องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 266

เมืองหลวง อาณาจักรฉิน

บรรดาข้าราชสำนักที่นำโดยไท่ฟู่กำลังวางแผนร่วมกันในจวนของไท่ฟู่

เสนาบดีคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า

“หากพิจารณาตามเวลาแล้ว หลี่กวงควรจะถึงด้านเจียยวี่แล้ว”

ข้าราชสำนักคนอื่นต่างแสดงความคิดเห็น

“ควรจะถึงแล้ว แต่ว่า แม้ว่าหลี่กวงจะเป็นคนของพวกเรา แต่เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นตำแหน่งเล็กๆ นั่นจะทำการใหญ่ได้หรือ?”

ไท่ฟู่พูดเสียงเย็น

“หลี่กวงเป็นเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นตำแหน่งเล็กๆ ก็จริง แต่เขาทำการใหญ่ได้แน่”

ข้าราชสำนักมีสีหน้างุนงง

“ไท่ฟู่ได้โปรดอธิบายให้ชัดเจนด้วยขอรับ”

ไท่ฟู่ยืดตัวขึ้น หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วพูดว่า

“จุดประสงค์ที่ส่งหลี่กวงไปนั่นก็คือ ประการแรกคือให้เขาเข้าไปป่วน ประการที่สองตัวเขาสามารถเป็นชนวนได้”

“หากองค์ชายสิบสี่เต็มใจที่จะปิดตาข้างเดียว ต้องการอยู่กับหลี่กวงอย่างสงบสุข เช่นนั้นพวกเราสามารถควบคุมองค์ชายสิบสี่ได้ ยับยั้งเขา และทำลายความเย่อหยิ่งของเขาลงเสีย”

“หากองค์ชายสิบสี่ไม่อาจทนหนอนตัวนี้ได้ เมื่อเขาถูกประหารชีวิต เราก็มีหลักฐานเพียงพอที่จะโน้มน้าวฝ่าบาทได้ว่าองค์ชายสิบสี่มีเจตนาไม่ซื่อสัตย์!”

หลังจากได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างเข้าใจและร่วมกันปรบมือชมเชยเขา

“เยี่ยมยอด! ช่างเป็นแผนการที่เยี่ยมยอดจริงๆ !”

“ไท่ฟู่เป็นคนวางแผนอย่างชาญฉลาด ไม่ว่าองค์ชายสิบสี่จะมีอำนาจมากแค่ไหน เขาก็ไม่อาจรอดจากเงื้อมมือท่านไปได้!”

ไท่ฟู่ยิ้มรับคำชม

ไอ้เด็กเมื่อวานซืนคิดอยากจะต่อกรกับเขา ครั้งนี้ให้ฉินเหยียนได้ลิ้มรสผลกรรมที่ทำให้เขาขุ่นเคืองใจเถิด!”

...

เมืองใหม่

หลี่กวงทำตามคำสั่งและเข้าไปในเมือง

เขาเดินไปจนสุดทาง สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาตกใจ

ถนนที่กว้างขวาง อาคารบนนถนนที่ดูแปลกตาและงดงาม อาคารที่เห็นเปรียบได้กับพระราชวัง!

ประชาชนมีชีวิตที่สะดวกสบาย มีอาหาร มีเสื้อผ้า การคมนาคมขนส่งที่สะดวก ไม่ต่างกับเมืองหลวงเลย

หากไม่บอกว่าเขาอยู่ที่เขตชายแดน เขาคงคิดว่าเขาอยู่ที่เมืองหลวงในอาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่ง!

ในใจเขายิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าเรื่องยุ้งฉางที่ว่างเปล่า องค์ชายสิบสี่ไม่มีทางหลบหนีไปได้อย่างแน่นอน!

หลังจากมาถึงจวนเจ้าเมืองแล้ว ฉินเหยียนและหลี่กวงก็แสร้งทำเป็นทักทายกัน

หลี่กวงประสานมือและโค้งทำความเคารพ

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่เข้ามารับตำแหน่งใหม่ หลังจากวันนี้เป็นต้นไปข้าทำหน้าที่รับผิดชอบเรื่องเสบียงอาหารของทั้งสามกองทัพขอรับ”

ฉินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองและพูดอย่างใจเย็น

“เช่นนั้นเจ้าก็คงรู้เรื่องเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นคนก่อนเป็นอย่างดี นอกจากถูกฝ่าบาทไล่ออกจากตำแหน่งแล้ว ยังโดนโบยถึงหนึ่งร้อยครั้งอีกด้วย ได้ยินมาว่าตอนที่เขาถูกนำตัวลงมาจากแท่นโบย เขาก็ใกล้ตายเต็มทีแล้ว เฮ้อ...”

หลี่กวงบอกได้ทันทีว่าคำพูดของฉินเหยียนตั้งใจจะโจมตีเขา เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

“คนโง่เช่นนั้นสมควรโดนลงโทษแล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทไม่ทรงลงโทษประหารตัดหัวเขา ก็ถือว่าเห็นแก่เขาแล้ว”

“นี่แค่สั่งสอนบทเรียนให้ก็เท่านั้นให้พวกเขารู้ว่ากฎเกณฑ์คืออะไร!”

ฉินเหยียนพูดเสียงเย็น

“ข้าราชสำนักทำเรื่องเช่นนี้ ยังจะยืนมองทำไมอยู่อีก จัดการ!”

บรรดาทหารที่รู้สึกไม่พอใจมาก่อนแล้ว เมื่อได้ยินคำสั่งทุกคนจึงรีบเข้าไปในห้องโถงและเตะหลี่กวงลงไปกับพื้นทันที

“อา!”

หลี่กวงร้องออกมาและนอนไปกับพื้น มองฉินเหยียนด้วยความหวาดกลัว

“ทำอะไร! ท่านไม่ได้เพิ่งพูดกับกระหม่อมหรือว่าจะทำงานร่วมมือกันเป็นอย่างดี เหตุใดถึงเปลี่ยนท่าทีเป็นเช่นนี้เล่า!”

ฉินเหยียนลุกขึ้น มองต่ำลงไปที่หลี่กวงและพูดว่า

“คนทรยศ เสแสร้ง หลอกลวงเช่นเจ้า เหมาะแล้วที่จะทำงานร่วมกันกับข้า”

“เจ้ารู้ดีว่าพวกเขาเป็นทหารรักษาเมือง ล้วนทำหน้าที่ปกป้องบ้านเมือง ปกป้องประชาชนให้อยู่เย็นเป็นสุข ข้าเองยังไม่กล้าทำอะไรพวกเขาแม้แต่ปลายเล็บ แต่เจ้ากลับกล้าทำร้ายพวกเขา ใครใช้ให้เจ้าบังอาจทำเรื่องเช่นนี้!”

จากนั้นออกคำสั่งว่า

“สำหรับผู้บาดเจ็บทั้งหมด ขอให้หมอช่วยดูแลอาการบาดเจ็บของพวกเขาให้ดีที่สุด ข้าจะรับผิดชอบค่ารักษาทั้งหมดเอง”

“ส่วนคนที่ทำร้ายเขา เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นหลี่และเด็กรับใช้ของเขา ให้ข้าเป็นคนจัดการ!”

ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา หลี่กวงจะโกนออกมาว่า

“พวกเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด ท่านไม่อาจลงโทษข้าได้ ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่ฝ่าบาทเป็นคนส่งมา ท่านไม่มีสิทธิ์ลงโทษข้า!”

ฉินเหยียนพูดเสียงเย็น

“แต่ข้าเป็นลูกชายขององค์จักรพรรดิ ลงมือได้!”