องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 340

หลังจากถูกจับกุมในชั่วข้ามคืน เหล่าครอบครัวตระกูลขุนนางในเมืองหลวงอาณาจักรฉินต่างก็ได้รับบาดเจ็บกันบ้าง

ลานพื้นที่นอกตำหนักหย่านซินมีไฟส่องสว่าง มีทหารรักษาพระราชวังยืนเฝ้าระวังอยู่จำนวนมาก และได้สร้างสถานประหารชีวิตขึ้นในลานกว้าง เหล่าหญิงสาวที่ถูกจับกุมมาถูกพาตัวมาจนหมด

ภายใต้การทรมานของทหารรักษาพระราชวัง บางคนถูกทุบตีจนมีเลือดตกยางออก บางคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ภาพนี้ราวกับนรกขุมที่สิบแปด มันน่าผวาและน่าสะพรึงอย่างมาก

ทางเดินด้านนอกห้องโถงตำหนักหย่านซินมีคนคุกเข่าอยู่เต็มไปหมด มีองค์ชาย ขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋น รวมถึงฮองเฮาฉินซวงหลานที่มาฟ้องร้องต่างก็มาคุกเข่ากันที่นี่อย่างไม่พอใจ แต่เสียงกรีดร้องทางลานกว้างทำให้พวกเขาต่างตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร ต่างก็รอคอยคำสั่งอย่างใจจดใจจ่อ

“หลบไป หลบไป!”

ไม่รู้ว่าเป็นทหารรักษาพระราชวังกลุ่มที่เท่าไรที่ลากหญิงสาวเปลือยกายแล้วเดินผ่านกลุ่มคนที่มาทำการฟ้องร้อง พวกเขาเดินเข้าไปในลานต่อหน้าผู้คนมากมาย

“นะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ฮองเฮาฉินซวงหลานไม่เคยรู้สึกกระวนกระวายแบบนี้มาก่อน หัวใจของนางเต้นรัว รู้สึกจะเกิดเรื่องใหญ่

“ท่านแม่” เอียนอ๋องที่แปดฉินอู่คลานเข่าไปยังข้างกายของท่านแม่ แล้วบ่นทั้งน้ำตาว่า

“เกินไปแล้ว นางสนมที่เป็นที่โปรดปรานของลูก ถูกเจ้าพวกไร้ยางอายลากตัวไปทั้งที่อยู่บนที่นอน ไม่ให้สวมแม้แต่เสื้อผ้า แบบนี้มันเหมาะสมที่ไหนกัน ไม่เห็นกฎระเบียบอยู่ในสายตาเช่นนี้ ช่างกำเริบเสิบสานนัก!”

“อู่เอ๋อร์อย่าร้อนใจไป รอดูไปก่อนว่าท่านพ่อของเจ้าต้องการทำอะไรกันแน่!”

ฮองเฮาฉินซวงหลานแววตาเดือดดาลอย่างมาก ไม่เคยมีเรื่องที่เกิดในคืนนี้มาก่อนเลย มันเกินขอบเขตที่นางเข้าใจไปแล้ว

“หลีกไป หลบไปให้หมด!”

เหล่าขุนนางใหญ่โตที่คุกเข่ากันอยู่ต่างหลีกทางให้ พบว่ามีเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราหลายร้อยคนที่ถูกทหารรักษาพระราชวังพาตัวมาอย่างรีบร้อน ทุกคนล้วนแบกเครื่องเขียนเอาไว้ แล้วเดินไปยังลานของตำหนักหย่านซินโดยมีทหารรักษาพระราชวังเปิดทางให้

เจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราบางคนเห็นฉินซวงหลานแล้ว แต่เพราะสถานการณ์คับขันจึงไม่มีเวลามาทำความเคารพนาง พวกเขาถูกพาเข้าในลานตำหนักหย่านซินทันที

ทันทีที่มาถึงก็เห็นแสงไฟสว่างไสวและกองกำลังทหารรักษาพระราชวังต่างหันมาด้วยสีหน้าที่ดุดันราวกับเผชิญกับศัตรูอยู่ ลานกว้างนั้นมีหญิงสาวหลายร้อยคนที่เสื้อผ้ารุ่งริ่งไปหมด กำลังถูกทรมานอย่างหนัก หลานคนถูกทุบตีจนมีบาดแผล นั่นทำให้เจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราขนลุกขึ้นมาทันที

“ฝ่าบาทอยู่ด้านหน้า”

เหล่าเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตรารีบเดินไป ในที่สุดก็ได้พบฮ่องเต้ฉินที่กำลังนั่งสะสางงานอยู่บนโต๊ะตรงหน้าประตูตำหนักหย่านซิน พวกเขาตะลึงแล้วรีบสาวเท้าให้เร็วขึ้นอีก

บัดนี้ฮ่องเต้ฉินยังคงสวมชุดเกราะ พกกระบี่ซื่อเชียวเอาไว้ นั่งตัวตรงอยู่บนบัลลังก์ตรงแท่นหน้าประตู เขามองดูหลักฐานต่างๆ ที่ค้นเจอด้วยสายตาที่น่าผวา

เจ้าหน้าที่ตรวจตรารีบเดินเข้าไปตรงแท่นแล้วคุกเข่าลง พวกเขาทำความเคารพด้วยตัวสั่นเทา

“ข้าน้อยผวายิ่งนัก มิทราบว่าฝ่าบาททรงกริ้วเช่นนี้เพราะเหตุอันใดรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ภายใต้แสงตะเกียง ใบหน้าของฮ่องเต้ฉินก็มืดมนและน่าเกรงขาม เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย กวาดตามองหญิงสาวผู้นั้นแล้วพูดเสียงเย็นชาว่า

“ข้าให้โอกาสเจ้าได้รอดต่อไป สารภาพเนื้อความที่ไท่ฟู่และเจ้าแปดสมรู้ร่วมคิดกันมาให้อย่างละเอียดและเป็นความจริง ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าก็ได้”

หญิงสาวถูกทุบตีจนเลือดนองไปหมด นางลุกขึ้นไม่ไหว น้ำตาของนางอาบแก้มแล้วพยายามพูดว่า

“หม่อมฉันจะพูดเพคะ จะสารภาพทุกอย่างเพคะ”

ทีแรกเหล่าคนที่ถูกทรมานยังคงไม่ยอมสารภาพอะไร แต่เมื่อมีคนสารภาพคนแรกแล้ว ต่อให้พวกนางจะพยายามอดทนไปแค่ไหนก็ไร้ความหมาย สุดท้ายก็พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง ทุกคนต่างร้องไห้และร้องขอความเมตตา ยินดีออกมาสารภาพทุกอย่าง

เหล่าเจ้าหน้าที่ตรวจตราแผ่นดินรีบทำการจดบันทึกตามคำสารภาพของหญิงสาวพวกนี้ เนื้อความช่างน่าสะพรึงยิ่งนัก มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆแค่การดึงพรรคพวกหรือการทำผิดกฎเท่านั้นอย่างเห็นแก่ตัว

เพื่อรวบรวมอำนาจ ไท่ฟู่ได้ลอบทำร้ายผู้ที่ภักดี จึงทำให้มีคนจำนวนนับไม่ถ้วนถูกฆ่าตาย นอกจากนี้ยังมีการยักยอกเสบียงจนทำให้ห้องพระคลังว่างเปล่า ทั้งหมดนี้เองก็เป็นการกระทำของพรรคพวกไท่ฟู่ ทุจริตไปมากกว่าล้าน และทั้งหมดนั้นได้เป็นผลประโยชน์ของตระกูลใหญ่ต่างๆ

เพื่อปิดเรื่องไม่ให้ผู้อื่นรู้ ถึงขึ้นถอนรากถอนโคน สั่งฆ่าคนกระทำเรื่องนี้ไปจนหมด ตายหรือไม่ไม่สำคัญ ผู้ใดที่เป็นผู้หญิงจะต้องตกต่ำเป็นโสเภณี และไม่อาจลืมตาอ้าปากได้อีก

แต่ละหลักฐานความผิดนั้นล้วนน่าสะพรึงอย่างมาก มีรายชื่อคำสารภาพเกี่ยวกับอาชญากรรมร้ายแรงถึง 108 รายการ นั่นทำให้เห็นได้ชัดเจนว่าไท่ฟู่ไร้ความเป็นมนุษย์แค่ไหน

ฮ่องเต้ฉินได้ยินเรื่องราวดังกล่าวและจำมันได้เต็มตา เขาก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน มีข้าราชการที่ภักดีมากมายต้องตายไป เขารู้สึกละอายใจและไม่มีคำพูดใดๆต่อชาวเมืองทั้งหลาย