องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1391

หลังจากที่ฉินเหยียนเงียบไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า

“ข้ายังยึดมั่นในความคิดของข้า หากอาณาจักรคุชะยอมจำนนต่ออาณาจักรฉิน เช่นนั้นพวกเราจะส่งกองกำลังไปยังดินแดนชาวตาดในยามจำเป็นเท่านั้น”

เมื่อฉินชงได้ยินดังนั้น เขาก็ขมวดคิ้วแน่น

“แต่เจ้าสิบสี่ หากเราทำเช่นนี้ สิ่งที่เราทำมาทั้งหมดถือว่าขาดทุนเชียวนะ!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้ถือว่าพวกเขายอมจำนนต่ออาณาจักรฉินแล้วอย่างไรรึ พวกเราได้อะไรกลับมา? อีกทั้งยังเป็นการคร่าชีวิตทหารอย่างไร้เหตุผลอีกด้วย”

ฉินอวี่พยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่ เรื่องนี้เสี่ยงเกินไป!”

ฉินเหยียนส่ายหน้าและพูดอย่างจริงจัง

“แต่พวกท่านพี่เคยคิดบ้างหรือไม่ว่า หากพวกเราไม่สู้จะเกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นฉินชงและฉินอวี่ก็อึ้งไป

เพราะฉินเหยียนพูดถูก หากไม่ต่อสู้ กองทัพชาวตาดจะเข้ามาในเมืองในอีกไม่ช้า

เมื่อถึงเวลานั้น อาณาจักรฉินจะใช้อะไรมาต้านทานพวกมันได้ล่ะ?

มีแต่จะแย่ลงมิใช่รึ?

แต่หากพวกเขาสู้ อาณาจักรฉินเองก็จะเป็นฝ่ายสูญเสียมิใช่น้อย?

“ถ้าอย่างนั้น ในเมื่อพวกเราก็ต้องแพ้อยู่แล้ว ลองมาเดิมพันกันสักตั้งไม่ดีกว่าหรือ?”

ฉินเหยียนมองไปที่ฉินชงและฉินอวี่ด้วยสายตาจริงจังและพูดต่อว่า

“ตอนนี้มีกว่าสามสิบอาณาจักรที่กำลังคิดจะฮุบดินแดนอาณาจักรฉิน หากพวกเรามัวแต่ยอมถอย ไม่อาจรับรองได้ว่าพวกอาณาจักรเหล่านี้จะไม่ย่ำกรายเข้ามา”

“หากลองเปรียบเทียบดู แทนที่จะปล่อยให้อาณาจักรเหล่านี้รุกล้ำเข้ามาทีละขั้น จะเป็นการดีกว่าที่พวกเราจะขัดขวางพวกมันก่อน!”

เมื่อฉินชงและฉินอวี่ได้ยินเช่นนั้น พวกเขาพลันเข้าใจ

ฉินชงถอยหายใจแล้วพูดว่า

“น้องสิบสี่ ข้าเข้าใจวิธีของเจ้า และรู้ดีว่าพวกเราต้องยอมเสีย แต่พวกเรายังต้องคิดพิจารณาให้รอบคอบกันอีกรอบ”

“อืม”

ฉินเหยียนพยักหน้าและตอบว่า

“ข้าเข้าใจ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความมั่นคงของอาณาจักร แต่ข้าอยากจะบอกว่า ตีแค่หมัดเดียวเพื่อป้องกันหมัดอีกนับร้อยเชียวนะท่านพี่”

เมื่อฉินชงได้ยินเช่นนั้น เขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น

“แต่น้องสิบสี่ เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าหากแพ้แล้ว พวกเราจะเป็นอย่างไร?”

“หากพวกเราแพ้ นับตั้งแต่นี้ไปอาณาจักรฉินห้ามอวดดีและต้องอยู่อย่างสงบเสงี่ยม”

“เมื่อถึงเวลานั้น อาณาจักรฉินของเราจะกลายเป็นแค่เนื้อชิ้นหนึ่งเท่านั้น!”

“เฮ้อ ตกลงควรเลือกแบบใดกันแน่?”

เมื่อฉินอวี่ได้ยินเช่นนั้น อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและเงียบไป

ฉินชงมองไปที่ฉินเหยียนและพูดอย่างจริงจัง

“กราบทูลรายงานท่านอ่องพ่ะย่ะค่ะ ตามที่กระหม่อมได้รับข่าวมา กองทัพพันธมิตรของชาวตาดจำนวนสามแสนนายได้บุกเข้าอาณาจักรคุชะแล้ว ในวันนี้อาณาจักรคุชะเต็มไปด้วยหมอกควัน เกรงว่าประชาชนในอาณาจักรจะได้รับความเดือดร้อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เมืองหลวงของอาณาจักรคุชะเองก็กำลังตกอยู่ในอันตรายเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”

“ตามที่คาดการณ์ไว้ อาณาจักรคุชะน่าจะอยู่รอดได้แค่หนึ่งเดือนเท่านั้นและจะล่มสลายในที่สุดพ่ะย่ะค่ะ!”

“อะไรนะ?”

เมื่อฉินชงและฉินอวี่ได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็อุทานออกมาด้วยความตกใจทันที

สีหน้าของฉินชงจริงจังมากขึ้น กัดฟันแน่น

พวกชาวตาดได้ส่งกองกำลังออกไปมากจริงๆ ดูเหมือนว่าพวกมันจ้องจะทำลายอาณาจักรคุชะให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้จัดการกับอาณาจักรฉินต่อ!”

ฉินอวี่กำหมัดแน่นและพูดด้วยความโกรธ

“พวกหมาป่าเหล่านั้นทะเยอทะยานเสียเหลือเกิน หากเป้าหมายพวกมันคือแค่ทำลายอาณาจักรคุชะอย่างเดียว ไม่มีทางส่งกองกำลังมามากมายขนาดนี้แน่”

ฉินเหยียนหรี่ตาลง คิดอยู่นานกว่าจะตอบกลับ

“หากพวกเราส่งกองกำลังเข้าไปยังอาณาจักรคุชะ พวกชาวตาดย่อมส่งกองกำลังเพิ่มขึ้นอีกแน่นอน พวกเราต้องคำนึงถึงเรื่องนี้ด้วย”

เมื่อพูดเช่นนี้ เขามองไปที่เสนาบดีกรมกลาโหมและถามออกไปว่า

“ท่านเสนาบดี ภายในระยะเวลาสั้นๆ อาณาจักรฉินสามารถระดมกองกำลังทหารได้กี่คนเพื่อเข้าไปช่วยอาณาจักรคุชะ?”

เสนาบดีกรมกลาโหมคิดและตอบกลับว่า

“ตามที่กระหม่อมคำนวณ น่าจะระดมพลได้ทันทีประมาณสามแสนคนพ่ะย่ะค่ะ”