องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 314

เมื่อผู้คนรอบข้างได้ยินที่จิตรกรคนนี้ยินดีจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อภาพวาดของหม่าโม่หลาน พวกเรารู้สึกว่านางสมควรที่จะเป็นผู้ชนะในค่ำคืนนี้

“ขนาดท่านจิตรกรยังเต็มใจ หม่าโม่หลานต้องชนะอย่างแน่นอน!”

“ข้าจะเดิมพันเงินทั้งหมดที่ข้ามีให้กับหม่าโม่หลาน!”

หม่าโม่หลานยิ้ม พยักหน้าเล็กน้อย เหวี่ยงแขนเสื้อออกไปด้านหลัง แล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

ภาพวาดทั้งสี่ค่อยๆ ลอยขึ้นตามหม่าโม่หลานไป

ผู้ชมที่เสียดายต่างพากันถอนหายใจ ราวกับว่าความงามที่พวกเขาได้เห็นพลันหายวับไปในทันที

เสียงของหลิวเชียนเชียนดังขึ้นอีกครั้ง

“ทุกท่านได้โปรดอดใจรอก่อนเจ้าค่ะ ลำดับต่อไปหญิงงามหมายเลขหก เซี่ยยวี่อิน จะมาพร้อมกับบทกวีคืนจันทร์งามริมน้ำฉางเจียง!”

ทันทีที่นางพูดจบ เซี่ยยวี่อินที่สวมชุดกระโปรงสีม่วงอ่อน และเสื้อแขนยาวสีชมพูอ่อน ค่อยๆ ลงมาจากท้องฟ้า

นางทำผมมวยรูปผีเสื้อ มีกิ่งไม้สีทองปักอยู่ตรงกลาง สีเส้นใยสีทองหลายสิบเส้นห้อยระโยงรยางค์จากกิ่งไม้สีทองนั้น นางสวมสร้อยข้อมือหยก และต่างหูพลอยสีเขียวที่มีความแวววาวและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่งหน้าด้วยแป้งสีชมพูอ่อน ทำให้ดูเป็นหญิงสาวผู้ใจดีอยู่ไม่น้อย

นางอยู่ตรงกลางเวที ยิ้มและมองดูผู้ชมช้าๆ

สายตาของผู้ชมบางคนเหมือนหมาป่าและเสือ

“คนก่อนหน้านี้มีหน้าตาที่สะสวยกันทุกคน แต่เสียดายที่ไม่รู้ว่าเสียงของพวกนางเป็นอย่างไร ในที่สุดตอนนี้ก็มีหญิงงามเพียงคนเดียวที่ทำให้เราทั้งได้ยินเสียงและชื่นชมหน้าตาไปพร้อมกัน!”

“รูปร่างและหน้าตาของเซี่ยยวี่อินนั้นน่าทึ่งมาก หากนางไม่ได้ร้องเพลง ข้าก็เต็มใจยอมตกเป็นของนางทันที!”

เสียงขลุ่ยอันไพเราะดังก้องไปทั่ว ไฟโดยรอบดับลงทันที เหลือเพียงไฟที่ตกกระทบลงบนเหนือศีรษะของเซี่ยยวี่อิน

สายตาของเซี่ยยวี่อินมุ่งมั่นขึ้นทันที ริมฝีปากแดงของนางเปิดออกเล็กน้อย มีท่วงทำนองที่ไพเราะออกมาจากปากของนาง

“ชุนนทีละลิ่วไหลไกลถึงสมุทร ดวงจันทร์ผุดเหนือขอบฟ้าเวหาหาว แสงโสมพราวส่องทั่วหล้าฟ้าสกาว คลื่นครืนคราวไล่ซัดไกลในคราเดียว...”

เสียงของเซี่ยยวี่อินที่เพริศพริ้งยังคงดังอยู่ในหูของทุกคน

ในจิตใจของผู้ชม ได้จินตนาการถาพที่สวยงาม ที่อยู่ห่างไกล และเลือนรางในคืนเดือนหงายบนชุนนที ทำให้ทุกคนสามารถร้องเพลงตามได้

“สวย สวยงามมากเกินไปแล้ว!”

เสียงร้องบางครั้งก็เบา บางครั้งก็ดัง ราวกับมือเล็กๆ ที่มองไม่เห็นกำลังเล่นกับใจของผู้ชม

“ความลึก โครงกลอน ความสงบ ข้าไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนมาอธิบายความรู้สึกด้านศิลปะในใจข้าในตอนนี้ได้!”

“เพลงนี้ต้องอยู่บนสวรรค์เท่านั้นถึงจะได้ยิน บนโลกมนุษย์นี้ได้ยินแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น!”

ทันทีที่ชื่อของหลิวหรูซือดังขึ้นมา เสียงนักเรียนหลายพันคนในหมู่ผู้ชมพลันดังขึ้น

“ในที่สุด หลิวหรูซือก็ออกมาเสียที! คุ้มกับที่ข้ารอมานาน!”

“สายลมพัดผ่านต้นหลิว เข้าไปยังความฝัน แสงจันทร์ที่สาดส่องก็เหมือนบทกวี บทกวีนี้เป็นภาพสะท้อนชื่อของนางที่ข้าจะไม่มีวันลืม!”

“ในที่สุดวันนี้ข้าก็ได้เห็นใบหน้าที่สวยงามของหลิวหรูซือเสียที ถึงแม้ว่าข้าจะตาย แต่ก็ถือว่าคุ้มค่า!”

ชื่อของหลิวหรูซือเป็นที่เลื่องลือในหมู่นักเรียน มีข่าวลืออว่านางไม่เพียงแต่รูปงามเท่านั้น แต่ยังเป็นหญิงที่สามารถเขียนบทกวีที่มีพลัง นางเป็นสมบัติที่ไม่อาจมีใครเทียบได้ในหมู่สตรีที่สวรรค์ทรงโปรด

ท่ามกลางบทสนทนาอันดุเดือดของทุกคน หลิวหรูซือก็ค่อยๆ ลอยลงมาจากฟ้า

ผมของนางถูกรวบเป็นมวยสูง มีปิ่นและหยกปักไว้ อีกทั้งยังมีลูกปัดหยกสีขาวประดับประดาอย่างงดงาม

นางสวมชุดผ่าไหมเจ็ดชั้นสีเหลืองอ่อน ปักลายดอกบัว คอเสื้อแคบเล็กน้อย เผยให้เห็นคอเรียวยาวสีขาวดั่งหิมะ ใบหน้าของนางไร้ที่ติ ทั้งร่างกายของนางนั้นช่างสง่างามจากภายในสู่ภายนอก

กลิ่นหอมของหนังสือนั้นทำให้ผู้ชมนั้นกลายเป็นคนหยาบคายและลามกอยู่ไม่น้อย

“นี่ นี่ช่างสวยเกินไปแล้ว…”

“นี่คือรังสีของเทพธิดาแบบใดกัน!”