องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1388

บางทีมีเพียงการประสบด้วยตนเองเท่านั้น พวกนางจึงรู้ว่า การได้เป็นชาวเมืองอาณาจักรฉินเป็นเรื่องที่โชคดีมากเพียงใด แต่ก่อนหน้านี้พวกนางกลับรู้สึกว่าชาวตาดดีกว่าอาณาจักรฉิน......ช่างเป็นความคิดที่น่าขันเสียจริง

น่าเสียดาย พวกเขาเดินไปไกลแล้ว เหลือเพียงแผ่นหลังให้กับพวกนาง......

“กรี๊ด!”

เสียงร้องที่น่าอนาถ เสียงคร่ำครวญที่สิ้นหวัง สุดท้ายก็ต้องมองประตูคอกแกะปิดลงต่อหน้าต่อตา สิ่งที่เหลือให้พวกนางก็มีแต่ความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด......

......

เมื่อกลับมาถึงขบวนรถแล้ว หลิวอวี่หลินก็ไม่รู้สึกอะไรเลย กลับสงบอย่างยิ่ง

เขาถึงขั้นหันไปมองเหล่านักเขียนสำนักพิมพ์เหล่านั้นแล้วหัวเราะถามว่า

“การเดินทางเยี่ยนเป่ยในครั้งนี้ พวกเจ้าคงจะได้เห็นอะไรมากเลยใช่รึไม่?”

เมื่อเหล่านักเขียนได้ยินดังนั้นก็สบตากัน จากนั้นก็ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า

“นับว่าได้รู้มากเลยขอรับ รู้อยู่แล้วว่าชาวตาดไม่ใช่ที่ดีๆอะไรเลยแต่แรก แต่ไม่คิดเลยว่าสถานการณ์ที่แท้จริงจะโหดร้ายมากกว่าที่พวกข้าคิดเอาไว้เป็นหมื่นเท่า”

“หึ......” หลิวอวี่หลินยิ้มอย่างเหยียดหยามแต่กลับไม่พูดอะไร เขาเปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า

“หลังจากกลับไปแล้ว หวังว่าทุกสำนักพิมพ์จะสามารถนำเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เปิดเผยแก่สาธารณชนโดยไม่ตีไข่ใส่สี และต้องเป็นความจริงของดินแดนชาวตาดมากที่สุด ประกาศกับทุกคนในใต้หล้านี้ จะให้ภายนอกของชาวตาดหลอกลวงอีกไม่ได้แล้ว!”

“ขอรับ!”

เหล่านักเขียนสำนักพิมพ์ต่างก็พยักหน้า พวกเขาก็ไม่อยากจะเห็นภาพเช่นนั้นอีกแล้ว

ทันใดนั้นขุนนางใหญ่กระทรวงครัวเรือนคนนั้นก็เอนหลังอยู่ในรถ แล้วถามอย่างเหม่อลอยว่า

“ท่านหลิว เราจะไปทั้งๆอย่างนี้เลยรึ?”

“หือ? ท่านหลี่อยากจะพูดอะไร?”

“เหล่าหญิงสาวพวกนั้น......”

ท่านหลี่รู้สึกทำใจไม่ได้ เขากัดฟันแล้วพูดว่า

“หากพวกเราไม่ได้ไปห้ามแล้วช่วยเหลือพวกนาง เกรงว่าพวกนาง......พวกนาง......เฮ้อ!”

เมื่อหลิวอวี่หลินได้ยินแล้วสีหน้าก็สงสัยเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า

“ท่านหลี่ ข้าว่าเจ้าคงจะว่างเกินไปแล้ว อาณาจักรฉินมีประชากรหลายสิบล้านคน แม้แต่บัดนี้อาณาจักรฉินจะร่ำรวย แต่ด้วยจำนวนมากมายเพียงนี้ มีผู้ที่ล้มตายไปในทุกวันมากมายยิ่งนัก แถมยังมีผู้ที่เป็นโรคต่างๆ แล้วยังหมดตัวอีกมาก พวกเขาเหล่านี้ล้วนแต่ไม่มีเงินจึงต้องตายไป”

“หากท่านหลี่ว่างมากเพียงนั้น ก็ไปทุกๆที่เพื่อช่วยเหลือพวกเขาให้มากยิ่งขึ้นจะดีกว่า พวกเขาเหล่านั้นส่วนใหญ่ก็เป็นชาวเมืองอาณาจักรฉินที่แก่ชรา และกัดฟันขยันมาทั้งชีวิต”

“เมื่อเทียบกับพวกที่ดูเหมือนจะเป็นอาณาจักรฉิน แต่ความจริงแล้วก็เป็นเพียงผู้หญิงที่รักอาณาจักรอื่นแล้ว เจ้าเพียงแค่ใช้เงินไม่มากก็สามารถช่วยเหลือคนอาณาจักรฉินเหล่านั้นได้แล้ว แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่ไปช่วยพวกเขาเล่า?”

น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา แต่กลับเหมือนฟ้าผ่า ทำเอาท่านหลี่อึ้งไปทันที

แม้ในนี้จะมีอาณาจักรที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน อาณาจักรของพวกมันคงไม่ได้ใหญ่เท่านั้นอาณาจักรพัลแฮด้วยซ้ำ แต่เมื่อพูดว่าสามสิบหกอาณาจักร ที่จริงก็มากพอจะข่มขวัญได้แล้ว

อีกอย่างดินแดนที่เป็นแกนนำแปดดินแดนเองก็ไม่ได้อ่อนแอ โดยเฉพาะชาวตาดที่เป็นเพียงแห่งเดียวที่สามารถทำให้อาณาจักรฉินคุมเชิงได้ และไม่กล้าประมาทเป็นแต่น้อย

นั่นทำให้ฉินเหยียนโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง อาณาจักรรอบอาณาจักรฉินรักษาความสัมพันธ์อันดีมาตลอด สุดท้ายพวกมันกลับไปร่วมมือกันเพื่อเตรียมจะจู่โจมอาณาจักรฉิน

บังอาจเกินไปแล้ว!! แต่ว่าขณะที่เขาเปิดอ่านเอกสารเหล่านี้ จู่ๆก็สังเกตชื่อหนึ่งได้

อาณาจักรคุชะ......

ฉินเหยียนหยิบแผนที่ขึ้นมาดูอย่างละเอียด จากนั้นก็หรี่ตาแล้วพูดว่า

“อาณาจักรคุชะ......จุดสำคัญอย่างยิ่งเลยนะ”

“ทางตอนใต้ของอาณาจักรคุชะเป็นเทือกเขาขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นแนวกั้นทางตะวันตกเฉียงใต้ของอาณาจักรฉิน หากศัตรูอยากจะโจมตีเข้ามาในอาณาจักรฉินและเปิดแนวรบที่สอง มีความเป็นไปได้สูงที่จะรวมพลและจู่โจมทางเส้นทางของอาณาจักรคุชะ.......”

จ้าวจือหย่ารีบพูดว่า “ท่านอ๋องเพคะ อาณาจักรคุชะยังไม่ได้เข้าร่วมการปิดล้อมเพคะ พวกเขามีความแค้นหลายชั่วคนกับชาวตาดมานาน คิดว่าคงไม่สมคบคิดกันเพคะ......”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วพูดว่า

“ไม่มีใครสามารถรับรองได้ ความแค้นหลายชั่วคนนั้นมักจะเกิดขึ้นเพราะผลประโยชน์ อีกอย่าง......ข้ามักรู้สึกว่าชาวตาดมีความโลภมากเกินไปแล้ว”

“สิ่งที่พวกมันยอมเสียจะต้องไม่น้อยแน่ หากไม่รีบห้ามเอาไว้ เกรงว่าอาณาจักรคุชะอาจจะหวั่นไหวเพราะผลประโยชน์ก็ได้!”