องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 312

ก้อนหินก้อนเดียวทำให้เกิดคลื่นนับพัน บรรดานักเรียนที่รู้เกี่ยวกับด้านตัวอักษรต่างสางเดิมพันให้กับโค้วจื่อหยวน หญิงที่มีความสามารถและสวยงามเช่นนี้จะต้องเป็นผู้ชนะอย่างแน่นอน!

โค้วจื่อหยวนที่อยู่กลางอากาศ นำแปรงขนาดใหญ่เสียบไว้ด้านหลัง จากนั้นโค้งคำนับเล็กน้อยและบินลอยขึ้นไป

ขณะที่นางทะยานขึ้นไปนั้น ม้วนหนังสือขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังนางก็ม้วนจากด้านล่างขึ้นข้างบน ปิดตัวตามจังหวะการบินของนาง

บรรดาผู้ชมต่างส่ายหัวและถอนหายใจ

“สวยงาม! งดงามมาก! รูปร่างที่ขวาสง่านั้นราวกับพระจันทร์สีขาวสว่างที่ทำให้ผู้คนหลงใหล!”

โค้วจือหยวนเขียนตัวอักษรเพื่อข้าเถิด! ขอเพียงแค่เจ้าเต็มใจ ข้าจะให้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ!”

ขณะที่ในห้องต่างพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ เสียงของหลิวเชียนเชียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ทุกคนได้โปรดอดทนเสียหน่อย! ลำดับต่อไป ข้าขอเชิญหญิงงามหมายเลขสาม กู้ชิวเยียน แสดงเต้นให้ทุกท่านได้ชม!”

ทันที่นางพูดจบกู้ชิวเยียนก็ค่อยๆ บินลงมาที่เวที

นางสวมชุดเดรสสีชมพูที่ยาวถึงข้อเท้า พร้อมเสื้อแขนสาว

นางไม่ได้แต่งหน้ามากนัก มีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ผมดำเส้นหนาของนางถูกรวบตึงเป็นมวย มีที่ติดผมหยกหลายอันติดอยู่ในมุมทแยง

ด้านหน้า ชุดปักด้วยไหมสีชมพูดอ่อน มีโซ่เส้นบางๆ พร้อมกระดิ่งพันรอบเอว สั่นไหวไปพร้อมกับการเต้นของนาง

เมื่อนางอยู่บนเวที ร่างกายของนางอยู่ในท่าทางที่สง่างาม จากนั้นเสียงอันไพเราะจากขลุ่ยก็เริ่มดังขึ้น

ท่าเต้นของกู้ชิวเยียนนั้นมีทั้งเบาและกระฉับกระเฉง สอดคล้องไปกับจังหวะของดนตรี การเคลื่อนไหวของนางคล่องตัว กระโปรงของนางเปิดปิดพร้อมกับจังหวะการเต้นรำและจังหวะของเสียงเพลง

การเต้นรำนั้นดุจดังผีเสื้อที่เคลื่อนไหวเบาๆ ในทะเลสาบสีเขียว ดุจดอกบัวรุ่งอรุณเริงระบำท่ามกลางเมฆน้ำ พลิ้วไหวอย่างสง่างาม

ราวกับความฝันและภาพวาด แขนเสื้อที่สะบัดอย่างสง่างาม สวยงามมากจนผู้คนไม่อาจละลายตาได้

ผู้ชมต่างตะลึง จ้องมองไปที่กู้ชิวเยียน หลงใหลไปกับการเต้นของนาง

แม้แต่บรรดาคนใหญ่คนโตที่เคยชมหญิงงามเต้นรำมานับไม่ถ้วน อดชื่นชมนางไม่ได้

“ท่าเต้นนั้นทั้งเบาและว่องไว ร่างกายเบาราวกับนกนางแอ่น อ่อนนุ่มราวกับก้อนเมฆ แขนอ่อนราวกับไม่มีกระดูก ช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่งดงามที่สุดในโลก!”

“ทุกอิริยาบถของการเคลื่อนที่ใต้ฝ่าเท้าเปรียบเหมือนดอกบัวที่ค่อยๆ เติบโต ดุจผีเสื้อบินอยู่ท่ามกลางดอกไม้ เหมือนน้ำค้างบนดอกบัว ทำให้ข้าอยากดื่มเหล้า ดื่มจนเมามาย ไม่อาจพาตัวเองออกไปได้!”

การเต้นรำที่น่าตกตะลึงนี้ เรียกได้ว่าสามารถสามารถครองใจทุกคนได้

ในขณะที่เสียงหยุดได้หยุดลง กู้ชิวเยียนเองก็แสดงท่าทางเต้นรำท่าสุดท้ายของนางเช่นกัน

ผู้ชมยังคงไม่พอใจ

“ช่างบริสุทธิ์เสียเหลือเกิน การเต้นรำที่ดูมีชีวิตชีวาเหมือนกระต่าย ทำให้ผู้ชมไม่มีวันเบื่อ ข้าจะเดิมพันให้กู้ชิวเยียน นางต้องเป็นผู้ชนะอย่างแน่นอน!”

“เอ๋? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมไฟถึงดับล่ะ?”

ก่อนที่ทุกคนจะเข้าใจ เสียงขลุ่ยอันไพเราะก็ดังขึ้น

บรรดาผู้ชมที่ไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์บนเวทีได้อย่างชัดเจน จึงเงียบเสียงและตั้งใจฟัง

เสียงขลุ่ยที่ดูเหมือนได้ลอยขึ้นสู้ท้องฟ้าพร้อมกับดวงดาวและพระจันทร์ที่สว่างไสว

ในขณะที่ทุกคนกำลังดื่มดำไปกับเสียงเพลง บนเวทีพลันสว่างขึ้น

ต่งเซียวหว่านปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแสงสว่างนั้น ค่อยๆ ลงมาจากฟ้า

นางสวมชุดกระโปรงสีขาว พร้อมกับผ้าสีเขียวพาดไหล่ มีขลุ่ยอยู่ในมือ ที่ติดผมที่น้ำเงินติดอยู่บนมวย นางหลับตาลง จากนั้นนางก็เริ่มเล่นเพลง

“ต่งเซียวหว่าน ปรากฏตัวแล้ว!”

“พระเจ้า นางสวยกว่าที่คนเขาลือกันเสียอีก!”

ต่งเซียวหว่านลอยอยู่ในอากาศ เสียงขลุ่ยที่ไพเราะดังลอยมาอย่างต่อเนื่อง

ท่วงทำนองที่บางครั้งให้ความรู้สึกขุ่นเคือง โหยหา เสียใจ และปลอบโยน เสียงขลุ่ยนั้นไพเราะมาก สะท้อนความคิดที่ไม่มีอันสิ้นสุด บ่งบอกได้ถึงห้วงความคิดถึงในใจได้อย่างชัดเจน