องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1403

ธนูอันแหลมคมแทงทะลุหน้าอกของทหารคนนั้นทันที เลือดไหลออกมา

ลูกธนูนี้พุ่งตรงเข้าหาทหารกองทัพพันธมิตรที่อยู่บนกำแพง

ภาพดังกล่าวทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนหน้าซีด

ฉินอวี่รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ และตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง

“ฆ่าพวกมัน อย่าให้ทั่วป๋าเยี่ยนและคนอื่นหนีไปได้!”

ในเวลานี้เห็นได้ชัดว่าฉินอวี่ไม่ยอมปล่อยทั่วป๋าเยี่ยนไปแน่

“พ่ะย่ะค่ะ!”

หลังจากได้ยินคำสั่ง ทหารฝั่งอาณาจักรฉินก็ทำตามทันที

ยกดาบและตะโกน มุ่งหน้าไปยังกำแพงเมือง

อีกด้านหนึ่ง รองแม่ทัพของทั่วป๋าเยี่ยนตาแดงก่ำ

เขายังคงเร่งเร้าไม่หยุด

“ท่านแม่ทัพ รีบหนีเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากอยู่ต่อพวกเราตายแน่!”

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นทหารชาวตาดผู้กล้าหาญ

แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ใครๆ ต่างก็รู้ดีว่าหากไม่หนี เขาต้องตายแน่

“เฮอะ!”

แต่ทั่วป๋าเยี่ยนจะเห็นด้วยอย่างนั้นหรือ

ในเวลานี้เขามองไปที่กองทัพทหารอาณาจักรฉินที่บุกเข้ามาอย่างไม่ขาดสายบนกำแพง ตาแดงก่ำ

เห็นได้ชัดว่าเขาทำลายอาณาจักรคุชะแล้ และเขาเพิ่งได้เป็นวีรบุรุษแห่งชาวตาด

แต่ตอนนี้เขาต้องถอนทัพอย่างนั้นหรือ เขาจะยอมทำเช่นนั้นได้อย่างไร

นอกจากนี้เขาพร้อมที่จะล้างแค้นให้กับความอับอายของตนเอง

ตอนนี้เมื่อได้เจอกับพวกอาณาจักรฉิน หากตนคิดแต่เรื่องหลบหนี ถือว่าเป็นเรื่องน่าอับอายอย่างยิ่ง!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น แววตาที่ดุร้ายจากส่วนลึกในใจก็ฉายแวบบนดวงตาเขา

เขาตะโกนขึ้นมาว่า

“ไม่อนุญาตให้พวกเจ้าหนี รีบประจันหน้ากับพวกอาณาจักรฉิน หากวันนี้พวกเราไม่ชนะ พวกเราทุกคนต้องตาย!”

สิ้นเสียง ทหารชาวตาดที่อยู่รอบข้างเงียบลงในทันที

“ตึง!”

ช่วงเวลาต่อมา พวกเขาจับอาวุธในมือแน่นและเคลื่อนตัวช้าๆไปยังด้านบนสุดของเมือง

ทุกย่างก้าว มีจะเสียงฝีเท้าดังขึ้น

สนามรบเต็มไปด้วยรังสีอาฆาต

“ฆ่ามัน!”

ในเวลานี้ทหารอาณาจักรฉินที่อยู่นอกเมืองปะทะกับทหารชาวตาด

ขณะที่ดาบถูกเหวี่ยงออหไป ก็มีเสียงหวีดดังขึ้น

สถานการณ์ที่วุ่นวายนี้ ทำให้ฉินอวี่ตื่นเต้นมากขึ้น เขาหยิบหอกขึ้นมาและกระโดดไปบนกำแพงทันที

“ปัง!”

เขาขัดขวางทหารที่ตั้งใจจะหยุดเขา

ฉินอวี่ถือหอกและแทงเข้าไปที่ทั่วป๋าเยี่ยน

แสงเย็นวาบของหอกส่องประกายไปในท้องฟ้า

สิ่งนี้ทำให้รูม่านตาของทั่วป๋าเยี่ยนหดเล็กลง

“ฆ่ามัน!”

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีคนอยู่ภายใต้คำสั่งเขาไม่มากนัก

ในช่วงเวลาวิกฤต หอกยาวจ่ออยู่ที่คอ เขารอดพ้นจากการโจมตี แต่ก็ได้บาดแผลมาบ้าง ตอนนี้มีเลือดแดงสดอยู่ที่มุมปาก

แต่เขากลับไม่สนใจที่จะเช็ดมันออกเลย

เขาแอบหาช่องโหว่เพื่อโจมตีฉินอวี่ต่อ

ในเวลานี้เขาตาแดงก่ำ ราวกับคนเสียสติ เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสู้กลับเพื่อเอาชีวิตรอด

แต่เขาจะชนะฉินอวี่ได้อย่างไรกัน

หลังจากที่คิดในใจแล้ว เขาก็ถูกเตะและล้มไปอีกครั้ง

เมื่อฉินอวี่เห็นดังนั้น เขาก็ระเบิดหัวเราะและรีบก้าวไปข้างหน้า

แต่ในเวลานี้ ทหารกองทัพพันธมิตรกลุ่มนั้นกลับพุ่งเข้ามาเพื่อปกป้องทั่วป๋าเยี่ยน

ทหารคนหนึ่งที่ได้ความเคารพจากกลุ่มทหารด้วยกันมองไปที่ทั่วป๋าเยี่ยนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขากัดฟันและคำรามว่า

“เราสู้ต่อไม่ไหวแล้ว รีบถอยทัพ!”

เขารู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่โอกาสที่จะแก้แค้น หากเขายังรีรอ ทุกคนจะต้องตาย

“ขอรับท่านแม่ทัพ!”

หลังจากได้ยินคำสั่ง ทหารกองทัพพันธมิตรก็ไม่กล้าละเลย ทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว

สีหน้าทั่วป๋าเยี่ยนเต็มไปด้วยความโกรธ

“ถอยทัพไม่ได้ ห้ามถอยทัพ! กลับมาเดี๋ยวนี้ ร่วมกันโจมตีอาณาจักรฉินกับข้า!”

เสียงของเขาแหบแห้ง เห็นได้ชัดว่าโกรธสุดขีด

หลังจากได้ยินเสียง สายตาของทหารพันธมิตรชาวตาดต่างแสดงความดิ้นรน

ในช่วงเวลาวิกฤต แม่ทัพคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า

“ท่านแม่ทัพใหญ่ พวกเรารอช้าไม่ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ หากรอให้คนของอาณาจักรเข้ามาจากทุกทิศทาง พวกเราคิดจะหนีก็หนีไม่ทันแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”