องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 332

ฮ่องเต้ฉินครุ่นคิด เขาคิดอยู่นานจึงจะเข้าใจใจความสำคัญ

“ไม่สิ แล้วเจ้าเอาเงินมาจากไหนมากมายเพื่อกวาดซื้อเหล้าในราคาสูงได้?”

สมแล้วที่ฮ่องเต้ฉินคือฮ่องเต้ เขารู้จำนวนเงินอยู่บ้างเหมือนกัน

“เจ้าอยู่ที่ชายแดนมาครึ่งปีไม่เคยได้รับการสนับสนุนทางด้านการเงินและเสบียงจากราชสำนัก เจ้าเองก็ไม่มีเงินจะใช้ ดังนั้นเจ้าเอาเงินมาจากที่ใด อธิบายมาให้ละเอียดเสีย”

ฉินเหยียนถือตัวหมากไว้หนึ่งตัวอย่างมั่นใจ เขาวางมันลงบนกระดานอย่างนิ่งเฉย

“นี่คือหมากตัวที่สาม เป็นแก่นแท้ของสงครามเศรษฐกิจและการค้า ข้าเรียกมันว่าการขาดดุลการค้า”

เป็นศัพท์ใหม่อีกแล้ว นั่นทำให้ฮ่องเต้ฉินมึนงงอย่างมาก

“ข้าใช้เสบียงส่วนที่เกินที่ได้กวาดซื้อมาหมักเหล้าชั้นดีแห่งสวรรค์ แล้วขายต่อให้อาณาจักรจ้าว แม้จะใช้เงินไปมาก แต่ก็ไม่ได้ขาดทุน”

“เหล้าชั้นดีแห่งสวรรค์รึ?” ฮ่องเต้ฉินเข้าใจในทันที เขารับออกคำสั่งว่า “ทหาร ไปนำเหล้าเจียงจวินลิ่งที่องค์ชายแปดนำมาถวายมาให้ข้า!”

ฉินเหยียนยิ้มหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่คิดเลยว่าพี่แปดเองก็ซื้อเหล้าจากข้าแล้วถวายให้แก่ท่านพ่อด้วย”

ฮ่องเต้ฉินเพียงแค่รู้สึกสงสัย แต่เมื่อกล่าวมาเช่นนี้แล้วก็ได้เข้าใจในทันที

“ที่แท้เหล้ารสเลิศเจียงจวินลิ่งไหนี้เจ้าก็เป็นคนหมักมันออกมาจริงๆ ฮ่าๆๆ หากรู้เช่นนี้ข้าก็คงดื่มด่ำให้พอใจแล้ว เอาไว้เจ้านำมาให้ข้าอีกสักหน่อยนะ”

“พ่ะย่ะค่ะ” ฉินเหยียนประสานมือคารวะ จากนั้นก็พูดต่อว่า

“เจียงจวินลิ่งก็คือหนึ่งในกลไกการหาเงินของลูกพ่ะย่ะค่ะ แม้จะกวาดซื้อเหล้าและเสบียงในราคาสูง แต่ด้วยฝีมือของข้า ข้าได้ทำการหมักเหล้าใหม่ด้วยวิธีลับ และมันจะกลายเป็นเหล้าชั้นดีแห่งสวรรค์พ่ะย่ะค่ะ”

“จากนั้นก็เชื้อเชิญพ่อค้าผู้มั่งมีแห่งอาณาจักรจ้าว ทำการหมุนเวียนสินค้าฟุ่มเฟือยและไร้ประโยชน์เช่นเกลือละเอียดและแจกันต่างๆ สิ่งหนึ่งเกิดอีกสิ่งมอดดับ บรรดาบุคคลสำคัญแห่งอาณาจักรก็จะใช้เงินทองนับหมื่นตำลึงมาซื้อ ช่วยให้ข้าบรรลุผลสุดท้ายของสงครามการค้าไปได้”

ขันทีเกาได้ยกเหล้ารสเลิศมา อีกทั้งยังได้ยกจอกแก้วใหม่มาด้วย

เป็นไปตามที่ฉินเหยียนกล่าวมา สินค้าฟุ่มเฟือยได้ปรากฏตรงที่ฮ่องเต้ฉินครบครันแล้ว นั่นทำให้ฮ่องเต้ฉินเหงื่อตก จะเก็บไว้ก็ไม่ใช่ จะทิ้งก็ไม่ใช่ ทำตัวไม่ถูกอย่างมาก

“ฝ่าบาทเชิญพ่ะย่ะค่ะ”

ขันทีเกายกเหล้าที่เทเสร็จแล้วมาไว้เบื้องหน้าของฮ่องเต้ฉิน ฉินเหยียนยิ้มออกมา นั่นทำให้ฮ่องเต้ฉินยิ่งทำตัวไม่ถูกไปใหญ่

“บัดนี้ชาวเมืองในเขตปกครองสิบหกเขตแห่งเยี่ยนหยุน ไม่มีอาหารจะกิน ข้าราชการไม่อาจแก้ปัญหาได้ แม้ว่าท้องพระคลังจะมีเสบียง แต่ไม่อาจช่วยอะไรได้ มีคนหิวโหยล้มตายเต็มไปหมด ศพเกลื่อนไปทั่ว ชาวเมืองเดือดร้อนจนไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ได้”

“ชาวเมืองมากมายกลายเป็นโจร คนที่ข้าส่งไปได้เอาชนะใจผู้คน แล้วทำให้เขตปกครองสิบหกเขตแห่งเยี่ยนหยุนเกิดความโกลาหลขึ้นพ่ะย่ะค่ะ จนกระทั่งตอนนี้ หมากสี่ตัวนี้ได้ค่อยๆดำเนินทีละขึ้นตอนจนกระทั่งเขตปกครองสิบหกเขตแห่งเยี่ยนหยุนถูกยึดพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนอธิบายกลยุทธ์ทุกครั้งที่เดินหมาก ท่าทีดุดันอย่างมาก หลังจากลงไปสี่ตัวหมากแล้วกระดานนี้ก็ได้พลิกผันไปอย่างไม่รู้ตัว ในช่วงกลางเกมฮ่องเต้ฉินได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว ไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้อีกแล้ว

“ข้ารู้มานานว่าเจ้ามีทักษะหมากรุกที่ยอดเยี่ยม แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีระดับที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ เจ้ากล่าวว่าจะใช้หมากเก้าตัวเพื่อเอาชนะข้าไม่ใช่รึ เหตุใดเพียงสี่หมากข้าก็รู้สึกว่าได้เสียการควบคุมสถานการณ์ไปแล้วล่ะ?”

ฉินเหยียนยิ้มบางๆแล้วพูดว่า “การวางหมากครึ่งปีกว่า สี่หมากแรกมุ่งเป้าไปยังเขตปกครองสิบหกเขตแห่งเยี่ยนหยุน ส่วนห้าตัวหมากที่เหลือจะมุ่งเป้าไปยังอาณาจักรจ้าวทั้งอาณาจักร หว่านร่างแหขนาดยักษ์ ใช้วิธีการและแผนการมากมายนับไม่ถ้วน”

“ต่อให้ลูกจะไม่ได้เป็นผู้ชี้แนะสงคราม แต่หมากเกมนี้ ไม่ว่าใครจะเป็นผู้เดินหมาก ก็ได้รับชัยชนะแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ท่านพ่อ ท่านอยากออกรบด้วยตนเอง เพิ่มความสำเร็จอันยิ่งใหญ่อีกรึไม่”

ทันใดนั้นแววตาของฮ่องเต้ฉินก็ปรากฏความดีใจขึ้นมา อย่างไรอาณาจักรฉินก็สถาปนาอาณาจักรโดยการรบ เมื่อก่อนฮ่องเต้ฉินเองก็ทรงอำนาจและมีชื่อเสียงมากเช่นกัน แม้ว่าจะไม่ได้ลงมือด้วยตนเองมานานแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกตั้งตารอคอยอยู่บ้าง

แต่เมื่อคิดดูแล้ว อาณาจักรจะไร้ฮ่องเต้ไม่ได้ อีกอย่างเขาก็อายุมากแล้ว ต่อให้มีใจก็มีแรงไม่มากพอ จึงได้ถอนหายใจว่า

“ข้าแก่ชราแล้ว ถืออาวุธไม่ขึ้นแล้วล่ะ ช่างมันเถิดดี”