องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1390

“อาณาจักรคุชะเกลียดชังชาวตาดยิ่งกว่าเกลียดชังพวกเรา ดังนั้นการที่พวกเขาจะร่วมมือกันกระทำความชั่วกับชาวตาดนั้น เกรงว่าไม่ใช่เรื่องง่ายๆ”

ฉินอวี่ได้ยินดังนั้นก็รีบพูดขึ้นอย่างดีใจว่า

“นี่เป็นข่าวดีเลยนี่! ชาวตาดดึงอาณาจักรคุชะเข้าร่วมไม่ได้ง่ายๆ งั้นพวกเราก็สามารถไปดึงพวกเขาเข้าร่วมได้นี่!”

“ถูกต้อง!” ฉินชงเงยหน้าแล้วพูดทันทีว่า

“ชาวตาดดึงพวกเขาเข้าร่วมไม่ได้ เราก็สามารถไปดึงพวกเขาเข้าร่วมได้ เช่นนี้ก็สามารถป้องกันให้เราไม่ต้องเผชิญปัญหาสงครามสองแนวหน้าในอนาคตแล้วไม่ใช่รึ?”

“แต่ปัญหาคือ อาณาจักรคุชะไม่ชอบชาวตาด แต่ก็ไม่ชอบอาณาจักรฉินเหมือนกันนี่!” ฉินอวี่พูดอย่างขมขื่น

ฉินชงไม่รู้จะพูดอะไรทันที

“เฮ้อ!” ฉินอวี่ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เช่นนั้นเราก็ต้องนั่งรอผลลัพธ์สุดท้ายอยู่ไม่ใช่รึ?”

ฉินชงไม่ได้ตอบกลับ เขามองไปยังฉินเหยียน เขาเชื่อว่าฉินเหยียนจะต้องมีวิธี อย่างไรสมองของเขาก็ดีกว่าตนเองมาก เป็นไปตามคาด ฉินอวี่เองก็มองไปเช่นกัน

ฉินเหยียนเองก็กำลังครุ่นคิด แต่ทันใดนั้น จู่ๆก็มีเสียงรายงานจากขันทีดังขึ้น

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ เสนาบดีกรมกลาโหมขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ!”

“หือ?” ฉินชงเงยหน้าแล้วมองฉินเหยียน

เมื่อเห็นฉินเหยียนพยักหน้าแล้วเขาจึงจะตะโกนว่า “ให้เข้ามาได้”

ไม่นานขันทีคนนั้นก็ได้นำทางชายวันกลางคนที่อายุราวห้าสิบเข้ามา

“เข้าเฝ้าฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!” เสนาบดีกรมกลาโหมโค้งตัวคำนับ

“ยืนขึ้นเถิด!”

ฉินชงยิ้มอ่อนแล้วพูดว่า “เจ้ามีเรื่องอะไรจะรายงานงั้นรึ?”

เสนาบดีกรมกลาโหมรีบตอบกลับว่า “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมมีเรื่องด่วนต้องการรายงานพ่ะย่ะค่ะ!”

“หือ?” ฉินชงเลิกคิ้วแล้วยิ้มพูดว่า “เจ้ามีเรื่องใดก็ว่ามาเถิด!”

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ มีสงครามเกิดขึ้นทางตะวันตกแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีกรมกลาโหมพูดขึ้น

“หือ? ดินแดนทางตะวันตกรึ?” ฉินชงอึ้งไปแล้วรีบถามต่อว่า “เกิดสงครามอะไรขึ้น? แล้วเป็นสงครามประเภทไหน?”

เสนาบดีกรมพิธีการพูดว่า “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ชาวตาดและอาณาจักรคุชะทำสงครามกันพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างชาวตาดยังดึงอาณาจักรนับสิบมาด้วย......”

“ว่าอย่างไรนะ!”

ฉินชงยืนขึ้นจากบัลลังก์ทันที สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ฉินอวี่และฉินเหยียนเองก็ประหลาดใจมากเช่นกัน

ฉินชงค่อยๆนั่งลงบนบัลลังก์แล้วมองเสนาบดีกรมกลาโหมแล้วถามว่า “ข่าวนี้เป็นความจริงรึไม่?”

เสนาบดีกรมพิธีการพูดอย่างจริงจังว่า “จริงแท้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

“นี่มัน......”

เมื่อได้ยินดังนั้นฉินอวี่ก็ตอบสนองได้ทันที เขาพูดอย่างตะลึงว่า

“หรือเจ้าหมายความว่าเราส่งกองกำลังไปช่วยเหลืออาณาจักรคุชะ ช่วยอาณาจักรคุชะต่อสู้กับชาวตาดรึ?”

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“ถูกต้อง ส่งกองกำลังไปช่วยอาณาจักรคุชะ สามารถหยุดไม่ให้สงครามทางตะวันตกลามมาถึงอาณาจักรฉินได้”

“แล้ว......แล้วเราจะช่วยอย่างไร?”

ฉินชงขมวดคิ้วพูดว่า “หากส่งไปน้อยก็จะไม่มีประโยชน์อะไรเลย แต่หากส่งไปมาก อาณาจักรฉินก็จะต้องมีคนล้มตายอย่างไร้ความหมายมากมายไม่ใช่รึ?”

สำหรับเขาแล้ว การช่วยอาณาจักรอื่นแล้วไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย แถมยังต้องเอาชีวิตของทหารมากมายเพียงนั้นไปเสี่ยง รวมถึงเงินทองมากมายอีก มันไม่คุ้มเลย

แม้ฉินอวี่จะลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงพูดอย่างยืนหยัดว่า

“พี่ใหญ่ เราลองฟังเจ้าสิบสี่พูดก่อนเถิด!”

เขามองออกแล้วว่า ฉินเหยียนเหมือนจะวางแผนเอาไว้แล้ว

ฉินชงได้ยินดังนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า

“ได้ เจ้าสิบสี่ ไหนเจ้าลองว่ามาก่อนว่าจะทำอย่างไรบ้าง?”