องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1386

เขากำหมัดแน่นแล้วพูดว่า “แล้วจะปล่อยไปเช่นนี้งั้นรึ? ความน่าเกรงขามของชาวทุ่งหญ้าจะถูกเจ้าพวกคุชะท้าทายเช่นนี้ได้อย่างไร!”

“ไม่อยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เหยียนคังยิ้มแล้วพูดว่า “แต่กระหม่อมคิดว่า ข่านคือวีรบุรุษแห่งทุ่งหญ้า จะจดจ่อแค่กับอาณาจักรคุชะเล็กๆแค่นี้ไม่ได้ หากเราเอาชนะอาณาจักรฉินได้แล้ว ที่ราบหลายพันลี้ก็จะตกเป็นของเราทั้งหมด ถึงตอนนั้น นับประสาอะไรกับอาณาจักรคุชะละพ่ะย่ะค่ะ?”

เมื่อทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินดังนั้นก็อารมณ์ดีทันที

จริงแล้ว หากเอาชนะอาณาจักรฉินได้ ล้มล้างอาณาจักรฉินที่เป็นตัวขัดขวางได้ เช่นนั้นชาวตาดก็จะอยู่บนจุดสูงสุดแล้ว และเป็นอาณาจักรที่ไร้เทียมทาน และมีอิสระที่สุดในใต้หล้านี้ ถึงตอนนั้นจะนับประสาอะไรกับอาณาจักรคุชะ?

มีความทะเยอทะยานที่อยากจะยึดครองอาณาจักรฉินผุดขึ้นมาในใจของเขา บัดนี้เขาเหลือเพียงแค่เคลื่อนไหวในประตูสุดท้ายแล้ว!

“แล้วบัดนี้เราควรทำอย่างไรรึท่านราชครู?”

เมื่อคิดได้แล้วทั่วป๋าหงเลี่ยก็รีบถามขึ้น

“ควรทำอย่างไรรึ?” หลี่เหยียนคังส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ข่านพ่ะย่ะค่ะ คนที่ราบกลางมีคำที่พูดกันแต่โบราณว่า หากต้องการให้ได้ตามเป้าหมาย ก็ต้องยอมสละสิ่งสำคัญ บัดนี้โอกาสมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ตำแหน่งของอาณาจักรคุชะนั้นสำคัญยิ่งนัก หากสามารถดึงเข้ามาได้ กองทัพหลายอาณาจักรก็จะสามารถบุกเข้าอาณาจักรฉินได้อย่างราบรื่น เพียงแต่ต้องยอมลงทุน แล้วถนนที่ราบเรียบกว้างใหญ่ก็จะปรากฏตรงหน้าเราพ่ะย่ะค่ะ!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพยักหน้าพูดว่า “ท่านราชครูหมายความว่า......”

หลี่เหยียนคังสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดเสียงเรียบว่า

“เจรจาต่อไป คราวนี้เราจะต้องเพิ่มเบี้ยให้มากขึ้น สามารถให้สัจจะว่าจะมอบครึ่งใต้หล้าของอาณาจักรฉินให้กับอาณาจักรคุชะพ่ะย่ะค่ะ!”

“ครึ่งใต้หล้ารึ? ล้อเล่นอะไรกัน? ไม่ได้ไม่ได้!” ทั่วป๋าหงเลี่ยรีบโบกมือปฏิเสธ

ราวกับว่าหลี่เหยียนคังได้คาดเดาคำตอบของทั่วป๋าหงเลี่ยเอาไว้ได้ก่อนแล้ว เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งว่า

“ข่านพ่ะย่ะค่ะ ครึ่งใต้หล้าของอาณาจักรฉินนั้นเป็นสิ่งล่อใจที่ใหญ่มาก มีเพียงเรื่องนี้ถึงจะทำให้อาณาจักรคุชะร่วมมือกับเราพ่ะย่ะค่ะ ไม่เช่นนั้น หากต้องการเอาชนะอาณาจักรฉิน เราจะต้องเสียแรงอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยแสดงสีหน้าดิ้นรน เขากัดฟันแล้วพูดว่า

“แต่การที่ข้าต้องแบ่งดินแดนครึ่งหนึ่งของอาณาจักรฉินออกไป ข้าปวดใจยิ่ง!”

หลี่เหยียนคังยิ้มแล้วมองทั่วป๋าหงเลี่ย

ทั่วป๋าหงเลี่ยมองเขายิ้มแล้วอึ้งไปเล็กน้อย เขาพึมพำว่า

“ท่านราชครู คงยังมีประโยคหลังที่ยังไม่ได้พูดสินะ?”

......

ณ อาณาจักรฉิน ในที่สุดทั่วป๋าเยี่ยนก็ได้จากไปด้วยความอับอายอย่างยิ่ง ตอนที่มาเขามีความน่าเกรงขามอย่างยิ่ง แต่ตอนกลับไปกลับหลบซ่อนอยู่แต่ในรถม้า ไม่กล้าออกมาเลยแม้แต่น้อย

และในระหว่างทางที่ทั่วป๋าเยี่ยนเดินทางกลับดินแดนชาวตาด หลิวอวี่หลินเองก็ได้มุ่งหน้าไปยังเผ่าคัตยู เพื่อรับคนอาณาจักรฉินกลับด้วยตัวเขาเอง

นอกจากนี้ ผู้ที่ติดตามมาด้วยนั้นยังมีคนของสำนักพิมพ์ต่างๆด้วย ส่วนมาเพื่ออะไรนั้น......

......

หลายวันมานี้เหล่าหญิงสาวที่ถูกขังอยู่คอกแกะในเผ่าคัตยู พวกนางถูกทรมานจนหมดสภาพไปหมด เสื้อผ้าขาด เนื้อตัวสกปรกมอมแมม ใบหน้าเต็มไปด้วยความชินชาและหวาดกลัว

และมีเพียงอาเซียงที่ยังคงมีสติบ้าง เพราะอย่างไรนางก็เป็นคนเดียวที่ไม่ถูกขืนใจอย่างโหดเหี้ยม ถึงแม้นางจะถูกขังอยู่ในที่แบบนี้ แต่ก็ยังโชคดีที่นางยังได้ทานอาหารที่ปกติ แตกต่างจากคนอื่นที่ได้ทานแต่อาหารสกปรก แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้นสีหน้าของนางก็ไม่ได้ดีอะไรเลย

เพราะหลายวันมานี้นางจะต้องเห็นเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันถูกทรมานต่างๆนานาด้วยตาของตนเอง นางเองก็เคยลองพยายามช่วยพูดแล้ว แต่มันก็ไร้ประโยชน์ ทำได้เพียงพยายามแบ่งอาหารของตนเองให้กับพวกนางเท่าที่ทำได้

ไม่รู้ว่าชีวิตเช่นนี้จะจบลงเมื่อไร......

ทันใดนั้นจู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น