องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1392

“เพราะเราให้กองกำลังไปประจำการอยู่ที่เขตชายแดนแมนจูเรียมากเกินไป ตอนนี้จิ่วโจวไม่สามารถหากองกำลังได้มากนัก”

“กองทัพสามแสนคนจะเป็นกลุ่มแรกที่ออกไปสนับสนุนอาณาจักรคุชะ คาดว่าจำนวนนี้น่าจะเพียงพอ แต่หากพิจารณาถึงพวกชาวตาดจะเพิ่มกองกำลังเสริมเข้ามา พวกเราค่อยเตรียมกองกำลังชุดที่สอง” ฉินเหยียนตัดสินใจในทันที

ฉินชงตกใจและพูดอย่างประหม่า

“เจ้าสิบสี่ พวกเราไม่ได้ทำมากเกินไปใช่หรือไม่?”

ฉินอวี่มองไปที่ฉินเหยียนด้วยความกังวล

“พี่ใหญ่ พี่เจ็ด ข้ารู้ว่าพวกท่านพี่กังวลเรื่องอะไร”

“แต่ ในเมื่อเราต้องการจัดการกับพวกข้าศึกที่อยู่ด้านนอกอาณาจักรฉิน พวกเราไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น เราต้องเอาชนะข้าศึกด้วยวิธีการเหมาะสมในคราวเดียว”

“มิฉะนั้น รอให้พวกมันได้สติ ฉุกคิดขึ้นมาได้ จะสายเกินไป!”

ฉินชงและฉินอวี่มองหน้ากันและถอนหายใจออกมา

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจนัก แต่แนวทางของฉินเหยียนนั้นถูกต้องแล้ว

เพราะหากพวกชาวตาดและกองกำลังกว่าสามสิบอาณาจักรพิชิตอาณาจักรคุชะได้ขึ้นมาจริงๆ ประตูฝั่งตะวันตกของอาณาจักรฉินจะเปิดรอพันธมิตรชาวตาดทันที

สำหรับอาณาจักรฉิน นี่จะกลายเป็นถังขยะขนาดใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย และมีความเสี่ยงที่จะระเบิดได้ทุกเมื่อ!

สภาพแวดล้อมรอบข้างอาณาจักรฉินเป็นเช่นนี้ ต้องระวังเอาไว้ให้ดี

ฉินชงเป็นคนมีเหตุและผล เขาจึงลุกขึ้นมาและพูดอย่างจริงจังทันที

“เช่นนั้น เอาอย่างนี้แล้วกัน เสนาบดีกรมกลาโหม และอ๋องอวี่รับคำสั่ง!”

“พ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีกรมกลาโหมโน้มตัวลงและพูด

ฉินอวี่รีบประสานมือและพูดว่า

“น้องฟังอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

“กระจายพระราชโองการของข้า สั่งให้ทั้งเก้าแคว้นรวบรวมกองกำลังให้ได้สามแสนนาย โดยมีอ๋องอวี่เป็นผู้นำ เตรียมกองทัพให้ออกเดินทางได้ทุกเมื่อ!”

“พ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมรับคำสั่ง!”

เสนาบดีกรมกลาโหมและฉินอวี่ตอบรับอย่างเคารพ

หลังจากที่พวกเรารับคำสั่งแล้วจึงพากันออกไป ฉินเหยียนยิ้มและพูดว่า

“พี่ใหญ่ ตอนนี้ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่พวกเราต้องทำ”

“เอ๋? เรื่องอะไรหรือ?” ฉินชงถาม

ฉินเหยียนพูดยิ้มๆ

“พวกเราส่งกองกำลังไปยังอาณาจักรคุชะแล้ว ต้องถามพวกเขาว่าต้องการความช่วยเหลือจากพวกเราหรือไม่ รอให้พวกเขายอมจำนน พวกเราถึงจะส่งกองกำลังออกไปทันที!”

ฉินชงพยักหน้าและกล่าวว่า

“เจ้าสิบสี่พูดถูก ข้าจะขอให้กรมพิธีการส่งคนไปเจรจาทันที”

...

แผนการเริ่มต้นของชาวตาดคือเอาชนะอาณาจักรคุชะให้ได้

เหตุผลที่ทำให้พวกเขาเปลี่ยนแปลงไปมากเช่นนี้ มิใช่เพราะว่าอาณาจักรคุชะมองข้ามความหวังดี

วันนี้ทั่วป๋าเยี่ยนกลับมาถึงดินแดนชาวตาด

“หลังจากนั้นเล่า? เกิดเรื่องอะไรต่อ?”

ทั่วป๋าเยี่ยนปาดน้ำตาและร้องไห้อีกครั้ง

“จากนั้นอาณาจักรฉินก็ลงโทษข้า ทำให้ข้าไม่อาจเป็นชายชาตรีได้อีกต่อไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อพูดเช่นนั่นทั๋วป๋าเยี่ยนก็ร้องไห้ออกมาด้วยความโศกเศร้าอีกครั้ง

ทั่วป๋าหงเลี่ยขมวดคิ้วและถามว่า

“หมายความว่าอย่างไรไม่อาจเป็นชายชาตรีได้อีกแล้ว? อาณาจักรฉินจับเจ้ามิใช่หรือ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

“ข้า... อาณาจักรฉินพาข้า...”

ทั่วป๋าเยี่ยนลังเล ไม่รู้จะอธิบายอะไรเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็ทำได้เพียงยืนขึ้นและพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

“ท่านลุง ลองดูเองเถิดพ่ะย่ะค่ะ...”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ถอดกางเกงเผยให้เห็นบาดแผลที่น่าสยดสยอง

“เฮือก!”

ทั่วป๋าหงลี่ยกระอักเลือดออกมาเต็มปากเกือบจะเป็นลม เคราสั่นเทาด้วยความโกรธ เขาพูดตะกุกตะกัก

“เจ้าๆๆ... เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่?”

องคชาตของทั่วป๋าเยี่ยนถูกตัดออกไปแล้ว ที่เหลืออยู่คือบาดแผลที่น่าสยดสยอง และมีบาดแผลตกสะเก็ดอยู่บ้าง บาดแผลที่เปิดเลือดบางจุดดูน่ากลัวมาก

ทั่วป๋าเยี่ยนพูดอย่างขมขื่น “ท่านลุง เรื่องนี้ข้าเองบอกท่านไม่ได้!”