องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 267

ฉินเหยียนออกคำสั่งทันที หลี่กวงและเด็กรับใช้ต่างถูกทหารชั้นดีล้อมตัวเอาไว้ กล้าทำร้ายพวกพี่น้องพวกเขา วันนี้ต้องเอาคืนอย่างสาสม!

ประตูใหญ่ของจวนเจ้าเมืองเปิดออก ในลานกว้างมีหลี่กวงและเด็กรับใช้ของเขาถูกทหารทุบตีจนต้องนอนลงกับพื้นและร้องครวญคราง

ประชาชนต่างพากันมายืนมุงตรงประตูอย่างคึกคัก ตบมือดีใจ คิดว่าพวกข้าราชสำนักที่ชอบอาศัยตำแหน่งและบารมีรังแกคนที่อ่อนแอกว่า สมควรแล้วที่ถูกลงโทษเช่นนี้ รับผลกรรมที่ตนก่อเอาไว้!

...

อีกด้านหนึ่ง

พระราชวังอาณาจักรฉิน

องค์ชายใหญ่ฉินชงเข้าเฝ้าฮ่องเต้ฉิน

“กราบทูลเสด็จพ่อ ตามที่ลูกรู้มา หลี่กวงมิใช่คนดี ยโสโอหัง ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า การที่มอบหมายหน้าที่ส่งเสบียงอาหารให้แก่เขานั้น เหรงว่าจะเป็นอันตรายต่อน้องสิบสี่พ่ะย่ะค่ะ”

“ในมือของลูกมีคนหนึ่งที่เป็นคนซื่อสัตย์ ขยัน ทำงานหนีก ลุกอยากจะให้เสด็จพ่อช่วยพิจารณา ส่งเข้าไปแทนหลี่กวงด้วยเถิดขอรับเสด็จพ่อ”

พูดจบ เขาก็โค้งคำนับพร้อมคุกเข่าลงอย่างถ่อมตัวต่อหน้าฮ่องเต้ฉิน

ฮ่องเต้ไม่ตอบ ยืนขึ้น เอามือไพล่หลัง ยืนข้างหน้าต่างและมองดูท้องฟ้า

“เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าหลี่กวงเป็นคนเช่นไร?”

เมื่อองค์ชายใหญ่ฉินชงได้ยินเช่นนั้น เขารีบพูดกลับไปว่า

“ในเมื่อเสด็จพ่อทรงทราบอยู่แล้ว เหตุใดถึงยังส่งเข้าอย่างนั้นหรือ?”

ฮ่องเต้ฉินหันหลังกลับ แสดงสีหน้าไม่อาจอธิบายได้ ค่อยๆ พูดออกมาว่า

“ชงเอ๋อร์ เจ้าเองก็อยู่ในท้องพระโรง เจ้าเองก็ได้ยินในสิ่งที่ขุนนางพูด ทุกคนต่างพูดว่าเจ้าสิบสี่คิดกบฏและไม่ซื่อสัตย์ต่อข้า”

“ข้าไม่ได้ฟังความข้าเดียว ดังนั้นมันไม่สำคัญว่าข้าจะส่งใครไป สิ่งสำคัญก็คือน้องสิบสี่ของเจ้าคิดอย่างไรกับข้า”

องค์ชายใหญ่ฉินชงรู้สึกสับสนในคำอธิบายที่คลุมเครือของฮ่องเต้ฉิน เขาถามออกไปอย่างระมัดระวั

“เสด็จพ่อกำลังทดสอบน้องสิบสี่อยู่หรือว่าจงรักภักดีต่อท่านหรือไม่?”

ฮ่องเต้ฉินเองมีคำตอบในใจเอาไว้แล้ว พยักหน้า

“หลี่กวงเป็นแค่ตัวปัญหาที่ไม่ยอมใคร เขาได้รับมอบหมายหน้าที่สำคัญและถูกส่งตัวไปยังเขตชายแดน จะรู้ได้ว่าเจ้าสิบสี่ยังมีใจเชื่อฟังอยู่หรือไม่ดูได้จากวิธีที่เขาปฏิบัติตต่อหลี่กวง”

“หากชายคนนี้ยังสบายดี แสดงว่าเจ้าสิบสี่ยังคงเกรงกลัวข้าอยู่ และทุกอย่างจะเรียบร้อย”

“แต่ถ้าคนๆ นี้ตาย เช่นนั้นเป็นอันยืนยันได้แล้วว่าเจ้าสิบสี่มีใจเป็นอื่น เมื่อถึงเวลาไม่ต้องให้ข้าพูดอะไรมาก พวกบรรดาจ้าราชสำนักในท้องพระโรงจะไม่มีวันปล่อยเจ้าสิบสี่ไป”

ฮ่องเต้ฉินหันกลับมามององค์ชายใหญ่พร้อมกับขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ชงเอ๋อร์ เจ้าเป็นคนอ่อนโยน หูเบา และเชื่อคนง่าย แม้ข้ารู้อยู่เสมอว่าเจ้าได้อุทิศตนเพื่อราชสำนักและภักดีต่อข้า”

“แต่ในฐานะองค์ชายใหญ่ของข้า คิดจะทำเรื่องใดเจ้าต้องหนักแน่นในความคิดของตัวเอง ห้ามให้คำพูดของคนอื่นมาทำให้เจ้าไขว้เขวได้”

ประชาชนบนถนนชี้ไปที่หลี่กวงและเด็กรับใช้ของเขา พร้อมกับตะโกนและด่าว่า

“เจ้าหน้าที่อันธพาลเหล่านี้ ชอบรังแกคนอื่น ทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า เมื่อก่อนก็ทำร้ายพวกเราจนเกือบตาย!”

“เจ้ามันคนสารเลว ขยะสังคม พวกเจ้าไม่สมควรเป็นมนุษย์!”

“ไอ้พวกสุนัขรับใช้ อาศัยอำนาจและบารมีจากตำแหน่งของตนเอง พวกเจ้าจะไม่ตายอย่างสงบสุขหรอก!”

ประชาชนออกไปดูกันมากขึ้น บางคนหยิบไข่เน่า ผักเน่าออกมาขว้างใส่หลี่กวงและเด็กรับใช้

“ไปตายเสีย!”

หลี่กวงพยายามปิดหน้าปิดตาในเกวียนขัง แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของประชาชน ก็ไม่อาจหลบซ่อนได้อีกต่อไป

เขาถูกทุบตีจนลืมตาไม่ขึ้น ใบหน้าและศีรษะเต็มไปด้วยผักและไข่เน่า เมื่อเขาอ้าปาก ไข่เน่าได้ไหลเข้าปาก เกือบทำให้เขาลาโลกนี้ไปในทันที

เด็กรับใช้ที่อยู่รอบตัวเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขานัก พวกเขาถูกทุบตีหลายครั้งขณะเคลื่อยผ่าน

ทหารแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ปล่อยให้ประชาชนรุมทำร้ายเขาทั้งอย่างนั้น

หลังจาก “เดินประจานรอบเมือง” ได้เสร็จสิ้นลง ทหารชั้นดีพาตัวหลี่กวงส่งกลับไปยังยุ้งฉางที่ด่านเจียยวี่

เด็กรับใช้ที่ถูกแก้มัด ต่างพาตัวหลี่หวงที่เหม็นไปทั้งตัว อีกทั้งยังหายใจรวยรินเข้าไปในห้อง รีบให้คนไปตามหมอเพื่อมาดูอาการบาดเจ็บของเขาทันที