องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1404

หลังจากพูดจบ ทหารคนอื่นๆ ก็พูดเสริมเช่นกัน

“ใช่แล้วท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านควรจะรีบหนีก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ!”

น้ำเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

พวกเขารู้ดีว่าอาณาจักรฉินแข็งแกร่งเพียงใด หากพวกเขาถูกล้อม พวกเขาจะไม่สามารถหลบหนีได้

“ไอ้พวกขยะ ข้าบอกพวกเจ้าว่าต้องสู้กับอาณาจักรฉินจนตัวตาย!”

หลังจากได้ยินเสียงของทุกคน สีหน้าของทั่วป๋าเยี่ยนพลันไม่พอใจ เขาตวาดด้วยความโกรธ

แต่ในเวลานี้ไม่ว่าเขาโกรธแค่ไหนก็ไม่มีผล

เพราะคำสั่งของเขา ทหารชาวตาดก็ไม่กล้าขัดขืน

หลังจากที่เสียงของเขาเงียบลง

“ปึกปึก!”

มีเสียงทะลุผ่านอากาศมาจากด้านล่าง

ตามมาด้วยธนูที่พุ่งตรงเข้ามา

ตรงเข้าที่หน้าผากของทั่วป๋าเยี่ยน

รูม่านตาของเขาหดเล็กลงทันที

แม้ว่าเขาจะไม่กลัวตาย แต่นี่ถือว่าไม่ยุติธรรมหากเขาต้องมาตายที่นี่

ธนูยิงเข้าที่แขนของทั่วป๋าเยี่ยน

เป็นผลให้เขากรีดร้องและล้มลงกับพื้น

จากนั้นมีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากในเมือง

กลุ่มของทหารอาณาจักรฉินรีบบุกเข้าไปที่ประตูเมือง

เห็นได้ชัดว่ามีกองทัพทหารอาณาจักรฉินจำนวนมากกำลังไล่ตามพวกเขา

หากเรื่องนี้ยืดเยื้อต่อ กองทัพพันธมิตรชาวตาดก็จะตกอยู่ในอันตรายและถูกฆ่าตายจนหมดอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ทั่วป๋าเยี่ยนพลันเข้าใจทันทีว่าเขาควรหนีได้แล้ว

มิฉะนั้นจุดจบได้มาเยือนแน่นอน

เขาตะโกนขึ้นทันที

“ถอยทัพ!”

ขณะที่เขาพูด เขาก็พาทุกคนออกจากสนามรบและมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ

ขณะที่เขาล่าถอย กองทัพพันธมิตรชาวตาดภายในเมืองก็ตกอยู่ในความโกลาหลทันที

โดยธรรมชาติของกองทัพอาณาจักรฉินแล้ว พวกเขาไม่พลาดโอกาสดีเช่นนี้แน่นอน

“รีบไล่ตามเร็วเข้า ฆ่าให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้!”

แม่ทัพคนหนึ่งพูดขึ้นมา

จากนั้นกองทัพทหารอาณาจักรฉินก็ไล่ตามกองกำลังพันธมิตรชาวตาดเหมือนกระแสน้ำไหล

ครั้งนี้ฉินอวี่เป็นผู้นำ

หอกในมือของเขาพุ่งตรงไปข้างหน้า

ไม่ว่าเขาจะผ่านไปทางไหน ไม่มีใครในกองทัพพันธมิตรชาวตาดหยุดเขาได้ ต่างตายกันไปทีละคน

ในช่วงเวลาสั้นๆ ศพถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

สงครามครั้งนี้ เป็นกลยุทธ์การต่อสู้แบบปิดล้อมที่สวยงาม กองทัพพันธมิตรชาวตาดถูกฆ่า

กองกำลังจำนวนหนึ่งแสนนายของกองทัพพันธมิตรในเมืองจินสุ่ยหายไปมากกว่าครึ่งเพราะความสับสนอลหม่าน

พวกเขาไม่เพียงแต่ประสบกับความสูญเสียอย่างหนัก แต่ทั่วป๋าเยี่ยนก็สูญเสียอย่างหนักด้วยเช่นกัน

เขาหน้าซีดมาก แขนเลือดออก

แม้ว่าเขารอดพ้นจากสงครามครั้งนี้ แต่เขาต้องจ่ายค่าตอบแทนมหาศาล

แต่เขากลับไม่เต็มใจยอมรับ ไม่เต็มใจเอามากๆ

กองทัพของตนในครั้งนี้ แต่เดิมคิดแค่ว่าต้องการเข้ายึดอาณาจักรคุชะ

แต่สุดท้ายแล้วกลับเสียเปรียบอย่างมาก

“ท่านแม่ทัพใหญ่ ครั้งนี้ฝั่งเราสูญเสียทหารไปกว่าแปดหมื่นนาย ในขณะที่ฝั่งอาณาจักรฉินสูญเสียทหารไปแค่หนึ่งพันนาย... ขวัญกำลังใจของกองทัพฝั่งเราเริ่มจะไขว้เขวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

รองแม่ทัพเอ่ยปากเตือน

“เฮอะ เจ้าคนพวกนั้น ไม่ช้าก็เร็วจะถูกข้าฆ่าเป็นแน่!”

หลังจากที่ได้ยินทั่วป๋าเยี่ยนพูดเช่นนั้น ทั่วป๋าเยี่ยนก็พูดอย่างเย็นชา

จากนั้นเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกว่า

“แจ้งกองทัพทั้งหมดให้รีบกลับมารวมตัวกันที่นี่ ข้าต้องล้างแค้นพวกอาณาจักรฉินให้ได้”

เสียงเขาเย็นชามาก

รองแม่ทัพอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างประหม่า

“ท่านแม่ทัพ แต่ฝั่งเราเสียทหารไปจำนวนไม่น้อยเลยนะพ่ะย่ะค่ะ เราควรส่งข่าวให้ฝั่งดินแดนชาวตาดทราบข่าวนี้เพื่อจะได้ไม่ถูกทางราชสำนักลงโทษนะพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั่วป๋าเยี่ยนอึ้งไป

จากนั้นพลันมีสีหน้าไม่พอใจ

เขาพูดด้วยความโกรธว่า

“เจ้ากล้าสงสัยข้าอย่างนั้นหรือ!”

เสียงนั้นเย็นชามากราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นในฤดูหนาว ทำให้รองแม่ทัพถึงกับตัวสั่น

เขารู้ว่าเขาพูดผิดไปแล้ว

เขารีบโค้งคำนับอย่างรวดเร็วและพูดว่า “กระหม่อมมิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมแค่หวังว่าท่านแม่ทัพใหญ่จะคิดให้รอบคอบเสียก่อนก็เท่านั้น”