องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 187

“คุ้มกันองค์ชาย!”

เหล่าองครักษ์ตาร้อนกันไปหมด แม้ว่าจะไม่สามารถเอาชนะแม่นางตระกูลหยางไม่ได้ แต่พวกเขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายอ๋องฉินได้แม้แต่น้อย

“ปกป้องอ๋องเหยียนด้วยชีวิต!”

เหล่าองครักษ์ใช้ร่างกายของพวกเขาปกป้องฉินเหยียน พวกเขาเรียงตัวกันแล้วใช้ร่างบังการจู่โจมของหยางจิ่นซิ่ว

“แคร้งแคร้งแคร้ง”

หยางจิ่นซิ่วถูกโจมตีจนต้องล่าถอยอีกครั้ง นางถูกล้อมไว้ด้านใน ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและแน่วแน่ สายตาของนางมีเพียงฉินเหยียนผู้เป็นคนสังหารพ่อของนาง

ในตอนนี้สายตาของฉินเหยียนเองก็มีเพียงหยางจิ่นซิ่วผู้องอาจเช่นกัน นาทีนี้เขารู้สึกตนเองกำลังมีความรัก

“หากวันนี้ข้าฆ่าเจ้าไม่ได้ข้าก็ไม่ใช่คน ข้าจะใช้ศีรษะของเจ้ามาเคารพความเสียสละของพ่อข้า!”

หยางจิ่นซิ่วอยากจะทำการสังหารต่อ แต่ก็ได้ถูกล้อมไว้แล้ว นางต่อสู้กับทุกคนด้วยตัวคนเดียว ในขณะที่ใกล้จะแพ้แล้วนางก็ยังคงพยายามต่อไปอย่างลำบาก

“เตรียมธนูพร้อม!”

“หยุด!”

ในช่วงคับขันที่กำลังจะยิงปลิดชีวิตหยางจิ่นซิ่ว ฉินเหยียนก็ได้ตะคอกอย่างเข้มงวดว่า “ข้าต้องการแบบเป็น!”

เหล่าองครักษ์จึงจำใจต้องทิ้งธนูแล้วใช้กำลังในการสู้

ฉินเหยียนโล่งใจไปแล้วเกลี้ยกล่อมว่า “ถอดใจเถิด เจ้าฆ่าข้าไม่ได้หรอก ในเมื่อมีชีวิตอยู่แล้วคุยกันดีๆไม่ได้รึ?”

“แคร้งแคร้งแคร้ง”

หยางจิ่นซิ่วใช้กระบวนท่าที่จัดการเหล่าทหาร นางสลัดอาวุธทุกอย่างออกแล้วพูดอย่างเข้มงวดว่า

“ระหว่างข้ากับเจ้ามีเพียงความแค้นที่ฆ่าพ่อข้าไปเท่านั้น ไม่มีอะไรที่ต้องคุยทั้งนั้น!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วนางยังคิดจะโจมตีอีกครั้งและพยายามฝ่าทะลวงวงล้อมเพื่อไปห่าฉินเหยียน แต่ทันใดนั้นเองก็มีผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนมาหยุดช่วงคับขัน

“หยางจิ่นซิ่วหยุดเดี๋ยวนี้!”

“หือ”

หยางจิ่นซิ่วหยุดมือแล้วถือหอกไว้กลางอก นางมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง นางคุ้นเคยกับเสียงนี้ดี นั่นคือองค์หญิงสามจ้าวจีเอ๋อร์ และแล้วก็เป็นไปตามคาด ไม่นานจ้าวจีเอ๋อร์วิ่งมาหยุดลงตรงข้างกายของฉินเหยียน โดยมีเหล่าหญิงสาวรายล้อมนางไว้

“องค์หญิงสามเพคะ!”

เมื่อหยางจิ่นซิ่วเห็นมาจ้าวจีเอ๋อร์มาจึงมีสติขึ้นมาเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นนางก็เดือดดาลขึ้นมาอีกครั้ง องค์หญิงสามจ้าวจีเอ๋อร์คุกเข่าลงตรงหน้าฉินเหยียนแล้วอ้อนวอนว่า

“ท่านอ๋อง ขอร้องล่ะอย่าฆ่านางเลยนะ ตอนนี้ตระกูลหยางเหลือนางเพียงคนเดียวแล้ว เหลือผู้สืบตระกูลให้ตระกูลหยางด้วยเถิด ขอร้องล่ะ ขอเพียงแค่ปล่อยนางไปไม่ว่าอะไรข้าก็ยอมทั้งนั้น”

ฉินเหยียนพูดอะไรไม่ออกทันที ที่มันอะไรกันเนี่ย ทั้งๆที่หยางจิ่นซิ่วจะฆ่าเขาแท้ๆ หากจะอ้อนวอนให้หยุดมือก็น่าจะขอร้องหยางจิ่นซิ่วสิ มาขอร้องเขาทำไม?

“เจ้าคนเลวทราม!”

“หู่นิวนี่เพื่อนเพียงคนเดียวของข้า อย่า ขอร้องละอย่าฆ่านาง”

ฉินเหยียนอุ้มองค์หญิงจ้าวจีเอ๋อร์แล้วพูดอย่างกระวนกระวายว่า

“เหตุใดเจ้าจึงโง่เช่นนี้ ข้าไม่ฆ่านาง ข้าเป็นบุรุษนะ เหตุใดจึงต้องให้เจ้าบังหอกแทนด้วย”

จากนั้นก็หันหน้าไปตะโกนกับเหล่าองครักษ์ว่า “ปล่อยนาง!”

เหล่าองครักษ์เพิ่งจะจับกุมตัวหยางจิ่นซิ่นได้ก็ต้องปล่อยอีกครั้ง จึงทำได้เพียงแค่คอยป้องกันเพื่อไม่ให้นางเกิดคลั่งอีก หลังจากปล่อยมือแล้วหยางจิ่นซิ่นก็เดินโซเซมายังข้างกายของฉินเหยียน นางน้ำตาคลอเบ้าแล้วมององค์หญิงสามจ้าวจีเอ๋อร์อย่างเหลือเชื่อ

“องค์หญิงสามเพคะ ทำ ทำเช่นนี้ทำไมเพคะ?”

จ้าวจีเอ๋อร์ยิ้มอย่างอนาถ “หู่นิว อย่าโง่ไปเลยนะ ฉินเหยียนเป็นคนดี ข้าไม่อยากเห็นพวกเจ้าฆ่าแกงกัน”

“แต่ว่า แต่ว่า......”

หยางจิ่นซิ่นไม่รู้จะทำอย่างไร สายตาของนางมองฉินเหยียนสลับกับจ้าวจีเอ๋อร์ไปมา นางพูดอย่างสับสนและทำอะไรไม่ถูก

“ด้วยความแค้นที่ฆ่าพ่อไปไม่อาจอยู่ร่วมโลกเดียวกันได้นี่เพคะ!”

จ้าวจีเอ๋อร์ยื่นมือที่อาบเลือดไปกุมหยางจิ่นซิ่วเอาไว้ “เจ้าน่ะจะเข้าใจเอง การตายของพ่อเจ้า เขายืนตัวตรงกับพื้น เข้าเองก็จะเข้าใจว่าเขา......พรวด”

ยังไม่ทันพูดจบจ้าวจีเอ๋อร์ก็กระอักเลือดอีกครั้ง นางแทบจะสิ้นใจ