจะตัดสินโทษเจ้าด้วย!”

“บังอาจ! ข้าคือคณะทูตชาวตาด หากเจ้ายังอาจทำบุ่มบ่ามต่อข้า กองกำลังชาวตาดก็จะเคลื่อนทัพลงใต้ทันที และอาณาจักรฉินก็จะต้องถูกล้มล้าง!”

ทั่วป๋าเยี่ยนตะโกนเสียงดังขึ้น “อีกอย่างข้าก็เป็นราชวงศ์ชาวตาด เป็นหลานของข่านแห่งชาวตาด เจ้าไม่มีสิทธิ์ลงโทษข้า!”

ตอนนี้เขากลัวมากจริงๆ เพราะเขาพบว่าคนตรงหน้าป่าเถื่อนยิ่งกว่าชาวตาดอย่างพวกเขาเสียอีก

ฉินอวี่กลับหัวเราะแล้วพูดว่า “ทั่วป๋าเยี่ยน เจ้ายังจำข้าได้รึไม่?”

ทั่วป๋าเยี่ยนอึ้งไป แล้วส่ายหน้าพูดว่า “จำไม่ได้”

“หึหึ เมื่อครึ่งปีก่อน ข้ากล้านำกองทัพไม่กี่พันคนเผชิญหน้ากับกองกำลังหลายหมื่นนายของเจ้าที่ที่ลาดวั่งเฟิง บัดนี้เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวการข่มขู่ของเจ้าในดินแดนอาณาจักรฉิน ดินแดนของข้างั้นรึ?”

ทั่วป๋าเยี่ยนอึ้งไปทันที จากนั้นก็พูดอย่างตะลึงว่า “เจ้าคือคนที่เฝ้าอยู่ที่ที่ลาดวั่งเฟิงในตอนนั้นงั้นรึ?”

สงครามที่ที่ลาดวั่งเฟิง จะบอกว่าเป็นความอับอายและแผลในใจทั้งชีวิตของทั่วป๋าเยี่ยนก็ว่าได้ กองทัพหลายหมื่นนายของเขาเกือบจะบุกทะลวงไม่ได้เลยด้วยซ้ำ สุดท้ายมีแต่เขาและคนไม่กี่คนเท่านั้นที่รอดพ้นไปได้

ส่วนทั่วป๋าเยี่ยนที่เป็นชาวตาดก็ไม่เข้าใจความหมายของมันเลย

ฉินอวี่ยืนขึ้นแล้วมองไปยังเจ้าเมืองจิงจ้าว เบาโบกมือพูดว่า

“จะปล่อยมันกลับวัดหงหลูทั้งๆที่ยังไม่ได้ตัดอุปกรณ์ก่อเหตุงั้นรึ?”

“คือ......คือ......จะตัดจริงๆงั้นรึพ่ะย่ะค่ะ?”

สีหน้าของท่านซุนแปลกประหลาดอย่างยิ่ง เขามองทั่วป๋าเยี่ยนแล้วพูดขึ้นอย่างลังเล

ฉินอวี่จ้องเขม็ง “เจ้ามีปัญหางั้นรึ?”

“เอ่อ......ไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นก็ปฏิบัติเถิด ข้าเหนื่อยแล้ว ไปก่อนล่ะ!”

ฉินอวี่หันหลังเดินจากไป เหลือเพียงเหล่านักการในศาลาว่าการที่งุนงงไปหมด

ส่วนขณะนี้ทั่วป๋าเยี่ยนเห็นว่าเรื่องได้จบลงแล้วจึงได้โล่งอก และได้สาบานเอาไว้ว่าจะต้องล้างแค้นความอับอายในวันนี้ให้ได้ ผู้ติดตามพยุงเขาขึ้นมา

เมื่อมั่นใจว่าฉินอวี่ไปแล้ว เขาก็มองไปยังท่านซุนแล้วกัดฟันพูดว่า

“เมื่อครู่นี้เขาบอกว่าหากตัดอุปกรณ์ก่อเหตุแล้วพวกข้าก็จะไปได้แล้วไม่ใช่รึ?”