องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1402

อย่างไรก็ตาม เขายังพูดไม่ทันจบ กองทัพแนวหน้าฝั่งอาณาจักรฉินก็บุกปีนขึ้นไปบนกำแพงเมืองและเริ่มต่อสู้กันแล้ว

ทันใดนั้นเสียงร้องดังขึ้น สถานการณ์ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

ทั่วป๋าเยี่ยนรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ครั้งนี้กองทัพอาณาจักรฉินนั้นดุร้ายเกินไปและรุกเข้ามาอย่างดุดัน ทำให้ฝั่งเขาแทบไม่ทันได้ตั้งตัว

“ไอ้พวกสารแลว เอาดาบมาให้ข้า!”

ดวงตาของทั่วป๋าเยี่ยนแดงก่ำพร้อมกับสบถด้วยความโกรธ

ในเวลานี้มีทหารองครักษ์มากกว่าร้อยคนอยู่รอบตัวเขา

หลังจากได้รับคำสั่งแล้ว เขาก็รีบยื่นดาบให้

ทั่วป๋าเยี่ยนจับดาบเอาไว้แน่นและสั่งอย่างไม่ลังเล

“มาร่วมสู้กับข้า ฆ่าพวกอาณาจักรฉินเสีย!”

“พ่ะย่ะค่ะท่านแม่ทัพ!”

พวกทหารตะโกนตามหลังทั่วป๋าเยี่ยนและพุ่งเข้าหากองทัพอาณาจักรฉิน

โดยมีทั่วป๋าเยี่ยนเป็นผู้นำ

ทหารกองทัพพันธมิตรชาวตาดราวกับว่าเจอตัวการแล้ว

พวกเขาพุ่งเข้าต่อสู้และฆ่าทีละคน

แต่ทว่าผลที่ได้กลับไม่เป็นอย่างใจคิด

ทหารฝั่งอาณาจักรฉินได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี บวกกับได้รับความช่วยเหลือจากบันได พวกเขาไม่มีทางต้านทานเอาไว้ได้เลย

ในเวลาเพียงไม่นาน กองทัพอาณาจักรฉินก็ขึ้นไปถึงกำแพงแล้ว

“ผลั่ก!”

เมื่อเห็นแม่ทัพอาณาจักรฉิน เขาเตะทหารชาวตาด จากนั้นก็กระโดดข้ามไป

แสงเย็นในมือของเขาส่องประกาย และฟันตรงเข้าไปที่ร่างชาวตาด

ภาพที่น่าทึ่งนี้ทำให้ทหารชาวตาดไม่มีเวลาหลบหนี ร่างถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน

สถานการณ์ที่วุ่นวายทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนวิตกกังวลมากขึ้น

“ให้ตายเถิด เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร? กองทัพอาณาจักรฉินมีกองกำลังจำนวนมากขนาดนี้ได้อย่างไรกัน!”

ในเวลานี้ เขากัดริมฝีปากจนเลือดออกและสีหน้าน่าเกลียดมากขึ้น

เพราะเขาพบว่าในช่วงเวลาอันสั้นนี้ สถานการณ์กลับอยู่เหนือการควบคุม

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขากลัวว่าทั้งเมืองจะถูกทำลาย

“ท่านแม่ทัพ พวกเรารอไม่ได้แล้ว ต้องถอนทัพแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

รองแม่ทัพพูด

ทั่วป๋าเยี่ยนพูดด้วยความโกรธ

“ถอนทัพอย่างนั้นหรือ? เหตุใดต้องถอนทัพ? พวกเรามีทหารนับแสนอยู่ในเมือง จะให้เมืองจินสุ่ยตกอยู่ในมือของคนอื่นได้อย่างไร?”

“แต่หากยังดึงดันที่จะสู้ต่อ พวกเราอาจจะถอนทัพหนีไม่ทันนะพ่ะย่ะค่ะ!”

รองแม่ทัพพูดโน้มน้าว

แต่ทั่วป๋าเยี่ยนกลับไม่สนใจเรื่องนี้เลย

สายตาเขาเย็นชาและมองไปที่กองทัพอาณาจักรฉินด้วยสายตาขุ่นเคือง

“ฆ่ามัน!”

จากนั้นการต่อสู้กลับมาเข้มข้นขึ้นอีกครั้ง

ที่ประตูเมือง ศพทหารล้มกองไปทีละคน กลิ่นสาบเลือดเหม็นตลบอบอวล

แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม พวกเขาอยากจะสู้จนตัวตายเพื่อปกป้องเมืองจินสุ่ย

หลังจากได้ยินที่เขาพูด รองแม่ทัพที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมาด้วยความระมัดระวัง

“อ๋องอวี่ คือว่ากองทัพพันธมิตรชาวตาดได้วางกลอุบายเอาไว้พ่ะย่ะค่ะ”

“กลอุบายอย่างนั้นหรือ?”

ฉินอวี่ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเขาเห็นว่าแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามคือทั่วป๋าเยี่ยน เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาพร้อมกับพูดว่า

“จะมีกลอุบายได้อย่างไรกัน? ทั่วป๋าเยี่ยนน่ะก็แค่คนไร้ค่า หากครั้งที่แล้วมันไม่หนีไปล่ะก็ มันจะมีหน้าอยู่รอดมาจนถึงวันนี้หรือ?”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ทหารอาณาจักรฉินที่อยู่บนกำแพงเป็นฝ่ายได้เปรียบ

เพราะพวกเขาเป็นทหารอาณาจักรฉิน พวกเขาย่อมเป็นคนเก่งอยู่แล้ว

เมื่อเห็นว่าฝั่งตนเป็นฝ่ายได้เปรียบ ฉินอวี่ก็หัวเราะออกมา

“ทหาร เตรียมอาวุธให้ข้า ข้าจะตัดหัวทั่วป๋าเยี่ยนซะ เพื่อแสดงความเคารพต่อท่านพี่!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อได้ยินฉินอวี่พูดเช่นนั้น ทหารที่อยู่ด้านหลังก็ตอบรับและเดินออกไป

สักพักเขานำธนู ลูกธนูและหอกมาให้

“ฟึ่บฟึ่บ...”

ฉินอวี่หยิบธนูและลูกธนุขึ้นมา วางไว้บนคันธนูและเล็งไปที่ทหารกองทัพพันธมิตรชาวตาดที่กำลังต่อสู้อยู่บนกำแพงและยิงทันที

“ปึก!”

เสียงธนูทะลุผ่านอากาศ

“ฉึก!”