องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1397

“ประชาชนในเมืองต่างพากันหนีไปก่อนแล้ว ต่อให้พวกเราอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไร้ประโยชน์!”

“ในเมื่อพวกเราต้องพ่ายแพ้ ขอให้เราใช้ชีวิตสุดท้ายนี้ปกป้องบ้านเกิดของเราเถิด!”

“แม่ทัพถอนหายใจและยกดาบขึ้นมาอย่างเด็ดเดี่ยว!

“เราจะปกป้องบ้านเกิดจนตัวตาย!”

ทุกคนยกดาบขึ้นพร้อมกัน!

“ข้ายอมตายดีกว่ายอมจำนนให้พวกมัน!”

“ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน!”

ทหารอาณาจักรคุชะทั้งหมดต่างเดินหน้าไปอย่างไม่เกรงกลัว!

“หาที่ตายแล้ว! ฆ่าพวกมันซะ!”

เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนเห็นภาพนี้ เขายิ้มเย็นชาและสั่งทันที “ฆ่าพวกอาณาจักรคุชะให้หมด!”

ฉึกฉึกฉึก!

ทหารชาวตาดเหวี่ยงดาบและฟันทหารอาณาจักรคุชะทันที!

ฉึก!

พร้อมกับเสียงร้อง ทหารอาณาจักรคุชะตายไปทีละคน

เลือดสีแดงก็พุ่งออกมาและย้อมกำแพงเมืองให้เป็นสีแดง!

กำแพงเมืองเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด!

“ฮ่าๆๆๆ...”

“ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน!”

ทหารกองทัพพันธมิตรชาวตาดคำรามอย่างได้ใจ เขาโบกสะบัดดาบแทงเข้าไปที่ร่างทหารอาณาจักรคุชะ!

ทหารอาณาจักรคุชะล้มตายทีละคน!”

ศพของพวกเขากองอยุ่บนกำแพงเมือง เลือดไหลไปทั่วทุกที่ ไหลรวมกันดั่งแม่น้ำ!

หนึ่งศพ สองศพ สามศพ...

ศพถูกกองสูงขึ้นเรื่อยๆ เลือดไหลกองมารวมกันเป็นกระแสน้ำ!

ภาพดังหกล่าวเป็นภาพที่น่าสะเทือนใจอย่างยิ่ง!

นี่ถือว่าเป็นการสังหารหมู่ที่น่ากลัวมาก!

แต่ทหารคุชะยังไม่ยอมแพ้!

แม้จะเจ็บปวดใจ แต่พวกเขากลับเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ ต่อให้พวกเขาจะต้องตาย พวกเขายังต้องการเป็นกองหนุนคอยสนับสนุนซึ่งกันและกัน!

แต่การเคลื่อนไหวดังกล่าวเป็นเหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ ไม่ได้เปลี่ยนผลลัพธ์ของการต่อสู้นี้เลย!

คลื่นกองกำลังทหารชาวตาดเข้ามาที่กำแพงเมืองทีละระลอก ในชั่วพริบตา พวกเขาก็เติมเต็มช่องว่างที่ทหารอาณาจักรคุชะสกัดกั้นไว้อย่างสิ้นหวัง!

“ฮ่าๆๆ ทหารอาณาจักรคุชาช่างกล้าหาญเสียจริง จะตายกันอยู่แล้วยังจะไม่ยอมแพ้อีกรึ?”

เมื่อเห็นภาพนี้ ทั่วป๋าเยี่ยนพลันเยาะเย้ยออกมา

คนที่เหลือต่างพากันเยาะเย้ยเช่นกัน!

“ในเมื่อพวกมันสิ้นหวังและรนหาที่ตายกันขนาดนี้ พวกเราก็ฆ่าพวกมันให้หมดอย่าเหลือให้รอดแม้แต่คนเดียว!”

ทั่วป๋าเยี่ยนออกคำสั่ง

ในไม่ช้า กองทัพพันธมิตรชาวตาดก็เปิดการโจมตีอีกครั้ง

ชั่วครู่ มีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมาจากฝั่งทหารอาณาจักรคุชะ เสียงร้องนั้นดังมาจากทุกทิศทุกทาง ทุกคนต่างล้มตายนอนจมกองเลือด!

พูดได้เลยว่าทหารชาวตาดแข็งแกร่งมากจริงๆ!

“ทำเช่นไรดี? พวกเราควรทำอย่างไร?”

เมืองกำลังตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

ฮ่องเต้อาณาจักรคุชะนั่งรออยู่ที่พระราชวังรอฝั่งข่าวร้ายที่ถูกส่งมาทีละคน

จวนเจ้าเมืองทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกแย่และมองแต่ด้านร้ายๆ!

ณ ห้องประชุมจวนเจ้าเมือง

พวกขุนนางข้าราชการต่างพากันนั่งเงียบ

พวกเรารู้ดีว่าสถานการณ์ปัจจุบันไม่เอื้ออำนวยต่ออาณาจักรคุชะมากเท่าไร

ความแข็งแกร่งของพวกเขา ตราบใดที่พวกชาวตาดโจมตีเข้ามา พวกมันจะยึดเมืองจินสุ่ยได้ภายในครึ่งวัน

เมื่อถึงเวลานั้น อาณาจักรคุชะถือว่าถูกยึดโดยสมบูรณ์แบบ

ในขณะนี้ขุนนางคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยความขมขื่นว่า

“ฝ่าบาท หากยังไม่ได้ผล พวกเราหนีไปอาณาจักรฉินกันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

“ใช่แล้วฝ่าบาท กองทัพชาวตาดดุร้ายเกินไปมาก กองทัพของพวกเราไม่มีทางหยุดพวกมันได้แน่พ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาท! ทรงเห็นด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ! หากอาณาจักรคุชะถูกทำลาย อนาคตอาณาจักรฉินจะช่วยเรายากขึ้นพ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนต่างพากันพูดโน้มน้าวฮ่องเต้อาณาจักรคุชะ!

ฮ่องเต้หน้านิ่วคิ้วขมวด เห็นได้ชัดว่ากำลังขัดแย้งกับความคิดของตัวเอง!

แม้ว่าเขาเข้าใจว่าสิ่งที่พวกเขาเหล่านี้พูดมานั้นถูกต้อง แต่เขาทำเช่นนั้นไม่ได้

อาณาจักรคุชะคือสิ่งที่เขาพยายามมาตลอดชีวิตเขา!

เขาทนไม่ได้หากต้องเห็นอาณาจักรที่ตนเป็นคนสร้างมาถูกทำลายลงกับตา!