องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1385

“เจ้าสิบสี่ เจ้าได้ส่งไส้ศึกแทรกแซงเข้าไปในแต่ละอาณาจักรรอบๆโดยที่ไม่มีใครรู้เลยงั้นรึ?”

ฉินอวี่เองก็มองเขาอย่างสงสัย

ฉินเหยียนยักไหล่แล้วพูดอย่างจนปัญญาว่า “ข้าเองก็ปักต้นหลิวโดยไม่หวังผล ไม่คิดว่าสุดท้ายจะได้ใช้งานจริงๆ แถมยังเป็นเวลาแบบนี้อีก”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น ฉินชงและฉินอวี่ก็ไม่ได้ไล่ถามต่อ

ฉินอวี่ขมวดคิ้วถามต่อว่า “เจ้าสิบสี่ ในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวข้องไปถึงการอยู่หรือล่มสลายของอาณาจักรฉิน เช่นนั้นเราก็ต้องทำการเตรียมการไปด้วยใช่รึไม่?”

ฉินชงเองก็พยักหน้าเห็นด้วยแล้วพูดว่า

“จริงด้วยเจ้าสิบสี่ อาณาจักรฉินจะรออย่างเดียวไม่ได้ จะต้องทำการเตรียมการให้มากพอเสียก่อน”

“อืม......ระยะนี้ข้ายุ่งกับการออกพันธบัตร ละยังมีอย่างอื่นรอข้าอยู่ พี่ใหญ่ต้องจัดการเรื่องทางรัฐ พี่เจ็ด เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของเจ้าเป็นอย่างไร? รวมพลจากทุกพื้นที่ในเก้าแคว้น เมื่อส่งข่าวกลับมาแล้วพวกเราก็สามารถทำการเตรียมการได้ทันที”

เมื่อได้ยินฉินเหยียนพูดดังนั้น ฉินอวี่และฉินชงก็พยักหน้ากันทันที

......

ในขณะที่อาณาจักรฉินทำการเตรียมการอยู่ ชาวตาดเองก็ไม่ได้ว่างอยู่

ระยะนี้หลี่เหยียนคังเองก็ยุ่งมาตลอด แต่จดหมายฉับบหนึ่งที่เพิ่งรับมา ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง เมื่อครุ่นคิดแล้วเขาก็ลุกแล้วเดินไปที่เต็นท์ของทั่วป๋าหงเลี่ยทันที

สถานการณ์ตอนที่เขามาหาข่านในตอนนี้กับอดีตแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ยังจำได้ว่าเมื่อก่อน ตอนนี้องครักษ์ของข่านเห็นเขาแล้วต่างก็เบิกตาจ้องเขาด้วยความเดือดดาล คิดหาวิธีเพื่อจะทำให้เขาอับอาย

แต่ตอนนี้ เมื่อเหล่าองครักษ์ของข่านเห็นเขาแล้ว ต่างก็มีสีหน้าที่เคารพอย่างยิ่ง

“ท่านราชครูขอรับ” องครักษ์ของข่านคนหนึ่งคำนับหลี่เหยียนคัง

“ไม่ต้องมากพิธี” หลี่เหยียนคังโบกมือ จากนั้นก็ถามองครักษ์คนนั้นอย่างเข้มงวดว่า

“ข่านอยู่รึไม่? ข้ามีเรื่องด่วนอยากจะหารือเสียหน่อย”

“เชิญท่านราชครูตามข้ามาทางนี้ขอรับ”

องครักษ์คนนั้นได้พาหลี่เหยียนคังเข้าไปในเต็นท์ จากนั้นก็ออกไปทันที ก่อนจะออกไปเขาได้สั่งให้หญิงรับใช้ที่อยู่ด้านนอกยกน้ำชามาให้หลี่เหยียนคังดื่มด้วย

ไม่นานด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ทันใดนั้นทั่วป๋าหงเลี่ยก็ปรากฏตัว

“ข่านพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เหยียนคังรีบวางแก้วชาลงแล้วยืนขึ้น

“ไม่ต้องมากพิธี” ทั่วป๋าหงเลี่ยยิ้มแย้มแล้วเดินมา จากนั้นก็พูดว่า

“วันนี้ท่านราชครูมีเวลามาหาข้าได้อย่างไร?”

หลี่เหยียนคังถอนหายใจพูดว่า “ข่านพูดถูกพ่ะย่ะค่ะ”

ทั่วป๋าหงเลี่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ต่อให้จะเดือดดาลเพียงใด แต่เขาก็ต้องอดกลั้นความโกรธของตนเองเอาไว้ เขามองหลี่เหยียนคังแล้วพูดว่า

“ในเมื่ออาณาจักรคุชะไม่รู้จักชั่วดี ข้าตัดสินใจออกคำสั่งให้ระดมทหารแล้วโจมตีอาณาจักรคุชะ”

หลี่เหยียนคังรีบห้ามทันทีว่า “หามิได้พ่ะย่ะค่ะข่าน!”

“เพราะเหตุใด?” ทั่วป๋าหงเลี่ยถามขึ้นอย่างสงสัย

หลี่เหยียนคังเงียบไปแล้วอธิบายว่า “ข่านคงไม่รู้ แม้ว่าบัดนี้พวกเราจะเกิดความร้าวฉานกับอาณาจักรคุชะแล้ว แต่อย่างไรก็เป็นการเจรจาเบื้องต้นเท่านั้น หากการเจรจาเบื้องต้นล้มไม่เป็นท่าแล้วเราก็ทำการเคลื่อนทัพ อาณาจักรอื่นๆก็จะเห็นว่าเราโหดเหี้ยมเพียงใด เกรงว่าพวกมันคงจะคิดอย่างอื่นได้”

“คิดอย่างอื่นได้รึ?” ทั่วป๋าหงเลี่ยอึ้งเล็กน้อย

“พ่ะย่ะค่ะ คิดอย่างอื่นได้” หลี่เหยียนคังค่อยๆพูดว่า “ข่านอย่าลืมเชียวว่า บัดนี้เรากำลังสร้างตัวตนเป็นคนดี ที่ทำการตอบโต้เพราะทนต่อความกดดันของอาณาจักรฉินไม่ไหว แต่หากเราทำสงครามกับอาณาจักรคุชะ เหล่าอาณาจักรอื่นๆก็จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่า พวกเราต่างหากที่เป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุด”

“อีกอย่าง เมื่อเหล่าอาณาจักรทั้งหลายรู้ว่าชาวตาดต่างหากที่เป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุด พวกมันก็จะฝากความหวังไว้กับอาณาจักรฉิน หวังว่าอาณาจักรฉินจะยิ่งใหญ่มากขึ้น จะได้กดดันพวกเราได้อย่างสบายๆ ดังนั้นผลลัพธ์ก็จะกลับกัน พวกมันก็จะหันไปพึ่งพาอาณาจักรฉิน!”

เมื่อทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินดังนั้นแล้วก็ครุ่นคิด

หลี่เหยียนคังพูดอย่างมีเหตุผลอย่างยิ่ง แต่เขากลับอดกลั้นเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ