องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1379

“แล้วพวกเจ้ายังไม่รีบลงมืออีก ข้าไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่เสี้ยวนาทีเดียวแล้ว!”

ท่านซุนปาดเหงื่อ ไม่คิดว่าจะมีคนอยากร้อนใจทำเรื่องแบบนี้ด้วย

แต่ว่าในเมื่อเป็นคำสั่งของฉินอวี่ เขาเองก็ทำได้เพียงเหลือบมองทั่วป๋าเยี่ยนอย่างสงสารแล้วโบกมือพูดว่า

“ทหาร พาเขาไปที่ห้องข้างๆ แล้วหาผู้ที่มีฝีมือดีมาดำเนินการลงโทษ”

ทันใดนั้นทั่วป๋าเยี่ยนก็ถูกนักการในศาลาว่าการสองคนพามาที่ห้องมืดๆห้องหนึ่ง จากนั้นนักการในศาลาว่าการก็ได้นำเก้าอี้หน้าตาประหลาดเข้ามา

“เหตุใดจึงชักช้านัก เร็วหน่อยได้รึไม่? อีกอย่าง นี่มันอะไร?” ทั่วป๋าเยี่ยนถามขึ้นอย่างรำคาญใจ

เขาไม่เคยพบเห็นเก้าอี้ประหลาดเช่นนี้มาก่อนเลย

เหล่านักการในศาลาว่าการต่างก็อดกลั้นขำอยู่ ก็ต้องช้าอยู่แล้ว ที่เขตจิงจ้าวไม่มีของแบบนี้เสียหน่อย นี่ขอยืมออกมาจากพระราชวังเชียวนะ แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ได้อยากจะอธิบายอะไร ผู้นำได้ทำเสียงเย็นชาแล้วพูดว่า

“ทั่วป๋าเยี่ยนสินะ ทำตัวดีๆแล้วมานั่งบนนี้ซะ!”

ทั่วป๋าเยี่ยนขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเก้าอี้นี้มีไว้ทำอะไร แต่เขาก็ยังคงนั่งไปอย่างเชื่อฟัง อย่างไรด้วยสถานการณ์เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

“เก้าอี้นี้สบายเหมือนกันนี่”

ทั่วป๋าเยี่ยนพูดขึ้น สีหน้าของเขาผ่อนคลายขึ้นมา ทันใดนั้นเองนักการในศาลาว่าการก็ได้มัดขาสองข้างของเขาไว้

“พวกเจ้าจะทำอะไร?”

นักการในศาลาว่าการไม่ได้ตอบกลับ หนึ่งในนั้นได้นำผ้าขนหนูที่พับเสร็จแล้วมา แล้วพูดขึ้นว่า

“กัดสิ่งนี้เอาไว้ให้ดี”

“ทำบ้าอะไรกัน? นี่พวกเจ้าจะทำอะไร?”

ทั่วป๋าเยี่ยนขมวดคิ้ว เขาอยากจะดิ้นรนแต่กลับขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

“พวกเจ้าจะทำอะไรกันแน่? ปล่อยข้านะ ข้า......อุ๊บ!”

ทั่วป๋าเยี่ยนพูดไปได้ครึ่งเดียวก็ถูกยัดผ้าขนหนูเข้ามาในปากแล้ว ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก

“กัดให้แน่น อย่าทำตกเชียว เดี๋ยวเจ้าก็เจ็บจนกัดลิ้นขาดหรอก”

นักการในศาลาว่าการเตือน

ทันใดนั้นก็มีชายชราหลังค่อมถือดาบสั้นเข้าไปในห้องมืด เขามองไปยังทั่วป๋าเยี่ยนที่ถูกมัดเอาไว้แล้ว จากนั้นก็ถามด้วยเสียงแหลมว่า

“นี่คือคนที่ข้าต้องจัดการงั้นรึ?”

เมื่อนักการในศาลาว่าการเห็นเขาแล้วก็พูดอย่างเคารพว่า “ใช่แล้วขอรับ”

“หึ ข้าเพิ่งจะได้ตอนคนต่างถิ่นเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย”

ตอนรึ?

“ไม่สิ ฝีมือของข้าเป็นที่เลื่องชื่อในพระราชวังมากนะ ยังไม่ทันรู้สึกเจ็บก็เสร็จแล้วแท้ๆ”

ชายชราสีหน้างุนงง

นักการในศาลาว่าการใช้นิ้วมือลองไปสัมผัสลมหายใจที่จมูก จากนั้นเขาก็โล่งอกแล้วพูดว่า

“ไม่เป็นไรขอรับไม่เป็นไร เขาน่าจะตกใจจนหมดสติ”

......

เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนตื่นอีกครั้งก็เป็นเวลายามบ่ายแล้ว สภาพแวดล้อมทำให้เขารู้ว่าเขากลับมาที่วัดหงลูแล้ว แต่ยังไม่ทันจะโล่งอก จู่ๆเขาก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าของเขาซีดเซียวไปทันที

เขาเปิดผ้าห่มดู สิ่งที่เขาเห็นแทบจะทำให้เขากระอักเลือดออกมา

ทั่วป๋าเยี่ยนตะโกนสุดเสียงว่า “ฉินอวี่ ข้าจะ......”

เมื่อตะโกนไปครึ่งหนึ่งเขาก็รีบปิดปากตนเองอย่างหวาดผวา เหตุใดเสียงของเขาจึงน่าเกลียดเช่นนี้? เหมือนกับเป็ด

......

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ตรวจสอบแน่ชัดแล้ว อาเซียงถูกชาวตาดลักพาตัวไปพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมทันที เขาค่อยๆพูดขึ้นว่า

“คนที่เต็มใจจะไปที่ดินแดนชาวตาด สุดท้ายจะเป็นอย่างไรก็เป็นเรื่องของพวกนาง แต่นี่ไม่ได้หมายความว่า ชาวตาดจะสามารถมาลักพาตัวคนอาณาจักรฉินไปได้ เรื่องนี้จะต้องออกปฏิบัติ แต่ยังต้องออกปฏิบัติตามระเบียบอาณาจักรฉินด้วย!”