องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 354

หอเจี้ยวฟางซือ

แสงไฟสว่างไสวคละเคล้าไปด้วยสุราและดนตรี

"มา ดื่ม!"

ฉินเหยียนโอบซ้ายตระกองขวาโดยมีหญิงงามหลายสิบนางรายล้อมเขาอยู่

หญิงงามเหล่านี้มิใช่อื่นใด พวกนางก็คือเหล่าบุตรีบุญธรรมที่ไท่ฟู่ทุ่มเงินชุบเลี้ยงมา

ฉินเหยียนนำบุตรีบุญธรรมเหล่านี้ของไท่ฟู่มาขังไว้ที่หอเจี้ยวฟางซือเพื่อรอลงอาญา

เขาเตรียมทุกอย่างเพื่อรอวันที่จะใช้พวกนางในภายภาคหน้า

ฉินเหยียนเรียกผู้ที่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ บุตรีบุญธรรมที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างกายฉินเหยียนล้วนมีความงดงามและสง่าแต่ละนางล้วนเป็นหญิงงามชั้นยอด

แขนที่ขาวเรียวและอ่อนช้อยคู่หนึ่งยื่นจอกสุรามายังเบื้องหน้าฉินเหยียน

"ท่านอ๋อง อ้าปากสิเพคะ อา......"

"ถึงคราวข้าบ้างแล้วนะ ท่านอ๋อง ดื่มจอกของข้าน้อยสิเพคะ....."

ฉินเหยียนดื่มสุราที่เหล่าหญิงงามยื่นให้จอกแล้วจอกเล่า สมแล้วที่เขาเป็นม้าผอมผู้ชำนาญการ เพื่อที่จะเอาใจฉินเหยียนมีสตรีบางคนถึงกับป้อนสุราให้แก่ฉิงเหยียนด้วยปาก

เขาแทบจะหมดสติจากการสัมผัสประสบการณ์อันน่าหลงใหลเช่นนี้ ใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อยและรอยยิ้มของเขาก็ฉีกกว้างเกือบจะถึงโคนหู

"คนสวย ไม่ต้องรีบ พวกเรามาเล่นอะไรสนุกๆกันดีกว่า หากอยากให้ข้าดื่มสุราละก็ หนึ่งจอกถอดหนึ่งชิ้น!"

ฉินเหยียนกวาดสายตาที่เหมือนหมาป่าของตนไปทั่วห้อง

เหล่าบุตรีบุญธรรมหน้าแดง และกล่าวว่า

"ท่านอ๋องช่างร้ายนัก!"

ฉินเหยียนหยิบจอกสุราจากสตรีที่อยู่ข้างกายมาดื่มจนหมด และกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่า

"ถอด!"

สตรีผู้นั้นทุบหน้าอกของฉิงเหยียนเบาๆ และกล่าวอย่างเขินอายว่า

"ท่านอ๋อง ท่านร้ายจริงๆ...."

แม้ปากจะกล่าวว่าร้ายทว่าการกระทำของนางไม่คลุมเครือแม้แต่น้อย นางถอดเสื้อคลุมที่บางเบาออก ภายใต้เสื้อผ้าสามารถมองเห็นเสื้อท่อนบนสีแดงสด คลื่นที่อ่อนช้อยสง่างามและร่องอกที่ลึกนั่นล้วนถูกฉินเหยียนมองอย่างเต็มตา

ฉินเหยียนหยิบจอกสุราสามจอกจากมือของหญิงงามแล้วดื่มรวดเดียวจนหมด ทำให้หญิงงามที่อยู่รอบตัวเขาต่างยกย่องและปรบมือพลางส่งเสียงร้องว่า

"ท่านอ๋องดื่มเก่งจริงๆเพคะ!"

"ท่านอ๋องเก่งมากเพคะ!"

ยอดบุรุษมิอาจต้านทานคำแนะนำสามประโยคได้ ยิ่งหญิงงามชื่นชมเขามากเท่าไหร่ฉินเหยียนก็ยิ่งคึกคะนองมากขึ้นเท่านั้น เขาหยิบเหยือกสุราขึ้นมาจากนั้นจึงอ้าปากแล้วเทมันลงไป

หลังจากดื่มสุราจนหมดเหยือกแล้วฉินเหยียนจึงชี้ไปที่หญิงงามทั้งหมด และกล่าวว่า

"ทุกคนจงถอด! ฮ่าๆๆ!"

"ข้าล่ะเกลียดนัก...."

เหล่าหญิงงามต่างก็กระมิดกระเมี้ยน ฉินเหยียนจึงลงมือฉีกเสื้อคลุมของหญิงงามเหล่านี้ออก

"พวกเจ้าแต่ละคนล้วนงดงามและมีเรือนร่างที่โดดเด่น หญิงที่งดงามดั่งดอกไม้และหยกเช่นนี้หากถูกประหารชีวิตก็จะน่าเสียดายเกินไปแล้ว"

หลังจากได้รับการยืนยันจากฉินเหยียน เหล่าหญิงงามต่างก็ดีใจเมื่อรู้ว่าตนไม่ต้องตาย ภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ในใจของพวกนางต่างก็ถูกยกออกมา

"ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ช่วยชีวิตเพคะ"

"ขอท่านอ๋องโปรดช่วยชีวิต ข้าน้อยยินดีเป็นวัวเป็นม้าให้ท่านเพคะ"

ทุกคนต่างก็คุกเข่าและโขกศีรษะ

ฉินเหยียนโบกมืออย่างใจกว้าง

"เรากลับมาคุยกันเถิดว่าพวกเจ้ามีความสามารถอันใด"

เห็นได้ชัดว่าเหล่าหญิงงามเข้าใจความหมายของฉินเหยียนผิดไป แต่ละคนต่างเปลื้องผ้าและสายรัดออกด้วยหวังว่าจะใช้ความงามแลกกับการมีชีวิตรอด

ฉินเหยียนเปลี่ยนท่าที และกล่าวห้ามว่า

"ข้ามิได้หมายความเช่นนี้ นอกจากทักษะในห้องนอนแล้วพวกเจ้าทำอย่างอื่นมิได้เลยหรือ?"

เหล่าหญิงงามต่างตกตะลึงและไม่เข้าใจความหมายของฉินเหยียน

"ท่านอ๋องเพคะ พวกเราต่างก็เป็นสตรีที่อ่อนแอ นอกจากเรือนร่างนี้แล้วพวกเราไม่รู้จริงๆว่ายังมีความสามารถใดอีกที่จะเข้าตาท่านอ๋องเพคะ"

ฉินเหยียนยกจอกสุราขึ้นมาและดื่มรวดเดียวจนหมด

"เมื่อครู่ข้าได้ยินคนพูดเป็นประโยคที่สอดคล้องกันซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้มีการศึกษา สิ่งที่ข้าต้องการเห็นก็คือความสามารถของพวกเจ้า เล่นฉิน หมากล้อม เขียนอักษร วาดภาพ ท่องบทกวี และแต่งกลอน ทำสิ่งใดได้ก็แสดงออกมา"