องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 355

เหล่าหญิงงามต่างมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ จากนั้นจึงถามอย่างสงสัยว่า

"ท่านอ๋อง ท่านมิใช่ล้อพวกเราเล่นใช่ไหมเพคะ?"

"ว่ากันว่าความสามารถทางวรรณกรรมของท่านอ๋องเป็นหนึ่งในใต้หล้า พวกเราจะกล้าสอนจระเข้ว่ายน้ำต่อหน้าท่านได้อย่างไรกัน"

ฉินเหยียนยังคงแสร้งทำเป็นผิดหวังต่อไป

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่มีอะไรจะต้องคุย รอผ่านไปสองสามวันเสด็จพ่อพระราชทานราชโองการมาพวกเจ้าก็ออกเดินทางอย่างสงบเถิด"

ฉินเหยียนลุกขึ้นเพื่อจะจากไป ครั้งนี้เหล่าหญิงงามต่างก็หยุดและคุกเข่าลงพลางโขกศีรษะขอร้องให้อ๋องเหยียนช่วยชีวิต

ฉินเหยียนจึงกล่าวว่า

"ผู้ที่เกิดมาในโลกนี้ทุกคนล้วนมีโอกาสแสดงความสามารถของตน ไท่ฟู่ทุ่มเงินชุบเลี้ยงฝึกฝนพวกเจ้า ข้าไม่คิดว่าพวกเจ้าจะไร้เดียงสา หากยังซ่อนความสามารถที่แท้จริงไว้และไม่แสดงออกมา ข้าคงจะต้องวางมือจริงๆแล้ว"

"กราบทูลท่านอ๋อง เมื่อตอนไท่ฟู่ฝึกฝนพวกเราจะแบ่งพวกเราออกเป็นสามระดับ คือ บน กลาง และล่าง สายลับหญิงชั้นหนึ่งที่มีรูปโฉมงดงามจะต้องเรียนรู้การถกบทความ และมีความรู้ด้านบทกวี บทเพลง ฉิน หมากล้อม การประดิษฐ์ตัวอักษร และวาดภาพ"

"สายลับหญิงระดับกลางที่โง่เขลาจะทำได้เพียงทุ่มเทฝึกทักษะในห้องนอนเท่านั้น ส่วนสายลับหญิงระดับล่างจะเป็นได้เพียงสาวใช้ธรรมดาและทำงานที่ต่ำที่สุด"

ฉินเหยียนโบกมือ และกล่าวว่า

"หากอยากมีชีวิตรอดก็จงเขียนสิ่งที่พวกเจ้าเก่งที่สุดลงไป ข้าจะตรวจสอบทีละคน"

เหล่าหญิงงามต่างได้รับกระดาษแผ่นหนึ่ง และเขียนสิ่งที่ตนทำได้ดีที่สุดลงไป

หลังจากที่ฉินเหยียนตรวจสอบพวกนางทีละคนก็พบว่าสตรีเหล่านี้ต่างก็มีข้อดีของตัวเองซึ่งไม่ผิดไปจากที่คาดไว้ นอกจาก ทักษะในห้องนอนจะเก่งที่สุดแล้วแต่ละคนยังมีความเชี่ยวชาญในบทกวี บทเพลง ฉิน เซ่อ และผีผา

“แต่ละคนล้วนมีพรสวรรค์ เป็นดังคาด ผู้ที่เกิดมาในโลกนี้ทุกคนล้วนมีโอกาสแสดงความสามารถ หากพวกเจ้าไม่มีปณิธานอันยิ่งใหญ่และเพียงต้องการใช้เรือนร่างเพื่อความอยู่รอด เช่นนั้นข้าคงจะผิดหวังในตัวพวกเจ้าจริงๆ"

หญิงงามทุกคนต่างเงียบโดยไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร พวกนางจึงก้มศีรษะลงและรอคำพูดต่อไปของฉินเหยียนอย่างเงียบๆ

"ดีมาก ด้วยความสามารถเหล่านี้ของพวกเจ้า ขอเพียงติดตามข้า รับรองว่าพวกเจ้าจะต้องเหนือกว่าผู้อื่นและบินขึ้นสู่ยอดไม้กลายเป็นนกเฟิ่งหวง"

เหล่าหญิงงามฝืนยิ้ม และถอนหายใจพลางกล่าวว่า

"ท่านอ๋อง การที่พวกเราสามารถมีชีวิตอยู่ได้ก็นับว่าโชคดีแล้ว พวกเราไม่เคยกล้าคิดจะเหนือกว่าผู้อื่นหรอกเพคะ"

"ใช่แล้วเพคะท่านอ๋อง การที่พวกเราสามารถรอดชีวิตได้ก็นับว่าเป็นบุญแล้ว มิอาจเอื้อมขอให้อีกากลายเป็นนกเฟิ่งหวงหรอกเพคะ"

"พวกเจ้าคิดเช่นนี้ไม่ได้"

ฉินเหยียนกล่าวอย่างจริงจังว่า

"เมื่อข้าต้องการปกป้องชีวิตของพวกเจ้าก็จะไม่เก็บคนไร้ประโยชน์ไว้อย่างแน่นอน"

"ยกตัวอย่างเช่น ผู้ที่อยู่ข้างกายข้าจ้าวจือหย่า ปั๋วซื่อหญิงแห่งหอประวัติศาสตร์และเป็นผู้เรียบเรียงในพระราชวัง พวกเจ้าคงเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างกระมัง?"

ทุกคนต่างพยักหน้า สตรีแห่งต้าฉิน มีผู้ใดบ้างที่ไม่รู้จักชื่อเสียงของจ้าวจือหย่า สตรีที่โดดเด่นและได้เลื่อนยศผู้นั้น ผู้ซึ่งเป็นแบบอย่างของสตรีแห่งต้าฉิน และไม่มีผู้ใดเทียบได้อีกแล้ว

ฉินเหยียนกล่าวว่า

ฉินเหยียนกล่าวโดยไม่ต้องคิดว่า

"ทั้งหมดล้วนอยู่ในขอบเขตความสามารถที่พวกเจ้าทำได้ แต่ต้องทดสอบเสียก่อน"

"เอาแบบนี้ พวกเจ้าไปเรียกพี่สาวน้องสาวทั้งหมดมา และให้ทุกคนเขียนอธิบายความสามารถของตนลงบนกระดาษเพื่อให้ข้าพิจารณาทีละคน"

เมื่อเห็นว่าพวกนางยังคงไม่ขยับ ฉินเหยียนจึงออกคำสั่งว่า

"ไปสิ ยังมัวยืนเหม่ออยู่ทำไม?"

เหล่าหญิงงามต่างรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปบอกข่าวดีนี้กับพี่สาวน้องสาวทุกคนด้วยความลนลาน

เมื่อรู้ว่าตนไม่ต้องตาย องค์ชายสิบสี่แห่งต้าฉิน อดีตอ๋องเหยียนต้องการเลือกผู้มีความสามารถในหมู่พวกนาง แต่ละคนจึงพยายามแต่งตัวให้ดีที่สุดและเขียนบรรยายความสามารถของตนอย่างเต็มที่

ฉินเหยียนนั่งอยู่ในห้องและดูประวัติแต่ละใบ เขาจัดเรียงตามระดับต่างๆและเรียกมาพูดคุยทีละคน

"ดูประวัติของเจ้าแล้วเจ้าเก่งดนตรีและขับร้องใช่หรือไม่ เช่นนั้นขับร้อง ’ทำนองเพลงสายน้ำท่อนแรก’ สักหน่อย"

สตรีที่ถูกเรียกพบอุ้มผีผาไว้ในอ้อมแขน และขับร้องอย่างสุดความสามารถ

ฉินเหยียนเขียนคำว่า ‘ผ่าน’ ลงในประวัติของนาง และ บันทึกหมายเหตุว่าเป็นนักดนตรีที่มีพรสวรรค์

หญิงงามกว่าสามพันนางต่างมีความสามารถโดดเด่นเหนือใคร ทั้งขับร้อง ฟ้อนรำ เล่นฉิน ท่องบทกวี เขียนตัวอักษร และวาดภาพ สตรีเหล่านี้ถูกฉินเหยียนเรียกพบทีละคนโดยทั้งหมดนี้กินเวลาหลายวัน

วันนี้นับว่าพูดคุยกับสตรีแต่ละนางอย่างครบถ้วนแล้ว สิ่งนี้ทำให้ฉินเหยียนเหนื่อยล้าแทบตาย อย่างไรก็ตามการที่ถูกรายล้อมไปด้วยหญิงงามที่น่ารักอ่อนโยนมากมายเช่นนี้ทุกวันฉินเหยียนก็มีความสุขเช่นกัน