องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1394

ในหมู่พวกชาวตาด กองทัพอันยิ่งใหญ่รีบจัดกองทัพอย่างรวดเร็ว และมุ่งหน้าเดินทัพไปยังอาณาจักรคุชะ

ในเต็นท์แห่งหนึ่งของราชสำนักชาวตาด หลี่เยี่ยนคังได้ยินเสียงดังจากข้างนอก จึงเดินออกไปดูด้วยความสงสัย

เมื่อเห็นขบวนกองทัพอันยิ่งใหญ่ เขารู้สึกตกใจทันทีและรีบถามคนอื่นเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้

มีเจ้าศักดินาคนหนึ่งส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“จะมีเหตุผลอะไรอีกล่ะ ท่านข่านมีรับสั่งให้ส่งกองกำลังไปโจมตีอาณาจักรคุชะน่ะสิ”

“อะไรนะ?” ตาของหลี่เยี่ยนคังเบิกกว้าง

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย เมื่อสองวันก่อนเขาเพิ่งคุยกับทั่วป๋าหงเลี่ยไปว่าจะสามารถโน้มน้าวให้อาณาจักรคุชะยอมจำนนและมาเป็นพวกได้

แต่ใครจะรู้ว่าวันนี้เขากลับออกคำสั่งให้ส่งกองกำลังไปโจมตีอาณาจักรคุชะแทน?

ความคิดเปลี่ยนไปได้ไวเช่นนี้เชียวหรือ? นี่มันจะไม่อุกอาจเกินไปหน่อยหรือ?

“คนนำทัพล่ะ? ใครเป็นคนรับผิดชอบในครั้งนี้?” หลี่เยี่ยนคังถามอย่างรวดเร็ว

เจ้าศักดินาถอนหายใจและพูดว่า

“ครั้งนี้ทั่วป๋าเยี่ยนเป็นคนนำทัพ มีผู้นำหลายคนอยากช่วงชิงตำแหน่ง แต่เพราะทั่วป๋าเยี่ยนเป็นลูกหลานในราชวงศ์ชาวตาด ใครจะแข่งขันกับเขาได้กันล่ะ”

“นี่...”

หลี่เยี่ยนคังอึ้งไปในทันที

ผลลัพธ์เช่นนี้เกิดความคาดหมายของเขาไปมาก

ทั่วป๋าเยี่ยนเป็นคนโง่เง่าแค่ไหน เขายังจำได้ดี และเขาเองก็รู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่นึกถึง

แต่ตอนนี้เขากลับได้เป็นผู้บัญชาการกองทัพทองกว่าสามแสนคนเพื่อพิชิตอาณาจักรคุชะอย่างนั้นรึ?

นี่มันไร้สาระจริงๆ!

“ให้ตายเถอะ ข้าจะไปพบท่านข่านเดี๋ยวนี้!”

หลี่เยี่ยนคังกัดฟันด้วยความโกรธ

“นี่ ท่านราชครู ท่านอย่าไปสร้างเรื่องเลย” เจ้าศักดินาข้างๆ หยุดหลี่เยี่ยนคังเอาไว้และพูดว่า

“หรือว่าท่านยังไม่ทราบ? ที่ดินแดนชาวตาดไม่มีใครสามารถทำอะไรสมาชิกราชวงศ์ได้ อีกอย่างท่านข่านได้ออกคำสั่งมาแล้ว กองทัพออกเดินทางแล้ว แผนการจะเปลี่ยนได้อย่างไร?”

เมื่อหลี่เยี่ยนคังได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขายิ่งหม่นหมองลง กัดฟันแล้วพูดว่า

“แบบนั้นก็ไม่ได้ ข้าจะทนเห็นกองทัพสามแสนนายจากไปโดยไม่มีวันกลับมาได้อย่างนั้นรึ?”

หลังจากพูดเช่นนั้น หลี่เยี่ยนคังก็ผลักคนที่ขวางเขาออก และเดินไปที่เต็นท์ของท่านข่านทันที

เมื่อองครักษ์เห็น เขารีบรายงาน

ไม่ช้า หลี่เยี่ยนคังก็ได้เข้าเฝ้าทั่วป๋าหงเลี่ย

“ทำไมหรือ ท่านราชครูมีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?”

ทั่วป๋าหงเลี่ยนั่งอยู่ด้านบน พูดด้วยรอยยิ้ม

“มาเถิด ท่านราชครูมาดื่มชาคลายร้อนกับข้าก่อนเถิด”

“ขอบพระทัยท่านข่านสำหรับการต้อนรับ แต่ตอนนี้กระหม่อมเย็นไม่ลงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“แล้วอย่างไร?”

ทั่วป๋าหงเลี่ยเหลือบมองหลี่เยี่ยนคังและพูดอย่างเหยียดหยาม

“อาณาจักรฉินจะเอาความกล้าและเหตุผลอะไรเข้ามายุ่งกับดินแดนชาวตาดที่ต้องการทำสงครามกับอาณาจักรอื่น เว้นเสียแต่ว่าพวกมันคิดจะลงมือโจมตีก่อน อีกอย่าง ต่อให้เรื่องนี้เกิดขึ้นมาจริงๆ ไม่ต้องพูดถึงกองทัพสามแสนนายเลย แต่หมูสามแสนตัว อาณาจักรฉินไม่มีทางจับได้แน่นอน!”

“แต่...” หลี่เยี่ยนคังเอ่ยปากกำลังจะพูด แต่ทั่วป๋าหงเลี่ยโบกมือปัด

“ไม่มีแต่ ข้าออกคำสั่งไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ท่านราชครูมาโน้มน้าวอีก”

ทั่วป๋าหงเลี่ยนส่งเสียงไม่พอใจ “ข้ารู้ว่าทั่วป๋าเยี่ยนไม่ได้เก่งอะไรมากมาย แต่เขามีกำลังที่สามารถทำลายอาณาจักรคุชะได้ ข้าอยากเห็นกับตาว่าอาณาจักรคุชะจะเก่งแค่ไหนกันเชียว ถึงกล้าปฏิเสธชาวตาดอย่างข้า!”

เมื่อเห็นทั่วป๋าหงเลี่ยให้การสนับสนุนเช่นนี้ หลี่เยี่ยนคังก็รู้ได้ทันทีว่า เขาพูดอะไรออกไปก็คงจะไร้ประโยชน์

ไม่เพียงแต่ไร้ประโยชน์เท่านั้น แต่ยังกระตุ้นความโกรธของทั่วป๋าหงเลี่ยอีกด้วย ทำให้สถานการณ์กลับแย่ลงไปอีก

หลี่เยี่ยนคังได้แต่ด่าตัวเองในใจ หากเขารู้เรื่องนี้ก่อน เขาคงกำจัดวิธีนี้ทิ้งและทำลายทุกความเป็นไปได้ทั้งหมด

ตอนนี้กลับนำมาสู่ผลลัพธ์เช่นนี้แทน

เขาแอบด่าตัวเองในใจ หายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ที่วิตกกังวล จากนั้นพูดด้วยความเคารพ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ กระหม่อมจะวอนขอต่อเทพเจ้าแทนประชาชนชาวตาดว่า ขอให้ทั่วป๋าเยี่ยนพิชิตอาณาจักรคุชะสำเร็จ!”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็ประสานมือทำความเคารพให้ทั่วป๋าหงเลี่ย

ทั่วป๋าหงเลี่ยหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าเขาพอใจกับท่าทีของหลี่เยี่ยนคังมากจริงๆ

เขาโบกมือและพูดว่า “รีบไปสิๆ ทั่วป๋าเยี่ยนไม่มีทำให้ท่าราชครูต้องผิดหวังแน่”