องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1387

เมื่อมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เหล่าหญิงสาวในคอกแกะก็มีสีหน้าที่หวาดผวา พวกนางเกาะกลุ่มเข้าหากัน แล้วขดตัวสั่นไปหมด อาเซียงเองก็กลัวจนกอดกระเป๋าผ้าเอาไว้ แล้วมองไปที่ประตูด้วยตัวสั่นเทา

ประตูคอกแกะถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว แสงอาทิตย์แยงตาสาดส่องเข้ามา ทำให้เหล่าหญิงสาวในคอกแกะอดไม่ได้ที่จะต้องหลับตาลง

ไม่นานเมื่อทุกคนลืมตาขึ้น ก็เห็นว่าผู้นำเผ่าได้นำทางคนที่สวมชุดราชการอาณาจักรฉินเข้ามา และยังมีทหารอาณาจักรฉินมากมาย

“อาณาจักรฉินรึ? คนของอาณาจักรฉินนี่ อาณาจักรฉินมาช่วยพวกเราแล้ว!”

ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทันใดนั้นก็พุ่งตัวเข้าไปหาเหล่าทหารอาณาจักรฉิน แต่สุดท้ายก็ถูกเชือกที่ผูกตรงคอดึงเอาไว้ ทำให้นางไปหาไม่ได้เลย

คนข้างๆนางก็ค่อยๆได้สติ จากนั้นก็พากันแย่งกันไปหาคนอาณาจักรฉิน เพื่อขอร้องให้พาพวกนางออกจากที่นี่ แต่พวกนางก็เข้าใกล้ไม่ได้เช่นเคย

ทันใดนั้นเอง ท่ามกลางคนอาณาจักรฉิน คนที่มองสภาพในห้องนี้แล้ว นอกจากหลิวอวี่หลินที่เพียงแค่ขมวดคิ้วเอาไว้ คนอื่นๆต่างก็มีปฏิกิริยาที่อยากจะอาเจียนออกมา

โดยเฉพาะนักข่าวจากสำนักหนังสือพิมพ์ก็เกือบจะอาเจียนออกมาแล้ว

มีคนชี้ไปยังเหล่าหญิงสาวแล้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“พวกเจ้าทำเช่นนี้กับพวกนางได้อย่างไร? พวกนางเป็นคนนะ เป็นคนที่ยังมีชีวิต! อีกอย่าง พวกเจ้าชาวตาดก็รับปากว่าจะไม่แตะต้องผู้หญิงของอาณาจักรฉินแม้แต่น้อยไม่ใช่รึ?”

ผู้นำเผ่ามองทุกคนแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “พวกข้าจะทำอะไรมันเกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า?”

“พวกเจ้า......พวกเจ้า!” นักข่าวคนหนึ่งโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง และอยากจะด่าทอออกมา

นักข่าวที่อยู่ข้างๆเขาคนหนึ่งได้ห้ามเขาเอาไว้แล้วส่ายหน้า เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าอย่าบุ่มบ่าม จะได้ไม่มีอุปสรรค

“หึ!” ผู้นำเผ่าคนนั้นทำเสียงเย็นชา จากนั้นก็ชี้ไปยังที่ที่อาเซียงอยู่แล้วพูดด้วยความเย็นชาว่า

“นี่ไง คนที่พวกเจ้าต้องการ นางสบายดี พวกข้าไม่ได้ทำอะไรนางเลย พวกเจ้าพาตัวไปเถอะ”

หลิวอวี่หลินเดินมาข้างๆอาเซียง จากนั้นก็ได้เรียกให้ขุนนางใหญ่แห่งกระทรวงครัวเรือนและทหารอาณาจักรฉินหลายคนมาตรวจสอบตัวตนของนาง จากนั้นหนึ่งในทหารอาณาจักรฉินก็พูดอย่างจริงจังว่า

“กองทัพอาณาจักรฉินจะคุ้มครองพาเจ้ากลับไปส่งที่บ้าน!”

อาเซียงซาบซึ้งจนพูดอะไรไม่ออก น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

“อืม ข้าจะกลับบ้าน กลับบ้านของข้า......”

ทหารอาณาจักรฉินยิ้มปลอบใจนาง จากนั้นก็ได้โบกมือให้ทหารคนอื่นๆเอาเสื้อมาคลุมตัวนางเอาไว้ แล้วคุ้มครองนางพร้อมจะเดินจากไป

สุดท้ายหลิวอวี่หลินก็ได้เหลือบมองเหล่าหญิงสาวที่เหลือ เขาส่ายหน้าอย่างประชดประชัน แล้วหันหลังจะเดินจากไปเช่นกัน เขาไม่มีทางเห็นใจคนเหล่านี้ เขาไม่ได้ใจดีและใจกว้างอย่างอ๋องเหยียน ก็เหมือนกับที่เขาพูดเอาไว้ตั้งแต่แรก ทุกคนล้วนโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง

“จริงสิ แน่นอนว่าอาจจะมีความเป็นไปได้อีกอย่าง......พวกนางอาจจะเต็มใจมาที่ดินแดนชาวตาดเองก่อนหน้านี้ อาณาจักรฉินไม่ยอมรับผู้มีสองสัญชาติขอรับ ดังนั้นจึงเป็นเช่นนี้ขอรับ”

คำพูดเหล่านี้ทำให้เหล่าหญิงสาวมืดแปดด้านไปหมด ความรู้สึกเสียใจภายหลังเอ่อล้นขึ้นมาเต็มไปหมด

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”

หลิวอวี่หลินพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นก็พูดอย่างจริงจังว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็ไปกันเถิด ที่เราระดมกำลังมาเยือนที่นี่ ก็เพื่อมารับรองความปลอดภัยของอาเซียงผู้ชาวเมืองอาณาจักรฉิน ไม่เกี่ยวอะไรกับคนนอก”

ว่าแล้วเขาก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก ไม่มองพวกนางอีกแม้แต่น้อย

เหล่าหญิงสาวรู้สึกฟ้าถล่มทันที พวกนางต่างก็ร้องไห้อย่างหนักแล้วคร่ำครวญเสียงดังว่า

“อย่าทิ้งพวกข้าไว้เลยนะ ช่วยพวกข้าด้วยเถิด!”

“พวกข้าจะไม่มาที่ดินแดนชาวตาดอีกแล้ว พวกข้ายินดีที่จะอยู่อาณาจักรฉินทั้งชีวิต......”

“พวกข้าผิดไปแล้วพวกข้าสำนึกผิดแล้วจริงๆ......”