องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1393

“ท่านลุง ท่านต้องแก้แค้นให้ข้านะพ่ะย่ะค่ะ อาณาจักรฉินก็แค่พวกคนกระจอก แต่กลับกล้าทำกับหลานชายท่านลุงถึงเพียงนี้!”

ทั่วป๋าเยี่ยนร้องไห้หนักมาก ทำให้ทั่วป๋าหงเลี่ยผิดหวัง

เขาเบิกตากว้างด้วยความโกรธ จากนั้นชี้ไปที่ทั่วป๋าเยี่ยนและตำหนิว่า

“เจ้ามันไร้ประโยชน์!”

“เจ้าทำให้ตระกูลทั่วป๋าของข้าต้องอับอาย!”

ทั่วป๋าเยี่ยนตกใจมาก เขาไม่คาดคิดว่าทั่วป๋าหงเลี่ยจะกล้าเรียกเขาว่าคนไร้ประโยชน์

แต่เมื่อฉุกคิดได้ สภาพตัวเองตอนนี้ก็น่าสังเวชมากจริงๆ หากเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไป ดินแดนชาวตาดของพวกเขาจะต้องถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้

“ฮือๆ ท่านลุง ข้าผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ...” ทั่วป๋าเยี่ยนก้มหัวต่ำลง พูดพร้อมกับสะอึกสะอื้น

อย่างไรเสียนี่ก็เป็นหลานชายเขา ไม่ว่าทั่วป๋าหงเลี่ยจะโกรธมากแค่ไหน เขาก็ทนไม่ไหวและตำหนิหลานชายต่อ

เขากัดฟันและพูดอย่างโมโหว่า

“พวกอาณาจักรฉินสมควรตายเสียจริง ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกมันไม่สมควรทำกับราชวงศ์ตาดของเราเช่นนี้ได้ ทำเช่นนี้ถือว่าเป็นความอัปยศ เป็นความอัปยศครั้งใหญ่!”

เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนได้ยินเช่นนั้น เขาเองก็กำหมัดแน่นเช่นกัน

ในดินแดนชาวตาด สมาชิกราชวงศ์ถือว่าเป็นชนขั้นสูงและมีเกียรติ แต่กลับถูกพวกอาณาจักรฉินทำให้ต้องอับอายเช่นนี้!

โดยเฉพาะความเจ็บปวดที่ตัดองคชาตของเขาไป ทำให้เขาโกรธแค้นอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก

ตาเขาแดงก่ำและกัดฟันพูดว่า

“ท่านลุง ข้าจะแก้แค้นพวกอาณาจักรฉิน ข้าจะทำลายพวกมันให้สิ้นซากพ่ะย่ะค่ะ!”

“เจ้าดึงกางเกงขึ้นมาก่อนเถอะ!”

จู่ๆ อีกฝ่ายก็พูดเสียงดัง ทั่วป๋าเยี่ยนตกใจกลัวมากถึงกับรีบดึงกางเกงขึ้นมา

“ท่านลุง ตอนนี้ข้าเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ ข้าอยากช่วยท่านลุงฆ่าพวกมันซะ ให้ข้าช่วยล้างแคน...” ทั่วป๋าเยี่ยนมองไปที่ทั่วป๋าหงเลี่ยด้วยสายตาคาดหวัง

ทั่วป๋าหงเลี่ยหน้าเขียวปั๊ด ความอัปยศอดสูเช่นนี้เขาไม่อาจยอมรับได้

แต่เขาทนกับความรู้สึกนี้มานานพอแล้ว หากเรื่องนี้สามารถทำให้เกิดสงครามกับอาณาจักรฉินได้ ความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็ถือว่าเสียเวลาเปล่า

เขาส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ไม่ได้! ยังไม่ถึงเวลา!”

หลังจากที่ทั่วป๋าเยี่ยนได้ยินดังนั้น เขาพลันไม่พอใจและพูดอย่างตื่นเต้น

“ท่านลุง ข้าถูกพวกอาณาจักรฉินทำให้ข้าต้องอยู่ในสภาพนี้ ยังต้องทนต่ออีกหรือ?”

ทั่วป๋าหงเลี่ยส่ายหน้าและพูดเสียงต่ำว่า

“อย่าเพิ่งรีบร้อน! นี่คือแผนการรวมอาณาจักรของท่านราชครู พวกเราต้องดึงอาณาจักรคุชะมาเป็นของเราให้ได้เสียก่อน หลังจากนั้นมั่นใจได้เลยว่าอาณาจักรฉินจะต้องล่มสลาย!”

“แล้วข้าควรทำเช่นไรหรือพ่ะย่ะค่ะท่านลุง!”

เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนได้ยินที่ท่านลุงพูด เขาก็รีบถามขึ้นมาทันที

“ท่านลุง หรือว่าท่านจะไม่แก้แค้นหรือ?”

“ข้าไม่ได้พูดว่าไม่แก้แค้น ข้าแค่พูดว่ารอไปก่อน”

ทั่วป๋าเยี่ยนได้ยินท่านลุงชมเขา จึงอดไม่ได้ที่จะมีความสุขและพูดอย่างตื่นเต้น

“ท่านลุง หลานชายคนนี้จะยอมทำทุกอย่างเพื่อพิชิตอาณาจักรคุชะ และทำลายอาณาจักรนั้นเสีย!”

“ฮ่าๆๆ... สมกับเป็นคนของตระกูลทั่วป๋าจริงๆ ช่างไม่ธรรมดาเอาเสียเลย”

ทั่วป๋าหงเลี่ยปรบมือหัวเราะและพูดชมเชย

“รีบแก้หนังสือ รวมสามสิบอาณาจักร และส่งกองกำลังกว่าสามแสนนาย โดยมีเจ้าเป็นผู้นำออกไปทำลายอาณาจักรคุชะเสีย ข้าจะให้ความดีความชอบแก่เจ้า!”

“ขอบพระทัยท่านลุงพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อได้ยินคำสั่งจากทั่วป๋าหงเลี่ย ทั่วป๋าเยี่ยนก็ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น และคุกเข่าลงทันทีและพูดอย่างเคารพ “หลานชายคนนี้จะข้าดำเนินชีวิตตามความไว้วางใจของท่านข่านอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

“อืม ดีมาก!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยแตะศีรษะของทั่วป๋าเยี่ยนและพูดว่า

“การพิชิตอาณาจักรคุชะในครั้งนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่บุ่มบ่ามเหมือนเมื่อก่อน แม้ว่าอาณาจักรคุชะจะเล็กแต่ก็ถือว่าเป็นอีกหนึ่งอาณาจักร ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปทีละขั้น สุดท้ายเราถึงจะมั่นใจได้ว่าได้รับชัยชนะ!”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ทั่วป๋าเยี่ยนรู้สึกกังวล พยักหน้าอย่างหนักแน่นและให้คำมั่นสัญญา

“หลานชายคนนี้จะเชื่อฟังตามคำสั่งของท่านลุงพ่ะย่ะค่ะ!”

“ไปเถิด!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยโบกมือไล่ให้ออกจากห้อง เขาจำเป็นต้องเขียนจดหมายถึงท่านทูตส่งให้อาณาจักรอื่นเพื่อหารือเกี่ยวกับวิธีการจัดการกับอาณาจักรคุชะ

ส่วนทั่วป๋าเยี่ยน เขารีบแต่งตัวและเตรียมรวบรวมกองกำลังเพื่อไปโจมตีอาณาจักรคุชะ...