องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 255

ในช่วงที่ฝนตกหนัก

ทั้งคู่ต่างตัวเปียกโชกแต่ก็ยังคงไม่ลดละ

ฉินเหยียนออกแรงทั้งหมดไปที่ข้อมือ กดหอกพระจันทร์ทั้งสองเล่มเข้ากับลำตัว

หยางจิ่นซิ่วไม่ยอมเสียเปรียบ นางเกร็งคอ จับหอกเงินด้วยมือทั้งสองข้าง ตะโกนใส่ฉินเหยียน

ฝ่ามือทั้งสองไร้เลือด แขนและคอต่างเกร็ง หน้าแดงเกินกว่าจะปกปิดได้

ฉินเหยียนเม้มริมฝีปากแน่นแล้วพูดว่า

“ไม่คิดว่าหญิงสาวเช่นเจ้าจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าหากวันนี้ข้าออมมือให้เจ้า ข้าคงไม่อาจรับมือกับเจ้าได้แล้ว!”

หยางจิ่นซิ่วใส่กำลังทั้งหมดไว้ที่มือ ดวงตาของนางแดงก่ำ นางค่อยๆ พูดทีละคำ

“หยุด! พูด! ไร้! สา! ระ!”

เสียง “พรึ่บ” จากหอกยาวได้เปลี่ยนกระบวนท่าและพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉินเหยียนได้เตรียมป้องกันตัวไว้ก่อนแล้ว นำหอบพระจันทร์ทั้งสองเล่มมาไว้ที่หน้าอก เพื่อป้องกันการพุ่งตรงของหอกนั้น

“เคร้ง”

ทันทีที่อาวุธทั้งสองปะทะกัน ทำให้เกิดประกายไฟพุ่งออกมาท่ามกลางสายฝน!

ทั้งสองยังคงต่อสู้กันท่ามกลางสายฝน แม้แต่ม้าศึกยังอ่อนล้า พวกมันเริ่มวิ่งช้าลง

“ครืน”

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเหนือหัวทั้งสองคน

ฉินเหยียนและหยงจิ่นซิ่วชะงักไปทันที เงยหน้าขึ้นมองไปพร้อมกัน จากนั้นพวกเขาพลันรู้ว่าฝนตกหนักมาจนทำให้ยากที่จะลืมตา

ฉินเหยียนเช็ดน้ำฝนออกจากใบหน้าของเขาและเสนอว่า

“ฝนตกหนักขนาดนี้ พวกเราหยุดสู้กันก่อนเถิด ม้าพวกนี้ก็วิ่งไม่ไหวแล้ว พักก่อนเสียดีกว่า”

หยางจิ่นซิ่วส่ายหน้าและพูดอย่างมั่นใจ

“ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ นอกจากเจ้าแพ้ ข้าถึงจะพักได้!”

ฉินเหยียนเม้มริมฝีปากแน่น

“เฮ้อ เจ้าช่างดื้อรั้นนัก ดูท่าแล้วหากไม่ทำให้เจ้าเห็น เจ้าคงไม่ยอมรับข้า!”

พุดเช่นนั้น เขาออกแรงเหยียบบังเหียน กระโดดขึ้นไป จากนั้นเตะหยางจิ่นซิ่วลงจากหลังม้า

หลังจากที่หยางจิ่นซิ่วตกจากหลังม้าแล้ว นางรีบลุกขึ้น และจับหอกเงินที่ตกพื้นขึ้นมาทันที ในใจรู้สึกตกใจ

ตอนที่ฉินเหยียนเตะ นางยังไม่ได้ตอบโต้กลับไป เพราะรอให้เห็นการเคลื่อนไหวที่ชัดเจน แต่กลับสายเกินกว่าที่จะป้องกันไว้ได้ นางจึงทำได้แต่ยืนหยัด แต่ก็สัมผัสได้ถึงแรงเตะเมื่อครู่อย่างชัดเจน

นี่เป็นเร่องบังเอิญ หรือฉินเหยียนออมมือให้ตนกันแน่?

เก็บความสงสัยในใจ และกำหอกแน่น หมายมั่นแทงไปที่ฉินเหยียนอีกครั้ง

หลังจากที่ทั้งสองลงจากม้า พวกเขาก็ต่อสู้กันอย่างหนักในป่าอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามการต่อสู้ครั้งนี้ ทำให้หยางจิ่นซิ่วตกใจเป็นอย่างมาก ทุกกระบวนท่าที่ส่งออกไป ฉินเหยียนสามารถตั้งรับได้อย่างง่ายดาย

มีหลายครั้งที่หอกคู่ของฉินเหยียนเกือบจะพุ่งเข้าทำร้ายนาง แต่หอกนั้นเพียงแค่เฉี่ยวนางไปเท่านั้น เพราะฉินเหยียนเปลี่ยนการโจมตีและเตะนางออกไป

เมื่อหยางจิ่นซิ่วล้มเหลวจากการหลบไปถึงห้าครั้ง และถูกฉินเหยียนเตะลงพื้น ในที่สุดนางก็ยืนยันได้ทันทีว่าฉินเหยียนออมมือให้นาง!

แม้ว่าในค่ายทหาร นางต้องต่อกรกับพวกผู้ชายมากกว่าผู้หยิง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเพศตรงข้าม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายสามารถพิชิตนางได้

สิ่งนี้ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในใจของนาง

แต่ในสายตาของฉินเหยียนทุกอย่างล้วนมีเหตุและผล

ตั้งแต่เผชิญหน้าหน้ากัน ไม่มีใครยอมใคร ไปจนถึงการพูดคุยขณะดื่ม ท่าทีของหยางจิ่นซิ่วที่มีต่อเขานั้นอ่อนลงเรื่อยๆ

ดูเหมือนว่าจะมาถึงขั้นตอนสุดท้าย แผนการจีบหญิงสาวคนนี้จะต้องสำเร็จ!

ทั้งสองมาถึงศาลเจ้าที่ผุพังเพื่อหลบฝน ด้านนอกยังคงมีฟ้าแลบและฟ้าร้องเป็นครั้งคราว และแสงของฟ้าแลบก็สะท้อนรูปปั้นหินอันศักดิ์ในศาลเจ้านั้น

พวกเขาทั้งสองต่างตัวเปียกโชก

ฉินเหยียนถอดชุดเกราะออกอย่างไม่ใส่ใจ

“ถอดชุดเกราะออกก่อนเถอะ จะได้ไม่ป่วยไข้ อีกเดี๋ยวค่อยก่อกองไฟ”

เมื่อฉินเหยียนพูดเช่นนั้น หยางจิ่นซิ่วอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น พยายามระงับใจที่สั่นไหว

ฉินเหยียนพูดด้วยความกังวล

“หนาวล่ะสิ อย่าแข็งตายไปก่อนล่ะ”

พูดเช่นนี้ เขาจึงเริ่มเก็บหญ้าแห้งและกิ่งไม้ในศาลเจ้าที่ผุพังนั้น

หยางจิ่นซิ่วมองแผ่นหลังที่กำลังง่วนอยู่กับการหาหญ้าแห้งและกิ่งไม้ นางได้ลดความระแวงลง ความคิดที่ไม่ดีพลันหายไปจนหมดสิ้น

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จู่ๆ นางกลับต้องสะดุ้งกับความคิดของตัวเอง

ทันใดนั้นหน้านางพลันแดงก่ำ รีบส่ายหัวสลัดความคิดแปลกๆ ให้ออกไปอย่างรวดเร็ว