องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 237

ความอยากรู้อยากเห็นของทุกคนถูกจุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง ของล้ำค่าที่ได้เห็นเมื่อสองครั้งก่อนได้ทำให้พวกเขาเห็นอะไรใหม่ๆ แต่การประมูลรอบนี้อ๋องเหยียนทำการดำเนินการด้วยตนเอง ไม่รู้ว่าจะมีสมบัติหายากอะไรอีก

ฉินเหยียนพูดอย่างมีลับลมคมในช้าๆว่า “เมื่อครู่นี้ทุกท่านเองก็ได้เห็นแล้วว่าของที่บรรดาหญิงสาวใช้ล้วนมีความหอมอยู่ งั้นของที่ผู้ชายใช้ก็ต้องแรงกว่านี้หน่อย! ยกขึ้นมาได้!”

เมื่อสิ้นเสียงก็มีชายฉกรรจ์หลายสิบคนยกไหเหล้าขึ้นมาบนเวที จากนั้นก็วางมันไว้อย่างเป็นระเบียบแล้วถอยลงไป นั่นทำให้ทุกคนต้องชะเง้อหน้ามองกันใหญ่

“หนึ่ง สอง สาม......โอ้ ทั้งหมดมีสามสิบไห”

“พวกเจ้าดูดีๆสิ บางไหมีลวดลายเหมือนกัน บางไหก็ไม่เหมือนกัน ”

“ข้านับแล้ว รวมแล้วมีสามสิบลาย แต่ละลายมีสิบไห!”

ฉินเหยียนชื่นชมว่า “ทุกท่านตาถึงกันจริงๆ เหล้าที่วางอยู่เบื้องหน้านี้รวมแล้วมีสามแบบ!”

สีหน้าของทุกคนมีความผิดหวังกันเล็กน้อย

“ใครๆก็เคยดื่มเหล้ากันทั้งนั้น นี่ถือว่าเป็นหัวใจหลักได้รึ?”

“นั่นสิ ข้าเคยลิ้มลองเหล้าบรรณาการที่ถวายแด่ราชวงศ์มาแล้ว เหล้าบนเวทีจะมีอะไรน่าสนใจอีก!”

“หากสามารถนำเหล้าบนแดนสวรรค์ลงมาให้ข้าลิ้มลองได้ ข้าจึงจะรู้สึกน่าสนใจ!”

ฉินเหยียนคาดไว้แล้วว่าพวกพ่อค้าจะมีแสดงสีหน้าเช่นนี้จึงได้หัวเราะแล้วพูดว่า

“หากเป็นเหล้าทั่วไปข้าเองก็ไม่มีทางเรียกมันว่าหัวใจสำคัญหรอก ที่ข้ามีความมั่นใจก็เพราะเหล้าคือยอดสุราธาราหยกที่ทวยเทพดื่มกันไงล่ะ!”

ทุกคนต่างตกตะลึงกันอย่างมาก “เหล้าที่ทวยเทพดื่มงั้นรึ? จริงรึเนี่ย?”

“มีคำร่ำลือกันมานานแล้วว่าอ๋องเหยียนคือเทพเจ้า หรือจะเป็นเรื่องจริง?”

หยางจิ่นซิ่วที่มองดูสถานการณ์อยู่ชั้นสองหลุดหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า

“เฮ้อ คนพวกนี้ล้วนเป็นพวกคนร่ำรวยที่โง่เขลาจริงๆ เหตุใดพูดอะไรพวกเขาก็เชื่อไปหมด!”

จ้าวจีเอ๋อร์ยิ้ม “พวกเราสองคนเป็นคนนอกเหตุการณ์ หากเจ้าอยู่ในเหตุการณ์ด้วยก็คงจะไม่ได้ดีไปกว่าคนพวกนั้นหรอก”

หยางจิ่นซิ่วทำเสียงเย็นชาแล้วพูดว่า “เจ้าล้อเลียนข้าไปเถอะ อีกอย่างข้าก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นเสียหน่อย!”

จ้าวจีเอ๋อร์หลุดหัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าไม่โง่ ข้าโง่เองละกัน ดูต่อกันเถอะ!”

บนเวที

ฉินเหยียนชี้ไปที่ไหแล้วแนะนำแต่ละไหว่า “เหล้าไหนี้มีชื่อว่าตู้คัง เพียงหนึ่งจอกก็สามารถคลายความกังวลนับพันได้ ดังคำกล่าวที่ว่า มีเพียงตู้คังที่สามารถคลายความกังวลได้!”

“ไหนี้มีชื่อว่าเจียงจวินลิ่ง เมามายกลางศึกอย่าหัวเราะ......”

“ส่วนไหนี้คือไป๋ฮวาเนี่ยงที่ออกแบบมาเพื่อเหล่าหญิงสาว”

บรรดาแขกต่างพากันพูดอย่างสงสัยว่า “ตั้งชื่อได้สมแดนสวรรค์นัก แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นดังที่เจ้าพูดมารึเปล่า”

ฉินเหยียนพูดอย่างใจกว้างว่า “จะใช่ยอดสุรารึไม่ ต้องเคยลิ้มลองก่อนจึงจะรู้ เปิดไห!”

เมื่อสิ้นเสียงก็มีเสียงเคาะประตูของสาวใช้ดังขึ้นแล้วพูดว่า “องค์หญิงสามเพคะ อ๋องเหยียนรับสั่งให้หม่อมฉันนำเหล้ามาให้เพคะ”

จ้าวจีเอ๋อร์พูดอย่างอ่อนโยนว่า “เข้ามาได้!”

เมื่อสาวใช้นำจอกเหล้าวางไว้เบื้องหน้าของทั้งคู่แล้วก็ได้ทำความเคารพแล้วออกไป

หยางจิ่นซิ่วถือจอกเหล้าขึ้นแล้วพูดอย่างดูถูกว่า “ฉินเหยียนหูไวเป็นบ้า เพิ่งสบถไปก็ส่งเหล้ามาแล้ว”

นางยื่นหน้าเข้าไปดมกลิ่นแล้วตาเป็นประกายทันที “องค์หญิงสามเพคะ เหล้านี้หอมมากเลย ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยคิดว่าเหล้าหอมเลยนะ!”

จ้าวจีเอ๋อร์ยกจอกเหล้าขึ้นมาดมกลิ่น กลิ่นหอมของเหล้าเอาชนะใจนางได้ นางพูดอย่างหลงใหลว่า

“กลิ่นหอมสดชื่นและกลมกล่อม ไม่เลวเลยจริงๆ”

หยางจิ่นซิ่วอดใจไม่ไหวจึงได้ดื่มเหล้าทั้งหมดในคราวเดียว ทันใดนั้นใบหน้าของนางก็แดงก่ำ นางไอแล้วพูดว่า

“แค่กๆ......เผ็ด เหตุใดเหล้าจึงเผ็ดเช่นนี้!”

จ้าวจีเอ๋อร์เม้มเล็กน้อย นอกจากรสเผ็ดร้อนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่ดื่มเข้าไปยังมีรสชาติติดค้างอยู่ในลำคอไม่รู้จบ

“นี่คือเหล้าชั้นดี เพียงแต่เจ้าดื่มไม่เป็นก็เท่านั้น รีบดื่มชาบรรเทาเร็วเข้า!”

หลังจากที่แขกทุกคนลิ้มรสชาติกันแล้วก็ล้วนรู้สึกยังไม่พอ มีคนสบถออกมาอย่างอดไม่ไหวว่า

“ให้คนละจอกเล็กๆแค่นี้ ยังไม่ทันได้ลิ้มลองอย่างละเอียดก็หมดเสียแล้ว รินให้พวกข้าอีกหน่อยได้รึไม่?”