องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 344

ณ ท้องพระโรงของตำหนักหย่างซิน

เสนาบดีกรมพระคลังถูกคุมตัวเข้ามาและคุกเข่าลงเบื้องหน้าฮ่องเต้ฉิน ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด

"กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาทพะยะค่ะ"

ฮ่องเต้ฉินไม่แม้แต่จะเหลือบมอง เขาสุ่มหยิบสมุดบัญชีบนโต๊ะขึ้นมาเล่มหนึ่งพลางพลิกดูและอ่านว่า

"ในวันที่แปดเดือนสี่ปีซินโฉ่ว เพื่อจัดการอุทกภัยในหวายหนาน มีการจัดสรรงบประมาณห้าหมื่นตำลึงเงิน หักออกสามหมื่นตำลึง จ่ายจริงหนึ่งพันตำลึง"

"ในวันที่สิบเก้าเดือนห้าปีขุยเหม่า เพื่อบรรเทาความอดอยากในหลิงหนาน ได้จัดสรรงบประมาณสามแสนตำลึงเงิน หักออกสองแสนตำลึง จ่ายจริงหนึ่งพันตำลึง"

"ในเดือนเจ็ดปีเดียวกัน......"

ทุกครั้งที่ฮ่องเต้ฉินอ่านออกมา ล้วนทำให้เสนาธิการกรมพระคลังสะดุ้ง

เนื้อหาในสมุดบัญชีเป็นงบประมาณหลวงที่ราชสำนักนั้นแจกจ่ายไปยังสถานที่ต่างๆในแต่ละปี และเงินทั้งหมดที่หักไปต่างก็เข้ากระเป๋าของตระกูลขุนนางใหญ่ๆ

ฮ่องเต้ฉินปิดสมุดบัญชี และกล่าวว่า

"เสนาบดีกรมพระคลัง สิ่งที่ข้าอ่านเจ้าฟังดูคุ้นหูหรือไม่?"

เสนาบดีกรมพระคลังกลัวจนพูดตะกุกตะกัก

"ไม่....ไม่คุ้นพะยะค่ะ กระหม่อมไม่คุ้นเลย กระหม่อมไม่รู้อะไรทั้งนั้นพะยะค่ะ!"

ฮ่องเต้ฉินทุบโต๊ะ และตะโกนว่า

"เจ้านี่กำเริบสืบสานนัก แม้แต่งบประมาณหลวงก็ยังกล้าหัก เงินที่ข้าจัดสรรให้กับแต่ละพื้นที่ทุกปีนั้นยังไม่มากเท่ากับเงินที่เจ้าหักไป ข้าว่าเจ้าคงกินดีหมีมาแน่ๆ!"

มีเสียงดังหึ่งๆขึ้นในสมองของเสนาบดีกรมพระคลัง การยักยอกงบประมาณหลวงมีโทษถึงตัดศีรษะ เขามิอาจยอมรับได้อย่างเด็ดขาดจึงปฏิเสธอย่างแข็งขันว่า

"ฝ่าบาท กระหม่อมถูกปรักปรำนะพะยะค่ะ! กระหม่อมไม่ได้ทำอะไรเลย เงินเหล่านั้นไม่ได้ตกมาถึงมือของกระหม่อมเลยพะยะค่ะ กระหม่อมถูกปรักปรำพะยะค่ะฝ่าบาท!"

ฮ่องเต้ฉินโกรธจัด และคำรามว่า

"เจ้ายังกล้าเฉไฉ!"

"ข้าพบทองคำหลายหมื่นตำลึงในจวนของเจ้า ยังมีตำลึงเงินอีกเป็นกองภูเขา โฉนดที่ดินกว่าร้อยรายการ มรกต หยก ไข่มุก และโมราอีกนับไม่ถ้วน ท้องพระคลังของข้ายังไม่ร่ำรวยเท่ากับเจ้าเลย เจ้ายังมีหน้ามาบอกว่าถูกปรักปรำ!"

แม้แต่เหล่าผู้ตรวจตราก็ยังประหลาดใจเมื่อได้ยินว่าเสนาบดีกรมพระคลังยักยอกเงินไปมากมายถึงเพียงนี้ จึงรีบลงบันทึก อย่างรวดเร็ว

เวลานี้เสนาบดีกรมพระคลังตกใจมากจนเข่าอ่อนแรงและคุกเข่าไม่อยู่ แขนของเขาสั่นเทาพลางพยุงตัวร้องขอความเมตตา

"ขอฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วยพะยะค่ะ! กระหม่อมหน้ามืดตามัว หากมิใช่เพราะไท่ฟู่ยุยงอยู่เบื้องหลัง กระหม่อมคงมิกล้ายักยอกงบประมาณหลวงอย่างแน่นอนพะยะค่ะ!"

"ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณา ล้วนเป็นไท่ฟู่ที่หลอกลวง หากมิใช่ไท่ฟู่ยุยงแม้ว่ากระหม่อมจะมีความกล้าเพียงใดก็มิกล้ายักยอกงบประมาณหลวงพะยะค่ะ!"

"เงินที่ยักยอกมาเหล่านั้นก็ถูกแบ่งโดยไท่ฟู่เช่นกัน กระหม่อมมิได้รับส่วนแบ่งมามากมายนัก ขอฝ่าบาทโปรดเมตตาและไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยเถิดพะยะค่ะ!"

"ขอฝ่าบาทโปรดเมตตา ขอฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิดพะยะค่ะ......"

ฮ่องเต้ฉินชี้ไปที่เสนาบดีกรมพระคลัง และด่าว่า

"สารเลว แม้ว่าข้าจะสับเจ้าเป็นหมื่นๆชิ้นก็ยังมิอาจบรรเทาความเกลียดชังในใจได้!"

บุคคลต่อไปที่จะถูกนำมายังเบื้องหน้าของฮ่องเต้ฉินก็คือเสนาบดีกรมโยธา

นับตั้งแต่เขาก้าวเข้ามายังตำหนักหย่างซิน ความโกรธในดวงตาของฮ่องเต้ฉินก็ลุกโชน

เสนาบดีกรมโยธาคุกเข่าลงเบื้องหน้าฮ่องเต้และโขกศีรษะพลางร้องขอความเมตตา

"ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะ ขอฝ่าบาทโปรดเมตตาพะยะค่ะ!"

ฮ่องเต้ฉินมิอาจระงับความโกรธของเขาไว้ได้ ดังนั้นเขาจึงหยิบทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะและเขวี้ยงใส่ศีรษะของเสนาบดีกรมโยธา

"สารเลว ข้าให้เจ้าสร้างสุสานจักรพรรดิ แต่เจ้ากล้าลดทอนน้ำหนักลดทอนวัตถุดิบ!"

"เจ้าไม่กลัวว่าเมื่อข้าตายไปแล้วเป็นร้อยปีจะกลายเป็นผีมาเอาชีวิตเจ้าหรืออย่างไร!"

เสนาบดีกรมโยธาตกใจมากจนปัสสาวะรดกางเกง และร้องขอความเมตตาด้วยน้ำตานองหน้า

"ขอฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิดพะยะค่ะ! ล้วนเป็นไท่ฟู่ที่ยุยงให้กระหม่อมทำเช่นนี้ กระหม่อมถูกหลอกโดยคำลวงของไท่ฟู่พะยะค่ะ!"

"ฝ่าบาทโปรดเมตตาด้วยพะยะค่ะ กระหม่อมมีทั้งเด็กและผู้ชรา เพื่อที่จะหาเลี้ยงครอบครัวจึงหลงเชื่อคำลวงของไท่ฟู่"

"ขอฝ่าบาทโปรดทรงเมตตาไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยเถิดพะยะค่ะ วันข้างหน้ากระหม่อมจะต้องทำดีที่สุดเพื่อตอบแทนพระ มหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่ของฝ่าบาทพะยะค่ะ!"

เสนาบดีกรมโยธายังคงโขกศีรษะพลางร้องขอความเมตตาอย่างสะเปะสะปะ น้ำอุ่นๆยังคงไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้และส่งกลิ่นคละคลุ้งไปทั่ว

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจและไม่ต้องการฟังคำอธิบายใดๆของเขาอีกต่อไปจึงโบกมือและออกคำสั่งว่า

"ลากมันออกไป จะได้อับอายขายหน้าน้อยลงสักหน่อย แล้วเรียกเสนาบดีกรมกลาโหมมาเข้าเฝ้า!"