องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 265

หลี่กวงเดินไปที่ประตูเมืองด้วยความประหลาดใจ

ทหารที่เฝ้าประตูเมืองตามปกติ

“เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่เมืองใหม่นี้?”

หลี่กวงเชิดหน้าขึ้น และถือเหรียญตราสัญลักษณ์ขึ้นมา

“บังอาจนัก ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่ได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาท เจอข้าแล้วยังไม่คุกเข่าลงอีก!”

ทหารป้องกันเมืองขมวดคิ้ว มองเหรียญตราสัญลักษณ์ในมือ เมื่อยืนยันแล้วว่าเป็นเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่ จึงประสานมือและพูดอย่างเคารพว่า

“ยินดีที่ได้พบเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นหลี่ ท่านต้องมาที่เมืองใกม่เป็นครั้งแรก อาจจะยังไม่ทราบกฎของเมืองนี้ อ๋องเหยียนมีรับสั่งว่าในเมืองใหม่นี้ไม่จำเป็นต้องมีการคุกเข่าเมื่อเจอกันขอรับ”

ใครจะไปรู้ว่าหลี่กวงจะตะโกนออกมาเสียงดังลั่น

“ไร้สาระ!”

ชี้หน้าทหารรักษาประตู แล้วพูดอย่างหยิ่งยโสว่า

“เจ้าก็แค่สุนัขเฝ้าประตู กล้าดีอย่างไรไม่คุกเข่าลงเมื่อพบข้า ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วกระมัง!”

เดิมทีทหารรักษาประตูไม่ได้อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต แต่คำพูดของเจ้าหน้าทีท้องถิ่นหลี่นั้นเกินกว่าจะรับฟังได้ ทำให้สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา ตอบโต้กลับในทันที

“ขนาดพบอ๋องเหยียนข้าน้อยยังไม่จำเป็นต้องคุกเข่า ท่านเป็นแค่เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่มาดูแลยุ้งฉาง เหตุใดข้าถึงต้องคุกเข่าให้หรือ?”

หลี่กวงไม่คิดว่าทหารเฝ้าประตูเมืองจะฝีปากกล้าเช่นนี้ เขาตบหน้าอีกฝ่ายอย่างอวดดี

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาเถียงข้ากลับ บังอาจนักนะ!”

“มัวแต่ยืนบื้อทำไมอยู่ เขากล้าทำเช่นนี้กับข้า ไม่เคารพข้า ข้าต้องลงมือสั่งสอนถึงจะถูก!”

“รับทราบ!”

บรรดาเด็กรับชายที่ติดตามหลี่กวงรีบรุดไปด้านหน้า

“พวกเจ้าทำอะไร ข้าปฏิบัติตามกฎ การทำร้ายคนอื่นในเมืองใหม่เป็นเรื่องผิดกฎหมาย!”

ในตอนแรกฝ่ายทหารป้องกันเมืองสามารถตอบโต้อีกฝ่ายได้สองสามครั้ง แต่หมัดของพวกเขาไม่อาจสู้เท้าของอีกฝ่ายที่รุมเข้ามาเตะได้ ในไม่ช้าพวกเขาถูกคนของหลี่กวงผลักลงพื้นและเตะอย่างบ้าคลั่ง

หลี่กวงยืนมองและคอยสั่ง

“ตีให้หนัก เอาให้หนัก เอาให้ตาย! ข้าจะดูว่าใครจะกล้าปากดีกับข้าอีก!”

เมื่อทหารที่กำลังเดินปฏิบัติหน้าที่อยู่เข้ามาเห็น พวกเขาจึงรีบเข้าไปห้าม หลี่กวงตะโกนว่าทันที

“ใครกล้าเข้ามาห้าม จะถูกข้าทุบตีมิใช่น้อย!”

เด็กรับใช้ชายยิ่งลงมือหนักมากกว่าเดิม

ผ่านไปครู่หนึ่ง ทหารรักษาประตูเมืองถูกทุบตีจนไม่ได้สติ เสื้อผ้าขาดวิ่น เนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำ ร้องคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด

หลี่กวงมองไปที่หทารรักษาประตูเมืองที่ร้องคร่ำครวญอย่างเย็นช้า

“เอาล่ะ อย่าปล่อยให้ขยะพวกนี้ทำให้งานสำคัญของเราต้องล่าช้า ไปที่ยุ้งฉางกัน!”

พูดจบ ก็เดินเชิดหน้าจากไปอย่างหยิ่งผยอง

ทิ้งทหารที่รักษาประตูเมืองที่นอนอย่างคนใกล้ตาย ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยเลือด และได้จากไปพร้อบกับหลี่กวงที่เดินไป

...

ยุ้งฉางเจียยวี่

เจ้าหน้าที่ที่ดูแลยังคงต้องการอธิบาย แต่หลี่กวงไม่สนใจ สั่งออกไปว่า

“หุบปาก! พวกเจ้าละเลยหน้าที่ของตนเอง ยักยอกเงินเดือนทหารโดยไม่ได้รับอนุญาต หลอกลวง ถือเป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรงมาก!”

“ส่งคนมา พาพวกมันไปตัดสินให้ถูกต้อง!”

บรรดาเจ้าหน้าที่ดูแลต่างตกใจเป็นอย่างมาก คุกเข่าลงกับพื้นร้องขอความเมตตาทันที

“ท่านใต้เท้า พวกเราไม่ผิดนะขอรับ พวกเราไม่ผิด!”

หลี่กวงไม่สนใจแม้แต่น้อย โบกมือเรียกเด็กรับใช้ชายให้เข้ามาทันที

ยกมือขึ้นฟันทันที เลือดสาดกระเซ็น เสียงที่ร้องขอความยุติธรรมได้หยุดลง

หลี่กวงไม่ได้มองคนเหล่านั้นด้วยซ้ำ แต่เขาเปิดสมุดบัญชีและพิจารณาอย่างรอบคอบ

สมุดบัญชีเป็นหลักฐานที่แสดงว่าอ๋องเหยียนยักยอกเงินทหารมิใช่หรือ หากมีสมุดบัญชีนี้ ไม่ต้องกลัวว่าจะทำอะไรเขาไม่ได้!

ขณะที่กำลังคิดว่าจะเข้าเฝ้าอ๋องเหยียนเมื่อใด ด้านนอกมีเสียงคนเคาะประตู

เด็กรับใช้ชายเปิดประตู ด้านนอกประตูคือคนของฉินเหยียน

“อ๋องเหยียนได้เชิญเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นหลี่ไปยังจวนเจ้าเมืองขอรับ”

หลังจากได้ยินดังนั้น หลี่กวงก็กำสมุดบัญชีนี้ มุมปากยิ้มยกขึ้นช้าๆ

คิดจะนอน กลับมาคนส่งหมอนเข้ามาให้ทันที!

เขายัดสมุดบัญชีเข้าไปในแขนเสื้อแล้วเดินออกไป

“นำข้าไป!”