องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 290

ฉากที่ใหญ่เช่นนี้เห็นได้ชัดว่ามีเจตนาจะทำให้เขาอับอาย หากฉินเหยียนไม่คุกเข่าเกรงว่าวันนี้คงจะจบลงด้วยความยากลำบากแล้ว

ช่างเถอะ ชายชาตรียืดได้หดได้ ในขณะที่เขากำลังจะยกเสื้อผ้าและคุกเข่าลงนั้นเอง

จาง หวาง หลี่ และจ้าว แม่ทัพทั้งสี่ต่างก็ชักดาบออกมาและพุ่งไปข้างหน้าด้วยเจตนาสังหาร

เป็นการต่อสู้ในระยะประชิดประหนึ่งต่อสู้กันในสนามรบ

ยังไม่ทันที่องครักษ์จะทันโต้ตอบอาวุธก็อยู่บนคอของไท่ฟู่และองค์ชายแปดแล้ว

"เจ้าคนต่ำช้า กล้าให้อ๋องเหยียนคุกเข่าให้กับขุนนางที่ชั่วช้าเช่นพวกเจ้าได้อย่างไรกัน!"

เหตุการณ์เริ่มวุ่นวายขึ้นทันที เหล่าองครักษ์ชักดาบออกมาและเผชิญหน้า ทว่าไท่ฟูและองค์ชายแปดถูกข่มขู่ด้วยดาบแล้ว ความเป็นและความตายของพวกเขาอยู่ในมือของผู้อื่น

ไม่คิดเลยจริงๆว่าพวกเขาคุยกันไม่ถูกคอก็จะหันดาบเข้าหากันเสียแล้ว

"พวกเจ้าทั้งสี่จะทำอะไร! จะกบฏเช่นนั้นหรือ?"

ดวงตาของไท่ฟู่เบิกกว้างและเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งพลางถามอย่างเข้มงวด

"ลงมือสิ ฉินเหยียนสมคบคิดก่อกบฏ ลอบสังหารอ๋องและเชื้อพระวงศ์ ต้องลงทัณฑ์ทันที!"

องครักษ์หลายพันคนถือดาบประจัญหน้า สงครามใกล้จะเริ่มขึ้น

"ข้าจะดูซิว่าผู้ใดกล้าลงมือ!"

แม่ทัพจ้าวตะโกนเสียงดัง และเจตนาสังหารในสนามรบก็ระเบิดขึ้น

"วางอาวุธลงเสียมิเช่นนั้นพวกข้าจะเปิดฉากสังหาร?"

เมื่อไท่ฟู่มีมีดจ่ออยู่ที่คอสองมือจึงสั่นไปด้วยความโกรธ เขาไม่เชื่อว่าวันนี้จะกำราบอันธพาลเหล่านี้ไม่ได้ ดังนั้นจึงออกคำสั่งว่า

"ข้าโตมากับคำขู่ มีหรือจะกลัวโจรชั่วช้าเช่นพวกเจ้า ฉินเหยียน หากเจ้าคิดจะกบฏก็ฆ่าข้าเสีย!"

ทันทีที่ไท่ฟู่กล่าวจบ

อาวุธก็ปะทะกันเงาดาบสะท้อน องครักษ์สองสามคนที่บุกไปข้างหน้าถูกสังหาร

แม้แต่ดาบที่วางอยู่บนคอของไท่ฟู่ก็ยังมีรอยเลือดจากคอของเขา

ทั้งยังสังหารคนรับใช้ที่ก่อนหน้าตะโกนและแอบอ้างบารมีอีกด้วย

ลงมือจริงๆเสียแล้ว!

ความตายอยู่ใกล้ถึงเพียงนี้ กล้าดีอย่างไรจึงลงมือสังหารคนจริงๆ!

ดาบที่เย็นเยียบ ทหารประจัญหน้าและบาดเจ็บล้มตาย ไท่ฟู่ที่เดิมทีมีท่วงท่าหยิ่งยโสเมื่อเห็นเลือดก็ตื่นตระหนกทันที

"อย่าขยับ! หยุดก่อน!"

ไท่ฟู่ตกใจจนหน้าซีดเซียว และกล่าวอย่างหวาดกลัวว่า

"การลอบสังหารไท่ฟู่ในรัชสมัยปัจจุบันในที่สาธารณะเป็นความผิดอันใหญ่หลวง ต้องตัดศีรษะ!"

แม่ทัพหลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

"พวกขุนนางชั่วช้า วันนี้คำพูดและการกระทำของข้าทั้งสี่คนไม่เกี่ยวข้องอันใดกับอ๋องเหยียนหากพวกเจ้ากล้าพูดเพ้อเจ้ออีก พวกข้าจะสังหารเจ้าอย่างแน่นอน!"

ในขณะที่พูดเขาก็ขยับดาบไปข้างหน้าอีกครั้งทำให้ไท่ฟู่ตกใจจนร้องออกมา

"อย่า! อย่าขยับ!"

ในขณะที่สถานการณ์ที่ประตูเมืองกำลังตกอยู่ในทางตันนั้นเอง

"มีราชโองการ!"

ขันทีผู้ดูแลกิจการในพระราชวังมาถ่ายทอดราชโองการด้วยตนเอง ทว่าเมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ที่ตึงเครียดนี้ก็อดมิได้ที่จะตกตะลึง

"เกิดอะไรขึ้น?"

"กงกง ช่วยข้าด้วย เจ้าสิบสี่คิดจะกบฏ รีบไปกราบทูลเสด็จพ่อเร็วเข้า"

องค์ชายแปดตกใจกลัวจนปัสสาวะราด ศักดิ์ศรีแม้สักนิดขององค์ชายก็ไม่มี

กงกงถือราชโองการและยืนอยู่ในที่เกิดเหตุพลางมองไปที่ฉินเหยียน

"ท่านทั้งสี่ โปรดรักษาตัว!"

ฉินเหยียนประสานมือและโค้งคำนับพวกเขาทั้งสี่พลางถอนหายใจยาวและขึ้นไปบนรถม้าอย่างจนปัญญา

จาง หวาง หลี่ และจ้าว แม่ทัพทั้งสี่มองไปที่รถม้าของอ๋องเหยียนที่ค่อยๆเคลื่อนออกไป ภารกิจแรกของการเดินทางครั้งนี้ของพวกเขาเสร็จสิ้นลงแล้ว ต่อไปจะเป็นการนองเลือดและเสียสละชีวิตของพวกเขาจริงๆแล้ว!

ไท่ฟู่กลืนน้ำลาย และกล่าวอย่างสั่นเทาว่า

"คนก็ไปแล้ว พวกเจ้ายังไม่วางอาวุธและยอมจำนน หรือว่าคิดจะสังหารข้าจริงๆ นี่เป็นโทษร้ายแรงต้องประหารถึงเก้าชั่วโคตรเชียวนะ?"

แม่ทัพหลี่ยกขาขึ้นแล้วเตะไท่ฟู่ลงไปคุกเข่ากับพื้น และกล่าวอย่างเข้มงวดว่า

"คุกเข่าและโค้งคำนับให้อ๋องเหยียนเพื่อประทานอภัย!"

"ว่าอย่างไรนะ?"

แม้ว่าไท่ฟู่จะคุกเข่าลงทว่าเขาก็ยังคงโกรธอยู่

"จะให้ข้าขอโทษเขาเช่นนั้นหรือ!"

"คุกเข่าโค้งคำนับ ขอประทานอภัย คุกเข่าโค้งคำนับ ขอประทานอภัย......"

หมัดของแม่ทัพหลี่ชกเข้าที่ใบหน้าของไท่ฟู่ราวกับหยาดฝน เขาพูดสองคำชกหนึ่งครั้งจนจมูกและใบหน้าของไท่ฟู่บวมและมีเลือดออกมาจากปาก

"ข้าจะคุกเข่าโค้งคำนับขอโทษ อย่าชกอีกเลย!"

จากนั้นไท่ฟู่ก็ถูกบังคับให้คุกเข่าและกราบสามครั้งคำนับเก้าครั้งให้กับรถม้าของฉินเหยียน

หลังจากทุกอย่างจบลงทั้งสี่จึงวางอาวุธลงและกางมือออกด้วยความโล่งใจ

"เข้ามาได้เลย!"

เหล่าองครักษ์เดินไปข้างหน้าพร้อมด้วยอาวุธ และควบคุมคนทั้งสี่อย่างแน่นหนา

ไท่ฟู่ปิดหน้าและจมูกที่บวมช้ำของเขา และคำรามด้วยความโกรธ

"จับพวกมัน! ทรมานพวกมันอย่างแสนสาหัส!"