องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 173

“แย่แล้ว!”

“ระวัง!”

“องค์ชายโปรดระวังพ่ะย่ะค่ะ!”

มันเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป และเป็นเพราะจ้าวจีเอ๋อร์คุกเข่าอ้อนวอนเช่นกันจึงส่งผลกระทบต่อการวิเคราะห์ของทหารหัวกะทิ ทำให้ทุกคนไม่ทันระวังตอนที่แม่ทัพใหญ่อาณาจักรจ้าวเขวี้ยงหอกยาวมา

“ฟิ้ว”

เขาเขวี้ยงมันมาเร็วประดุจสายฟ้า และแรงราวกับสายฟ้าฟาด มันพุ่งตรงมาทางฉินเหยียน

ทหารหัวกะทิ องครักษ์ จ้าวจือหย่าและเหล่าองค์ชายเองต่างก็เบิกตากว้างอย่างผวา พวกเขาอยากจะหยุดมันแต่ก็ไม่ทันแล้ว จึงทำได้เพียงมองดูหอกบินมาทางฉินเหยียนต่อหน้าต่อตา

เมื่อระยะยิ่งใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งจะโดนตัวของฉินเหยียนแล้ว ทันทีที่ระยะห่างอีกเพียงไม่กี่คืบก็จะเสียบทะลุร่างของฉินเหยียนไป ฉินเหยียนก็ได้เบื้อนไหล่

“ตึง” เสียงดังสนั่น

หอกที่เขวี้ยงมาถูกฉินเหยียนโจมตีกลับและหมุนอยู่กลางอากาศ สุดท้ายก็ได้หล่นลงระยะที่ไม่ไกลฉินเหยียน มันเสียบอยู่บนกำแพงเมือง

ความผิดพลาดเพียงน้อยนิดอาจก่อให้เกิดความเสียหายมหาศาล แม่ทัพใหญ่อาณาจักรจ้าวคุกเข่าลงท่ามกลางศพและเลือดที่ไหลนอง แววตาไร้ความมีชีวิตชีวาและหมดกำลัง

ผู้คนอาณาจักรฉินต่างมีความคิดที่แตกต่างกัน มีคนเป็นกังวล มีคนโกรธ และมีคนรู้สึกโชคดี

“องค์ชายไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“องค์ชายไม่เป็นไร โชคดีนัก เป็นความโชคดีในความโชคร้ายรึ?”

“ทหาร! ยิงเขา ยิงลูกธนูออกไปให้ร่างเขาพรุนไปเลย!”

“ฆ่ามัน!” เหล่าทหารหัวกะทิและองครักษ์ส่วนพระองค์ต่างดวงตาแดงก่ำด้วยความเดือดดาล ราวกับจะเขมือบเขาไปทั้งร่าง และในทันทีที่จะทำการยิงลูกธนูตรงไปยังแม่ทัพใหญ่อาณาจักรจ้าวแล้ว

“ช้าก่อน!” ฉินเหยียนออกคำสั่งต่อทุกคน

“องค์ชาย!”

“อ๋องเหยียน!”

“ท่านอ๋อง!”

ทุกคนร้องตะโกนออกมาพร้อมกันเพื่อห้ามเขา แต่ฉินเหยียนกลับไม่ฟัง เขาดึงหอกยาวที่แทบจะจบชีวิตของเขาลงออกมา

เขาชี้ไปเบื้องล่างกำแพงเมืองแล้วถามขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “คนผู้นี้คือใคร?”

ฉินเหยียนถามขึ้น ทหารหัวกะทิลากตัวจ้าวอี่หมิงที่ฉี่รดกางเกงมาตอบ

“พูดมา ตอบคำถามของอ๋องเหยียนเสีย”

จ้าวฉี่หมิงนอนกองอยู่กับพื้น ภาพนองเลือดที่มีศพเกลื่อนซ้อนกันเป็นภูเขาทำให้เขาตกใจผวาอย่างมาก จนแทบอยากจะอ้วกออกมา ตอนนี้แม้แต่ยืนก็ยังยืนไม่ไหว

“หลังก่อตั้งอาณาจักรเขา เขาคือขุนนางชั้นสามหยางจ้ายซิ่น”

“หยางจ้ายซิ่นรึ?” ฉินเหยียนพึมพำ

จ้าวจือหย่ากระซิบข้างหูว่า “ไคกั๋วกงก็คือแม่ทัพไคกั๋วอาณาจักรจ้าว เกิดและตายพร้อมกับฮ่องเต้ ได้ยินมาว่าตระกูลหยางแห่งอาณาจักรจ้าวภักดีอย่างที่สุด สามชั่วอายุคนของไคกั๋วกง ทั้งปู่ บิดา ลูกชาย หลานชาย ล้วนตายในสนามรบ เขาหยางจ้ายซิ่นคือผู้ชายคนเดียวในตระกูลหยางที่ยังมีชีวิตอยู่”

“น่านับถือ น่านับถือจริงๆ” ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นแล้วก็ถือหอกเดินลงไปอย่างไม่สนใจอะไร

“มิได้นะพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง!” เหล่าทหารหัวกะทิต่างทุ่มแรงห้าม เพื่อไม่ให้ฉินเหยียนเข้าไปในเวิ่งเฉิง

“หลบไปให้หมด” ฉินเหยียนเดินลงจากกำแพงอย่างไม่สนใจ

“เปิดประตู!”

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว ความปรารถนานี้ไม่อาจสมหวังได้จริงๆ

“พูดเรื่องที่ข้าสามารถช่วยเจ้าได้เถิด”

หยางจ้ายซิ่นรู้สึกว่าตนเองมีชีวิตได้อีกนานแล้ว มีเลือดไหลจากปากของเขา ลมหายใจอ่อนแรงแล้วพูดว่า

“ลูกผู้ชายควรยืนตัวตรง ข้ายอมตายดีกว่าต้องล้มลงทั้งที่ยังมีชีวิต!”

ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นก็รีบปีนขึ้นไปบนภูเขาศพ

“ท่านอ๋องอย่าขึ้นไปเลยพ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ส่วนพระองค์รีบห้ามทันที

แต่ฉินเหยียนสะบัดมือแล้วผลักมือของลูกน้องทุกคนออก แล้วปีนขึ้นไปบนภูเขาศพอย่างลำบาก และได้เผชิญหน้ากับหยางจ้ายซิ่นซึ่งๆหน้าใกล้ๆ

“เจ้า……”

นาทีนี้ แววตาของหยางจ้ายซิ่นปะทุจิตสังหารออกมาอีกครั้ง ดาบในมือสั่นเทาไปหมด

ฉินเหยียนเดินโซเซเข้าไปใกล้แล้วพยุงหยางจ้ายซิ่น

“วางใจเถิด ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องล้มลงเด็ดขาด”

“เจ้าไม่กลัวว่าก่อนข้าจะตาย ข้าจะฮึดแล้วฆ่าเจ้าไปงั้นรึ?

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าคือวีรบุรุษที่แสนยิ่งใหญ่ ไม่ใช่คนต่ำต้อยเช่นนั้น”

“อ้าก!” หยางจ้ายซิ่นเงยหน้าขึ้นตะโกนเสียงดัง

“ความใจกว้างมีเมตตาเช่นนี้ เหตุใดจึงเป็นคนอาณาจักรฉินกัน! พรวด!”

หยางจ้ายซิ่นตะโกนเสียงดังสุดชีวิต ฉินเหยียนกลับพยุงเขาไว้ เขาทำตามที่พูดไว้ ให้เขาตายโดยที่ยังยืนอยู่