องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 313

ผู้ชมต่างหยุดหายใจไปกับความงามของต่งเซียวหว่าน ครู่ต่อมาพวกเขาก็ต้องหลั่งน้ำตาให้กับเสียงขลุ่ยของนาง

“ค่ำคืนนี้เมือ่ได้ยินทำนอง จะมีใครบ้างหนอที่ไม่หวนคำนึงถึงบ้านเกิด!”

“เล่นได้ดีมาก ขนาดคนโสดอย่างข้ายังน้ำหูน้ำตาไหล!”

ต่งเซียวหว่านได้ความรู้สึกหวนคำนึงถึงความรักออกมาได้อย่างชัดเจน น่าทึ่งมาก น่าทึ่งมากจริงๆ!”

ชายชราคนหนึ่งมองไปที่ต่งเซียวหว่านด้วยน้ำตาอาบแก้ม ส่ายหัวและถอนหายใจ

“ได้ยินเสียงขลุ่ยแล้วกังวลใจ พักกิ่งก้านพิงเพื่อดูโรคหากลมเปรียบเสมือนการแก้ปัญหา จะไม่ถูกทำลายลงง่ายๆ”

“ข้าได้ศึกษาเกี่ยวกับดนตรีเกี่ยวกับขลุ่ยมามากมาย อ้างตนว่าเป็นคนที่เป่าขลุ่ยได้ดีคนหนึ่ง ตอนนี้เมื่อข้าได้ยินเพลงที่ต่งเซียวหว่านได้เล่นแล้ว ข้ารู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก ข้าศึกษาอเรื่องบ้าบออะไรมาตั้งหลายสิบปี!”

จากนั้นเขาก็หยิบขลุ่ยออกจากเอวแล้วพูดอย่างมุ่งมั่น

“ขลุ่ยนี้ ข้าไม่เป่าก็ไม่เห็นเป็นไร!”

พูดจบ เขาก็หักขลุ่ยด้วยเข่า ขลุ่ยก็หักออกเป็นสองชิ้น

บนเวที ต่งเซียวหว่านเล่นเพลงเสร็จ นางค่อยๆ ลืมตาขึ้น ไฟรอบตัวนางพลันสว่างขึ้น นางถือขลุ่ยไว้ในมือ โค้งคำนับ จากนั้นลอยขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้ง

ด้านล่างเวที ผู้ชมต่างปาดน้ำตา น้ำมูกน้ำตาไหล ความปรารถนาในใจของเขามาถึงจุดสูงสุดแล้ว

“อย่าไปเลยต่งเซียวหว่าน! เปล่าขลุ่ยให้ข้าฟังอีกเพลงเถิด!”

“น่าทึ่งมากจริงๆ เพลงยากเช่นนี้สามารถครอบครองใจทุกคนได้ ต่งเซียวหว่านต้องเป็นผู้ชนะอย่างแน่นอน!”

ตอนที่ทุกคนต่างแสดงความคิดเห็น เสียงของหลิวเชียนเชียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ทุกท่าน ได้โปรดใจเย็นกันก่อนเจ้าค่ะ! ลำดับต่อไปคือหญิงงามหมายเลขห้า หม่าโม่หลาน ขอให้ทุกคนชื่นชมทักษะการวาดภาพที่เป็นเอกลักษณ์ของนาง วาดภาพด้วยแขนเสื้อ!”

ผู้ชมต่างพากันสงบลง และรู้สึกงุนงงเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าวาดภาพด้วยแขนเสื้อ

“เฮ้ย ข้าเห็นการวาดภาพมานักต่อนักแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินคำว่าวาดภาพด้วยแขนเสื้อ!”

“เจ้าเป็นคนประสบการณ์น้อย หม่าโม่หลานจะทำให้เจ้าเข้าใจการวาดภาพใหม่อย่างแน่นอน!”

ในขณะที่ทุกคนต่างกำลังถกเถียงกันเกี่ยวกับวิธีการวาดภาพด้วยแขนเสื้อ ม้วนกระดาษสี่ม้วนได้ถูกกางลงบนเวทีทั้งสี่ทิศ ตะวันออก ตะวันตก เหนือ และใต้

ขณะเดียวกันหม่าโม่หลานที่สวมชุดสีฟ้า ปักลายดอกบัวสีฟ้าอ่อนที่ปลายแขนเสื้อ กระโปรงปักลายน้ำสีฟ้าเป็นริ้ว แขนเสื้อยาวลากพื้น

ผมหยักศกของนางถูกมัดอย่างสบายๆ ผิวของนางเรียบเนียนราวกับหยก ปากแดงเล็ก คิ้วโก่ง ตาเรียวยาว นางกำลังตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างนุ่มนวล

ผู้ชมต่างอ้าปากค้าง แสดงสีหน้าไม่เชื่อ

“พระเจ้า นางวาดภาพโดยใช้แขนเสื้อจริงๆ! นางวดภาพถึงสี่ภาพในเวลาเดียวกัน!”

“ความแข็งแกร่งและแม่นยำของแขนเสื้อที่ตกลงบนกระดาษไม่ได้ต่างจากพู่กันเลย!”

“วิธีการวาดภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ช่างวิเศษมาก!”

ท่ามกลางความประหลาดใจของผู้คนทุกคนจนถึงขั้นอ้าปากค้าง หม่าโม่หลานก็สะบัดแขนเสื้อสีน้ำเงินและสีขาวของนางที่ชุ่มไปด้วยหมึกไปที่ด้านหลัง จากนั้นสะบัดทั้งสองแจนเพื่อเติมเต็มส่วนสำคัญให้กับภาพวาด

บนม้วนกระดาษที่แขวนอยู่สี่ทิศนั้น ปรากฏรูปดอกเหมย ดอกกล้วยไม้ ต้นไผ่และดอกเบญจมาศขึ้นพร้อมกัน!

ผู้ชมรู้สึกขนลุก นี่มันคือมายากลอะไรกัน!

“พระเจ้า! ถ้าข้าไม่เห็นกระบวนการทั้งหมดด้วยตาของตนเอง ข้าคงไม่เชื่อว่าภาพเหล่านี้วาดขึ้นจากแขนเสื้อจริงๆ!”

“ต้นไผ่นั้นแข็งแรงและทรงพลัง ดอกเบญจมาศก็เหมือนจริงมาก ดอกเหมยแตกหน่อ กล้วยไม่เขียวชอุ่มและมีใบ มันช่างน่าทึ่งมาก!”

จิตรกรในพระราชวังที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งได้เห็นวิธีการสร้างสรรค์ภาพวาดที่มีเอกลักษณ์ที่น่าทึ่งเช่นนี้เป็นครั้งแรก เขาพูดออกมาอย่างกล้าหาญว่า

“ข้าไม่คาดคิดว่าชีวิตนี้จะได้เห็นการวาดภาพที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ไม่ทราบว่าแม่นางหม่าโม่หลานจะยินดีขายภาพวาดทั้งสี่นี้เป็นเงินเท่าไหร่ ข้ายินดีจ่ายทั้งหมดเพื่อให้ได้มาซึ่งผลงานชิ้นเอกนี้!”