องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 294

ไม่รู้ว่าแม่ทัพหลี่ผู้ที่ไม่มีผิวหนังส่วนไหนเลยที่ยังคงสภาพดีได้เรี่ยวแรงมาจากที่ใด เขาฝืนยืนขึ้นอย่างโซซัดโซเซพลางมองฮ่องเต้ฉินและกล่าวว่า

"ข้าหัวเราะที่ต้าฉินใกล้ล่มสลาย!"

เสียงนั้นดังก้องไปทั่วตำหนักจินหลวน

ถึงกับกล้าพูดพล่อยๆในท้องพระโรง ทุกคนต่างก็ประหลาดใจและแอบหยันในใจว่าเวลานี้เจตนาทรยศของพวกเขาได้รับการยืนยันแล้ว

แม่ทัพหลี่กลับไม่สนใจ เขามองไปรอบๆด้วยดวงตาที่แดงก่ำพลางยกแขนขึ้นอย่างยากลำบากแล้วชี้ไปที่ขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนัก และคำรามอย่างไม่ยี่หระต่อความตายว่า

"ไอ้พวก....ขุน! นาง! ชั่ว! ช้า!"

"ราชสำนักถูกพวกเจ้าที่เลวทรามต่ำช้าเจ้าเล่ห์เพทุบายทำจนเละเทะ!"

"ผู้ที่จงรักภักดีและขุนนางที่มีคุณธรรมต่างก็ถูกพวกขุนนางที่ชั่วช้าเช่นพวกเจ้าใส่ร้าย!"

หลังจากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ฮ่องเต้ฉินและสาปแช่งว่า

"เจ้าฮ่องเต้ที่โง่เขลา สายตาพร่ามัว ไร้ความสามารถ ฟังคำใส่ร้ายของคนชั่ว และเข่นฆ่าผู้จงรักภักดี สภาพเช่นนี้ของต้าฉิน ไม่ช้าก็เร็วต้องล่มสลาย!"

คำพูดแต่ละคำของแม่ทัพหลี่ล้วนแทงใจดำ ฮ่องเต้ฉินถูกคนชี้นิ้วด่าซึ่งๆหน้าว่าโง่

สิ่งสำคัญก็คือฮ่องเต้ฉินก็รู้ตัวเช่นกัน การถูกด่าก็เหมือนกับการเปิดผ้าคลุมหน้าออกให้ปรากฏแก่สายตาของชาวประชาในใต้หล้า

เขานั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรด้วยความโกรธที่ลุกโชนเหมือนมีหนามทิ่มแทงอยู่ข้างหลัง

"หุบปาก หุบปากเดี๋ยวนี้!"

เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนักต่างตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดราวกับร้อนตัว

"บังอาจ! แม้แต่ฝ่าบาทเจ้ายังกล้าปั้นเรื่อง มีโทษสมควรประหาร!"

"เจ้าคนเสียสติผู้นี้ดูหมิ่นฝ่าบาทและทรยศ ควรจะประหารเก้าชั่วโคตร!"

ขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั่วทั้งราชสำนักไม่คาดคิดว่าผู้ที่ใกล้ตายจะกล้าวิพากษ์วิจารณ์ต่อหน้าพระพักตร์อย่างเต็มที่เช่นนี้ ทั้งยังชี้ไปที่ฝ่าบาทและสาปแช่ง แม้แต่พวกเขาก็ถูกดุด่าไปด้วย หากเขาไม่ตายผู้ใดจะตาย!

เดิมทีแม่ทัพหลี่ก็ไม่ยี่ระต่อความตายอยู่แล้วและคิดจะระบายออกมาจนหมด เขาใช้วาจาเอาชนะโดยที่ไม่ต้องสนใจอะไร

"ต้าฉินมีพวกเจ้าที่เป็นขุนนางชั่วช้าเจ้าเล่ห์เพทุบายอยู่ นับเป็นความโชคร้ายของต้าฉินของข้า!"

"ใส่ร้ายป้ายสีผู้จงรักภักดี ใส่ร้ายอ๋องเหยียนว่ากบฏ พวกเจ้าจึงจะเป็นคนบาปของต้าฉินอย่างแท้จริง!"

"นับเป็นความอับอายที่ต้าฉินมีพวกเจ้า ไม่ว่าจะภักดีหรือทรยศเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราย่อมเป็นผู้ตัดสิน ขุนนางสารเลวเช่นพวกเจ้าจะต้องทิ้งชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ไปชั่วลูกชั่วหลาน!"

"ฮ่องเต้ผู้โง่เขลา! ไร้สามารถ แต่งตั้งขุนนางด้วยความลำเอียง ไม่แยกแยะถูกผิด ฝ่ายตรวจตราจะบันทึกทุกการกระทำของเจ้า และคนรุ่นต่อๆไปก็จะตัดสินเอง!"

"ลากมัน....ลากมันออกไป! ตัดหัวประจาน!"

ฮ่องเต้ฉินโกรธมากจนสูญเสียความสง่างามที่เคยมี และตะโกนออกคำสั่งด้วยความโกรธ

ไท่ฟู่ฉวยโอกาสลุกขึ้นสำทับ และออกคำสั่งว่า

"ดูหมิ่นฝ่าบาทมีความผิดมหันต์ ต้องโทษประหารเก้าชั่วโคตร จะต้องเป็นคำสั่งขององค์ชายสิบสี่อย่างแน่นอน ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณาพะยะค่ะ! ใครก็ได้ ลากมันออกไปตัดหัวทันที!"

"ข้าแซ่หลี่ เกิดที่ด่านเฉินถาง อายุสิบหกเข้าร่วมกองทัพ อายุสิบแปดตัดศีรษะแม่ทัพศัตรูสิบแปดนาย เวลานี้ข้าอายุสี่สิบแล้ว เข้าร่วมสงครามน้อยใหญ่กว่าหนึ่งร้อยแปดศึก และทำประโยชน์ให้กับกองทัพมานับไม่ถ้วน"

"พวกเจ้า..... คนไร้ยางอายเหล่านี้ ปากเอาแต่พูดว่าข้าเป็นกบฏ เขาเป็นกบฏ ผู้ที่กบฏคือพวกเจ้าต่างหาก!"

ไท่ฟู่สะดุดล้มบนแท่นบัลลังก์ และซ่อนตัวอยู่ด้านหลังผู้ดูแลกิจการในพระราชวังพลางตะโกนอย่างสั่นเทาว่า

"เจ้าอย่าได้เฉไฉ ก่อนหน้าเจ้าได้สารภาพมาแล้วว่าได้รับคำสั่งจากองค์ชายสิบสี่ให้เตรียมพร้อมก่อกบฏ วันนี้เจ้ายังกล้าถือดาบต่อหน้าพระพักตร์และลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท เจ้ายังจะบอกว่ามิใช่การก่อกบฏอีกหรือ?"

แม่ทัพหลี่ตะโกนว่า

"ไร้สาระ เจ้าลองดูกระดาษให้ดี คำแรกของแต่ละแถวเมื่อรวมกันคือ อ๋องเหยียนถูกปรักปรำ!"

"ว่าอย่างไรนะ?"

ฮ่องเต้ฉินก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะมีการกลับตาลปัตรเช่นนี้ เขาจึงรีบหยิบกระดาษที่เปื้อนเลือดขึ้นมาทันทีและมองดูอย่างพินิจ

มีบทกวีที่มีอักษรแฝงอยู่จริงๆ!

"อ๋องเหยียนถูกปรักปรำ" คำเหล่านี้ปรากฏอยู่อย่างชัดเจน!

ไท่ฟู่ก็มิได้คาดคิดเช่นกัน เขาจึงกล่าวด้วยความโกรธและตื่นตระหนกว่า

"เจ้า เจ้าลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาทก็คือกบฏ ใครก็ได้ รีบมาสังหารเจ้าคนทรยศผู้นี้ทันที และคุ้มครองฝ่าบาท!"

เหล่าราชองครักษ์ต่างก็รุดเข้ามาล้อมแม่ทัพหลี่เอาไว้