องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 295

แม่ทัพหลี่ถือดาบเผชิญหน้ากับทุกคน เมื่อมองไปที่ราชองครักษ์ที่สวมชุดเกราะสีทองเขาก็ตะโกนออกมาด้วยจิตวิญญาณอันสูงส่งว่า

"ชีวิตนี้มีเพียงอ๋องเหยียนเท่านั้นที่ปฏิบัติต่อชาวประชาด้วยความสุภาพ กินอยู่ร่วมกันกับเหล่าทหาร กองทัพและประชาชนมีน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ร่วมกันต่อต้านการรุกรานชายแดนของอาณาจักรจ้าว"

"เจ้าพวกชั่วช้าที่คอยใส่ร้ายป้ายสี หากไม่อาจปรักปรำสังหารอ๋องเหยียนก็ไม่รามือ!"

เขาชี้ดาบไปที่รองเจ้ากรมขนส่งเสบียง และกล่าวด้วยความโกรธว่า

"ปกป้องด่านเจียยวี่มานานกว่าหนึ่งปี พวกเรายังไม่เคยได้รับเสบียงใดๆจากราชสำนักเลย!"

"หากไม่ใช่เพราะอ๋องเหยียนมีความรอบคอบและนำทหารและชาวประชาบุกเบิกพื้นที่รกร้างพึ่งพาตนเอง ต้าฉินคงล่มสลายไปนานแล้ว ไหนเลยจะยังมีพวกเจ้าที่เวลานี้คอยยุ่งยงปั่นหัวผู้อื่น!"

ขุนนางผู้ดูแลเสบียงอับอายจนเหงื่อตก สายตาหลบๆซ่อนๆไม่กล้าสบตากับแม่ทัพหลี่

แม่ทัพหลี่หันดาบของเขา และชี้ไปที่ฮ่องเต้ฉินที่สูงส่งพลางสาปแช่งว่า

"ชีวิตนี้ของเจ้า ครึ่งแรกมีชื่อเสียงน่าเกรงขาม ครึ่งหลังกลับโง่เขลาไร้สามารถ ฟังคำใส่ร้ายของคนชั่วจนตามืดบอด ไม่แยกแยะถูกผิด แม้แต่ลูกของตนเองก็ไม่ไว้ใจ! ช่างเป็นฮ่องเต้ที่โง่เขลาและเลอะเลือน!"

จากนั้นก็ชี้ดาบไปที่ขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนัก และกล่าวเสียงดังว่า

"ผู้ภักดีและมีมโนธรรมต่างก็ถูกคนชั่วช้าสังหาร ทำจนราชสำนักเละเทะ ต้าฉินกำลังจะล่มสลาย มีโทษอันใด!"

"พลีชีพเพื่อต้าฉินที่มีสภาพเช่นนี้ ไม่คุ้มค่า!"

"อ๋องเหยียนกล่าวไว้ อย่ากลัวที่จะพลีชีพ จะต้องทิ้งความบริสุทธิ์ไว้ในโลกา! ตั้งแต่โบราณมีผู้ใดไม่อาสัญ ความภักดีจะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์!"

"วันนี้ข้าขอใช้เลือดของข้า.......แสดงความรักอันลึกซึ้งต่อบ้านเมือง!"

ทันใดนั้นเขาก็ยกดาบขึ้นมาและฆ่าตัวตาย

ทันทีที่ดาบปาดคอของเขา เลือดสีแดงสดก็พุ่งทะลักออกมาและทำให้พื้นของตำหนักจินหลวนกลายเป็นสีแดงฉาน

แม่ทัพหลี่จ้องไปที่ฮ่องเต้ฉิน และล้มลงตรงนั้น

แล้ววีรบุรุษในรัชสมัยหนึ่งก็พลีชีพอยู่ ณ ที่นี้

ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างก็เงียบกริบ

ไม่รู้ว่าฮ่องเต้ฉินพูดไม่ออกเพราะตกใจหรือเพราะถูกสาปแช่ง เขานั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรด้วยความงุนงงและใบหน้าของเขา ก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

เกิดความเงียบชั่วขณะในท้องพระโรง จากนั้นไท่ฟู่ก็เป็นคนแรกที่ได้สติและตะโกนว่า

"คุ้มกันฝ่าบาทอพยพ! ปกป้องฝ่าบาท!"

เหล่าราชองครักษ์บุกมาข้างหน้าเพื่อปกป้องฮ่องเต้ฉิน จากนั้นจึงส่งเขาไปยังตำหนักข้างเพื่อระงับความตกใจ

ไท่ฟู่จ้องมองไปที่ศพของแม่ทัพหลี่ด้วยใบหน้าที่เย็นชาพลางกัดฟันและกล่าวว่า

"ถูกมันตอบโต้กลับจนได้ คนเช่นนี้สมควรตายแล้ว!"

เมื่อฮ่องเต้ฉินไม่อยู่ ไท่ฟู่ก็มีอำนาจในการสั่งการในราชสำนัก ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ผู้ที่อยู่ในท้องพระโรงต่างก็เป็นพรรคพวกของไทฟู่

"ชั่วช้านัก ทำลายแผนการของข้า ลากศพมันไปเฆี่ยน!"

ไท่ฟู่เตะศพไปสองสามครั้งก็ยังไม่อาจขจัดความโกรธของเขาได้ จึงออกคำสั่ง

พวกพ้องของไท่ฟู่ต่างก็รู้ดีว่าเมื่อเป็นเช่นนี้ทำให้ไม่มีคนที่จะสามารถกล่าวโทษตายฉินเหยียนได้อีกต่อไป จะทำอย่างไรกันดี

หลังจากไท่ฟู่สงบสติอารมณ์ลง ทันใดนั้นคนๆหนึ่งก็แวบขึ้นมาในหัว จึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า

"ยังมีอีกคนที่สามารถทำให้ฉินเหยียนตายได้อย่างแน่นอน"

ทุกคนมองหน้ากัน และกล่าวด้วยความสงสัยว่า

"ขอไท่ฟู่โปรดชี้แนะ"

ไท่ฟู่ยิ้มอย่างชั่วร้าย

"ไท่ฟู่มีคำสั่งให้จับกุมตัวจ้าวจือหย่าผู้เรียบเรียงแห่งวังหลวงเข้าคุกพะยะค่ะ!"

จ้าวจือหย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย

"จับกุมข้า?"

จ้าวจีเอ๋อร์รู้สึกแปลกใจเช่นกัน จึงกล่าวอย่างจริงจังว่า

"ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เรื่องในราชสำนักต้องฟังคำสั่งไท่ฟู่?"

หัวหน้าราชองครักษ์ไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขาเพียงโบกมือและทหารที่อยู่ข้างหลังเขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงใส่เครื่องพันธนาการจ้าวจือหย่าและนำตัวออกไป

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่และจ้าวจือหย่าตกตะลึงพลางมองฉินเหยียนอย่างกังวลใจ

"เสด็จพี่สิบสี่ จ้าวจือหย่าเป็นถึงปั๋วซื่อผู้ตรวจตราแห่งหอประวัติศาสตร์ ไท่ฟู่ยังกล้าจับกุมนาง ดูเหมือนว่าหากท่านไม่ตายคงจะไม่รามือเป็นแน่!"

จ้าวจีเอ๋อร์ก็ไม่สบายใจเช่นกัน และถามอย่างเป็นกังวลว่า

"ท่านอ๋อง ตอนนี้จะทำอย่างไรดีเพคะ จือหย่านั้นเป็นสตรีบอบบาง คงมิอาจทนต่อการทรมานที่รุนแรงได้นะเพคะ"

ฉินเหยียนไม่ได้พูดอะไรสักคำเพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าจ้าวจือหย่าจะต้องเผชิญกับความยากลำบากในครั้งนี้ และด้วยสถานการณ์ในเวลานี้ของเขาอย่าว่าแต่จะปกป้องใครเลยแม้แต่ปกป้องตัวเองยังยาก

วิธีเดียวที่จะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้ก็ไม่รู้ว่าไปถึงสถานศึกษาไป๋ลู่แล้วหรือยัง

.........

ณ สถานศึกษาไป๋ลู่ อาณาจักรหลู่

"รายงาน ต้าฉินส่งข่าวด่วนมาขอรับ"

เมื่อเหล่านักปราชญ์ที่สถานศึกษาอ่านจดหมาย ในใจของพวกเขาก็หนักอึ้งทันที