องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 256

ฝนตกหนัก ทั้งฟ้าแลบและฟ้าร้อง

ภายในศาลเจ้าที่ผุพังมีไฟส่องสว่างและควันอ่อนๆ เลยขึ้นมา

หยางจิ่นซิ่วให้ขอนไม้เป็นราวตากผ้า แขวนชุดเกราะและเสื้อคลุมผ้าไหมสีแดงที่เปียกชุ่ม ในขณะที่ต่างคนต่างยุ่งกับเรื่องของตัวเอง ทั้งสองจึงต่างกันคนละมุม

บรรยากาศเงียบสงบอย่างน่าประหลาด หยางจิ่นซิ่วนั่งอยู่ข้างกองไฟและยื่นมือออกไปอังกองไฟ แต่สายตาของนางเต็มไปด้วยความระมัดระวังตัว จับจ้องฉินเหยียนทุกฝีก้าว

ฉินเหยียนวางฟืนแห้งจำนวนหนึ่งลงแล้วโยนเข้าไปในกองไฟทีละแท่ง ทำให้เกิดเสียงไม้แตกตัวดังขึ้น

ด้วยความร้อนจากกองไฟ อุณหภูมิในศาลเจ้านั้นเพิ่มสูงขึ้น

“อุ่นขึ้นแล้วใช่หรือไม่?”

ทันใดนั้นฉินเหยียนถามหยางจิ่นซิ่ว ทำให้นางตกใจ รีบมองไปทางฉินเหยียนด้วยสายตาตื่นตระหนก

“ว่าอย่างไรดีเล่า ข้าและท่านพ่อเดินทัพไปทั่วทุกสารทิศ ก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน”

ทันใดนั้นฉินเหยียนเปิดเสื้อคลุมผ้าไหมสีแดงออก และถามอยางสงสัย

“ตอนนี้ก็ว่างอยู่ ไม่สู้เจ้าลองเล่าให้ข้าฟังสิว่าเจ้าเดินทัพไปทั่วทุกสารทิศเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยางจิ่นซิ่วไม่กล้ามองหน้าฉินเหยียน นางนั่งลงบนพื้น เอามือทั้งสองกอดขาเอาไว้ แล้วเบือนหน้าหนีไม่สบตาเขา

“ไม่มีอะไรมากนักหรอก มีแต่เรื่องฆ่าแกงกันทั้งนั้น”

ไม่ใช่เรื่องยากที่จะบอกว่า มีความสับสนในน้ำเสียงของหยางจิ่นซิ่ว

ฉินเหยียนยังคงพยายามทำลายกำแพงในใจต่อไป เข้าไปนั่งยองๆ ใกล้ๆ หยางจิ่นซิ่ว ยื่นมือออกไปอังกองไฟ

หยางจิ่นซิ่วหน้าแดง ไม่รู้ว่าแดงเพราะแสงไฟจากกองไฟหรือเพราะความเขินอาย ใจของนางเต้นแรง

ฉินเหยียนพูดด้วยเสียงทุ้มนุ่มลึก

“คงจะดีไม่น้อยถ้าใต้หล้านี้มีแต่ความสงบสุข ไม่มีสงคราม ตัวข้านั้นเคารพเหล่าวีรบุรุษ แน่นอนว่าสามารถเป็นเพื่อนกับเจ้าและพ่อของเจ้าได้แน่นอน จะไม่มีวันจบลงอย่าง... ช่างเถอะ ไม่พูดแล้ว”

หลังจากพูดเช่นนี้ เขาก้เลิกนั่งยอง และนั่งลงไปกับพื้นข้างๆ หยางจิ่นซิ่ว

หยางจิ่นซิ่วมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ชัดเจนต่อการเคลื่อนไหวเช่นนี้ นางขยับไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

“เจ้ามันคนนิสัยไม่ดี พูดเป็น แต่ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็เป็นศัตรูกัน ดังนั้นเจ้าช่วยเลิกทำลายความตั้งของข้าให้น้อยลงหน่อย! ข้าและเจ้าไม่มีวันเป็นเพื่อนกันได้”

ฉินเหยียนก็พยายามมากกว่าเดิม

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับแต่ละคนมิใช่หรือ แค่ดูว่าเจ้าคิดหรือไม่คิด จ้าวจีเอ๋อร์เองก็เต็มใจยอมรับข้าแล้วมิใช่หรือ”

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้วและพูดว่า

“เจ้ายังกล้าพูดถึงองค์หญิงสาม องค์หญิงสามยอมรับเจ้าอย่างสุดหัวใจ แต่เจ้าล่ะ? มีหญิงรายล้อมมากมาย แต่เจ้าก็ยังคงทำตัวเสเพล เจ้าเอาองค์หญิงสามของข้าไปวางไว้ที่ไหนกัน?”

ฉินเหยียนยิ้มยกมุมปากเล็กน้อย เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้หยางจิ่นซิ่ว พูดว่า

“ได้ยินที่เจ้าพูดแล้ว เหตุใดข้าถึงรู้สึกเหมือนว่าเจ้ากำลังหึงอยู่?”

หยางจิ่นซิ่วแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า

หยางจิ่นซิ่วสติกระเจิดกระเจิง นางไม่รู้ว่าเอามือไปไว้ที่ใด

“เจ้า เจ้าลูกศิษย์ อย่าทำเช่นนี้ ข้าทำไม่ได้ รู้สึกผิดต่อองค์หญิงสาม!”

หยางจิ่นซิ่วต้องการผลักฉินเหยียนออกไปตามสัญชาตญาณ แต่ฉินเหยียนกลับคว้าข้อมือนางเอาไว้ กดแขนนางไว้เหนือศีรษะและดันเข้ากับกำแพง

หัวใจนางเต้นรัว หน้าฉินเหยียนใกล้มากขึ้นจนนางเกือบลืมหายใจ

“เจ้าลูกศิษย์... เจ้าคิดจะทำอะไร...”

ฉินเหยียนหายใจเร็วขึ้นเล็กน้อย

“ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าลูกศิษย์ที่แท้จริงแล้วคืออะไร!”

พูดจบ เขาก็จูบลงไปบนริมฝีปากแดงของหยางจิ่นซิ่ว

“อึก...”

หยางจิ่นซิ่วไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง นี่เป็นครั้งแรกที่นางสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ยอดเยี่ยม นางต้องการผลักฉินเหยียนออกไป แต่นางกลับรู้สึกว่าทั้งร่างกายนางไม่มีแรง ปล่อยให้ฉินเหยียนบดขยี้ริมฝีปากนางอยู่อย่างนั้น

การรุกของฉินเหยียนนั้นรุนแรงมาก หมัดเล็กๆ ของหยางจิ่นซิ่วต่อยเข้าไปทีท้องของฉินเหยียนสองสามครั้ง จากนั้นมีท่าทีที่ไม่ยินยอมและยินยอมผ่อนตาม โอบคอฉินเหยียนเอาไว้ ตกอยู่ในความอ่อนโยนของฉินเหยียนอย่างสมบูรณ์

กิ่งไม้ที่แห้งแล้วถูกเผาไหม้ในกองไฟเกิดเสียง “เปรี๊ยะ” ของกิ่งไม้ที่แตกตัว ไฟอันแรงกล้าก็สะท้อนเงาที่อ้อยอิ่งของทั้งสอง

ภายนอกศาลเจ้าที่ผุพัง บางครั้งมีลม บางครั้งมีฝนตก บางครั้งมีเสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง และบางครั้งมีสายฟ้าแลบ