องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1405

“ปัง!”

หลังจากได้ยินประโยคนั้น ทั่วป๋าเยี่ยนพลันตบโต๊ะอย่างแรง

ทำให้รองแม่ทัพยิ่งละอายใจมากขึ้น

“ไสหัวไป!”

ตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นมา ทั่วป๋าเยี่ยนก็ตะคอกใส่เขาทันที

“พ่ะย่ะค่ะ!”

พูดจบ รองแม่ทัพก็เดินออกจากห้องไป

หลังจากที่เขาเดินออกมาแล้ว สายตาของทั่วป๋าเยี่ยนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ฉินอวี่ ข้าจะหั่นเจ้าเป็นชิ้นๆ ซะ!”

...

ดินแดนชาตาด ในราชสำนัก

หลี่เยี่ยนคังในความสนใจกับสงครามในอาณาจักรคุชะเป็นอย่างมาก เมือรายงานข่าวล่าสุดมาถึง เขาแทบจะกระอักเลือดออกมา

“ไอ้โง่เอ้ย! โง่เสียจริง! บนใต้หล้านี้มีคนโง่อย่างทั่วป๋าเยี่ยนเกิดมาได้อย่างไรกัน?”

เขาสบถออกมาเสียงดัง สายตาเต็มไปด้วยความโมโห

ในเมื่อเสียเปรียบด้านจำนวนคน แทนที่จะรีบหนี แต่กลับสู้ต่อ ผลก็คือไม่เพียงแต่สูญเสียกองกำลัง แต่ยังเสียเมืองจินสุ่ยไปอีกด้วย

คำพูดของเขาในตอนนั้นเป็นดั่งคำทำนาย เขากลัวว่าทั่วป๋าเยี่ยนจะสร้างคำจำกัดความว่าเขาเป็นโง่ขึ้นมาใหม่ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาเป็นคนที่เรียกว่าโง่ดักดานเลยก็ว่าได้

เขาจ้องไปที่คนส่งสาร พร้อมกับออกคำสั่งด้วยความโกรธ

“แล้วตอนนี้ล่ะ? ทั่วป๋าเยี่ยนได้คอยป้องกันเพื่อรอหาโอกาสหรือไม่?”

“นี่... ตามข่าวที่ข้าได้รับมาไม่ได้แจ้งเช่นนั้นเลยขอรับ แต่กลับรวมกลุ่มกับกองทัพพันธมิตร เหมือนว่า... จะรอโจมตีกลับขอรับ”

ชายคนนั้นพูดติดๆ ขัดๆ เล็กน้อย

แต่นั่นยิ่งทำให้หลี่เยี่ยนคังโกรธมากขึ้น

เขายืนขึ้น ตบโต๊ะแสบถออกมาว่า

“ไอ้โง่เอ้ย! ยังจะตอบโต้กลับอีกหรือ? นี่ไม่ใช่ว่านำกองทัพกว่าสามแสนนายไปเล่นตลกหรอกหรือ ไร้สาระเสียจริง!”

เขาไม่เข้าใจจริงๆ เห็นๆ กันอยู่ว่าทั่วป๋าเยี่ยนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ยังจะส่งตัวเองไปตายต่ออีก

อาณาจักรฉินจัดการได้ง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ?

ตอนนี้อาณาจักรฉินยังคงได้เปรียบ สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ต้องรีบลงมือทำในตอนนี้คือหลีกเลี่ยงเรื่องที่อีกฝ่ายได้เปรียบ

หากทั่วป๋าเยี่ยนกล้าที่จะยั่วยุอีกฝ่ายในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อขนาดนี้ นั่นไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกหรือ!

หากเขาปล่อยคนโง่คนนั้นตัดสินใจลงมืออย่างประมาทต่อไปอีกแล้วล่ะก็ หลี่เยี่ยนคังสงสัยว่า ครั้งนี้ชาวตาดได้เจอกับภัยพินาศจริงๆ แน่

“ท่านราชครู ตอนนี้พวกเราวรทำอย่างไรดีขอรับ?”

หลี่เยี่ยนคังค่อยๆ นั่งลง เขาจมอยู่กับความคิดที่ยุ่งเหยิงในเวลานี้

หากปล่อยให้เรื่องดำเนินต่อไปเช่นนี้ ครั้งนี้กองทัพพันธมิตรชาวตาดต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลี่เยี่ยนคังลังเลอีกครั้ง จากนั้นกัดฟันแล้วพูดว่า

แต่หลังจากที่ได้ยินหลี่เยี่ยนคังพูดเช่นนั้น สายตาของทั่วป๋าเยี่ยนพลันนิ่งไป สีหน้าเย็นลงเล็กน้อย

เขาพูดช้าๆ ว่า

“สงครามเล็กๆ นี้ไม่ได้มีความหมายอะไรมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นข้าคิดว่าเยี่ยนเอ๋อร์พูดถูก ตอนนี้เรามีกองทัพพันธมิตรแล้ว หากต้องสู้กับอาณาจักรฉินก็ยังไม่อาจตอบได้ว่าใครจะชนะนี่?”

เมื่อเขาพูดจบ เขาแสดงรังสีความแข็งแกร่งออกมา

ยิ่งไปกว่านั้นในเวลานี้ เขาไม่เชื่อว่ากองทัพพันธมิตรกว่าสามสิบอาณาจักรจะแพ้อาณาจักรฉิน

“ท่านข่าน!”

เมื่อหลี่เยี่ยนคังได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกเป็นกังวลทันที

เขารีบคุกเข่าลงกับพื้นและขอร้องว่า

“ท่านข่านได้โปรดเถิดพ่ะย่ะค่ะ ได้โปรดถอนทัพกลับมา อย่าทำให้ราชวงศ์เราต้องเสียหายไปมากกว่านี้เลย”

ทั่วป๋าหงเลี่ยโบกมือปัด

“ท่านราชครู ลุกขึ้นมาเถิด ข้าทราบว่าท่านภักดีต่อข้า แต่ท่านควรรู้เอาไว้ว่าความแข็งแกร่งของทหารฝั่งเราก็ไม่ได้น้อยไปกว่าอาณาจักรฉินมิใช่หรือ?”

หลี่เยี่ยนคังสัมผัสได้ถึงการไร้พลังใจในตอนนี้

เขารู้จักทหารอาณาจักรฉินดีที่สุด

ทหารเหล่านั้นไม่อาจมีใครเทียบได้และได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

ต่อให้มีทหารที่แข็งแกร่งของชาวตาดเข้าไปยั่วยุ ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ยิ่งไปกว่านั้น โครงสร้างของกองทัพพันธมิตรมีทั้งอาณาจักรใหญ่เล็กเข้าร่วม ความสามารถในการต่อสู้ของฝั่งพวกเขายังถือว่าด้อยกว่าอาณาจักรฉินอยู่มาก