องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 247

ผู้คนจำนวนมากกรูเข้ามาในลานบ้าน จ้าวจือหย่าและสือเหล่ยเองก็ตกใจไปพร้อมๆ กัน

สือเหล่ยปกป้อง “พ่อครัว” ที่อยู่ด้านหลังเขาทันที และพูดอย่างระมัดระวัง

“ไม่ต้องแอบกินแล้ว มีคนเจ้ามา!”

จ้าวจือหย่าเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเขม่าควันของฉินเหยียน นางขมวดคิ้วเล็กน้อย รีบเดินพร้อมกับไปสั่งว่า

“เร็วเข้า รีบนำอ่างน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้อ๋องเหยียน!”

จู่ๆ หัวใจของสือเหล่ยพลันเต้นแรง

แย่แล้ว อ๋องเหยียนอยู่ที่นี่ด้วย

เขาถูกจับได้ว่าขโมยอาหารกิน เมื่อเขาเห็นว่ามีหญิงคนหนึ่งเดินนำเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่เคร่งขรึม เขาคิดที่จะอธิบายว่า

“พวกข้า ข้า...”

โดยไม่คาดคิด หญิงคนนั้นไม่สนใจสือเหล่ย ไม่แม้แต่จะมองเขาเสียด้วยซ้ำ

นางเช็ดหน้าให้ “พ่อครัว” ที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยผ้าเช็ดหน้าแล้วพูดว่า

“แค่ทำกับข้าว ทำไมถึงได้มอมแมมเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรท่านก็เป็นถึงองค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉิน เป็นถึงอ๋องเหยียนผู้ยิ่งใหญ่ สภาพเช่นนี้ไม่เหมือนองค์ชายเอาเสียเลย”

ฉินเหยียนยอมให้จ้าวจือหย่าเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เจ้าจะกังวลไปไย ก็แค่ทำให้ทำให้ประชาชนมีความสุขเท่านั้นเอง”

สือเหล่ยได้ยินคำพูดของจ้าวจือหย่าเต็มสองหู เขามองไปที่ “พ่อครัว” ด้วยสายตาที่ตกตะลึงและตะโกนออกมาอย่างตกใจ

เขาคืออ๋องเหยียนอย่างนั้นหรือ!

ทุกคนที่อยู่รอบข้างเองก็ตัวแข็งกันไปทันที แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินมาว่าอ๋องเหยียนเป็นมิตรกับประชาชนมาก แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะติดดินเช่นนี้

ในไม่ช้า บรรดานางรับใช้หญิงเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำและผ้าเช็ดหน้า พร้อมเช็ดเขม่าควันออกจากใบหน้าเขา

หลังจากล้างเนื้อล้างตัวให้ฉินเหยียนแล้ว จ้าวจือหย่าก็ส่งสัญญาณให้ทุกคน

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียน ยังไม่มีสัมมาคาราวะอีก”

จากนั้นทุกคนพลันรู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร พวกเขาคุกเข่าลงเพื่อคำนับเขาทันที และพูดกับฉินเหยียนว่า

“ถวายกราบบังคมทูลพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วพูดว่า

“รีบลุกขึ้นมาเถอะ เข้าเฝ้าข้าไม่ต้องคุกเข่า ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองมากขนาดนั้น ลุกขึ้นมาเถิด”

จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่เบาะสานกลมที่อยู่บนพื้นหญ้าแล้วพูดว่า

“รีบหาที่นั่งกันเถอะ กินไปด้วยคุยไปด้วย”

ทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยความสับสนที่องค์ชายจะนั่งกินข้าวกับประชาชนอย่างเช่นพวกเขา พวกเขาจึงได้แต่ยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าขยับตัวไปไหน

ฉินเหยียนกล่าวอีกครั้ง

“ไม่ต้องเป็นทางการมากหรอก รีบนั่งลงเถิด ปล่อยให้ของย่างเย็นเร็วจะไม่อร่อยเอา!”

อ๋องเหยียนพูดเชิญอีกครั้ง สาวใช้พลันเดินนำเข้ามา พาทุกคนไปยังที่นั่ง

สือเหล่ยก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย เดินตามคนอื่นไป หาที่นั่งที่อยู่ด้านหลังเพื่อนั่งลง เขานึกในใจว่าเมื่อครู่เขาไม่ได้พูดจาสุภาพกับอ๋องเหยียนเลย

ฉินเหยียนนั่งอย่างสบายๆ หน้ากองไฟ พลิกเนื้อย่างเสีบไม้อย่างช่ำชอง หยิบเกลือหยิบมือหนึ่งขึ้นมาโรยให้ทั่วเนื้อเสียบไม้นั้น

ฉินเหยียนพูดต่อ

“พวกเจ้าทุกคนต่างเป็นคนของอาณาจักรจ้าว ด้วยสถานการณ์ในอาณาจักรจ้าว พวกเจ้าย่อมรู้ดีกว่าข้า”

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าหน้าที่และข้าราชสำนักของอาณาจักรจ้าวต่างปกป้องซึ่งกันและกัน แต่กลับกดขี่ประชาชน ประชาชนต่างอยู่ในความตกทุกข์ได้ยาก เรื่องนี้จริงหรือไม่?”

ทุกคนต่างเงียบและพากันพยักหน้า

นี่คือความจริง และไม่มีอะไรมาแก้ต่างได้ บรรดาชนชั้นสูงและข้าราชสำนักของอาณาจักรจ้าว จะนำมาเปรียบกับอ๋องเหยียนได้อย่างไร

“ฟ้าดินไร้ปราณี ปฏิบัติต่อสรรพสิ่งเช่นหุ่นฟาง ปราชญ์นั้นไร้เมตตา ปฏิบัติคล้ายดั่งผู้คนเป็นหุ่นฟาง”

ฉินเหยียนนั่งตัวตรงและเริ่มพูด

“ประชาชนเปรียบดั่งน้ำ น้ำสามารถพยุงเรือให้ลอยได้ แต่ก็สามารถพลิกเรือให้คว่ำได้เช่นกัน”

“ข้าราชสำนักของอาณาจักรจ้าวปฏิบัติอย่างมิชอบ นำหายนะมาสู่ประชาชน นำมาซึ่งความสูญเสีย”

“ข้ามีคำขอที่ไร้ความเมตตา และหวังว่าพวกเจ้าจะทำสำเร็จ”

เมื่อทุกคนได้ฟังพลันนั่งตัวตรง

“ข้าต้องการให้เจ้ากลับไปยังอาณาจักรจ้าวอีกครั้ง เพื่อช่วยข้าและใช้ชื่อด้านการค้าเข้าไปในอาราจักรจ้าวเพื่อส่งต่อข่าวสาร และช่วยเหลือประชาชนที่ทุกข์ทรมาน”

เขาพูดอีกว่า

“แน่นอนว่าพวกเจ้าเป็นคนของอาณาจักรจ้าว เจ้าต้องรู้สึกเศร้าเสียใจกับเรื่องเช่นนี้ แต่สำหรับประชาชนในอาณาจักรจ้าวและประชาชนในใต้หล้า ข้าจะต้องขอบคุณพวกเจ้าที่เห็นแก่ความชอบธรรม!”

พูดจบ ฉินเหยียนก็ยกแก้วขึ้นมาและดื่มหมดภายในอึกเดียว