องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 362

ฉินเหยียนพูดออกมาอย่างฉะฉาน

“ท้องฟ้าสดใสที่อยู่เหนือหัวเราสูงขนาดนี้ คิดอยากจะสูงกว่าท้องฟ้าหนึ่งไม้บรรทัด เป็นไปได้ว่าต้องขุดพื้นดินออกไปหนึ่งไม้บรรทัด ถึงจะคู่ควรกับชื่อเสียงที่ว่าสูงกว่าท้องฟ้าหนึ่งไม้บรรทัดกระมัง”

“คนที่เขียนแผ่นจารึกคงต้องการบอกว่าผู้ว่าราชการเขตซุ่นชิ่งนี้เบียดเบียนประชาชน ทำให้ประชาชนตกทุกข์ได้ยาก ทำให้พื้นดินต่ำลงหนึ่งไม้บรรทัด นั้นคือเหตุผลที่พวกเขาเขียนว่าสูงกว่าท้องฟ้าหนึ่งไม้บรรทัดอย่างไรล่ะ”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่เข้าใจในทันทีและจ้องไปที่ผู้ว่าราชการเขตเขม็ง

“เจ้ามีอะไรจะพูดอีกหรือไม่!”

ในเวลานี้ผู้ว่าราชการเขตเองก็มีปฏิกิริยาเช่นกัน สีหน้าของเขาซีดลงและพึมพำว่า

“ไอ้คนพวกนี้ กล้าหลอกข้า!”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่พูดอย่างเด็ดขาด

“ทหาร จับตัวผู้ว่าราชการเขตเดี๋ยวนี้!”

“รับทราบ!”

บรรดาทหารคุ้มกันก้าวไปข้างหน้าทันทีและกดตัวผู้ว่าราชการเขตลง

ผู้ว่าราชการเขตร้องขอความเมตตา

“องค์ชาย ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าเป็นแค่ข้าราชการต่ำต้อย ข้าไม่ได้ทำผิดต่อผู้ใดเลยขอรับ!”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ตะโกนอย่างเย็นชา

“เจ้าทำผิดหรือไม่นั้น เราจะได้รู้หลังจากนี้!”

“ทหาร นำคดีความในศาลาว่าการเขตซุ่นชิ่งตลอดหลายปีที่ผ่านมามาให้ข้าตรวจสอบ ข้าจะตรวจสอบเอง!”

“รับทราบ!”

เหล่าทหารคุ้มกันเริ่มค้นหาทันที

ในเวลานี้ ต้าหย่งเดินเข้ารายงาน

“องค์ชาย ทาสคนหนึ่งถูกโบยจนตายแล้วขอรับ คนอื่นๆ ยังต้องประหารชีวิตต่อหรือไม่ขอรับ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างเด็ดขาด

“โบยต่อไป จนกว่าจะตาย!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ทหารคุ้มกันเข้ามารายงานต่อว่า

“องค์ชาย อีกคนถูกโบยจนตายแล้วขอรับ”

ฉินเหยียนตอบเสียงเย็น

“โบยต่อไป!”

“รับทราบ!”

ทหารคุ้มกันวิ่งกลับไปยังลานกว้างและโบยซ่งอันเซิงจนตและลูกน้องจนเลือดสาด

ข้าราชการที่ยืนอยู่ทั้งสองฝั่งต่างหวาดกลัวจนแทบเสียสติ ไม่กล้ามองไปรอบๆ ตัวสั่นเทา

บรรดาประชาชนที่เฝ้ามองด้วยความตื่นเต้นนั้น เมื่อเห็นว่าอันธพาลที่หยิ่งยโส ไม่สนใจกฎหมาย ชอบรังแกประชาชนถูกโบยด้วยกระบองจนตายจริงๆ ดูเหมือนว่าคนกลุ่มนี้สามารถช่วยพวกเขาร้องขอความเป็นธรรมได้จริงๆ

“ถูกโบยจนตายจริงๆ ด้วย! สมควรตายแล้ว! คนชั่วต้องถูกลงโทษ คนชั่วต้องถูกลงโทษจริงๆ!”

“ฟ้ามีตาเสียจริง ในที่สุดไอ้พวกคนเลวพวกนี้ได้รับการลงโทษอย่างที่สมควรได้รับ!”

คิวยาวไปจนถึงถนนมองหาจุดสิ้นสุดไม่ได้

สิบสองปิ่นทองที่ถูกสาดด้วยหมึก ประชาชนต่างระบายความอึดอัดใจออกมา

ทันทีที่จางอวิ๋นซูเดินผ่านไป เธอเห็นสิบสองปิ่นทองที่ถูกเขียนอย่างโกรธเกรี้ยว บนกระดาษมีทั้งตัวอักษรและน้ำตาของประชาชน

กระดาษถูกส่งตรงไปยังศาล และส่งมอบให้แก่องค์ชายเจ็ด

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่อ่านต่อหน้าผู้ว่าการเขต

“วันที่เจ็ด กุมภาพันธ์ ตระกูลซ่งได้ลักพาตัวหญิงสาว”

“วันที่แปด เดือนมีนาคม ตระกูลซ่งได้ปล้นพ่อค้า”

“วันที่แปด เดือนเมษายน ผู้ว่าการเขตได้เรียกเก็บเงินภาษีที่สูงเกินไป...”

เมื่อผู้ว่าราชการเขตได้ยินเช่นนั้นพลันตกใจมากเกี่ยวกับความจริงที่ประชาชนได้ถูกข่มเหง ปล้นทรัพย์สินของพวกเขาอย่างเปิดเผย เขากลัวมาจนฉี่ราดออกมา

ยิ่งเขาฟังมากเท่าไหร่ เรื่องร้องเรียนผู้ว่าราชการเขตยิ่งมากขึ้น ในเวลานี้เขารู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็ว ตาเริ่มลายคล้ายจะเป็นลม

อีกด้านหนึ่ง เจ้าหน้าที่ยังขุดคุ้ยคดีความของศาลาว่าการทั้งหมดในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา และมอบให้กับฉินเหยียน

ฉินเหยียนค่อยๆ อ่าน ยิ่งเขาอ่านมากเท่าไหร่ คิ้วเขายิ่งขมวดมากขึ้นเท่านั้น

ทุกๆ คดีล้วนไม่ยุติธรรม เป็นเท็จและมีข้อผิดพลาด ทั้งหมดล้วนเป็นอาชญากรรมที่กระทำโดยอาศัยอำนาจของไท่ฟู่เพื่อปกป้องตระกูลซ่ง

คดีที่ไม่ยุติธรรมเมื่อเจ็ดวันก่อน ตอนนี้นักโทษได้อยู่ในคุกเพื่อรอประหารหลังใบไม้ร่วง

ฉินเหยียนชี้ไปยังกรณีนี้และพูดอย่างจริงจัง

“นำตัวคนร้ายในคดีนี้มา ข้าจะสอบสวนใหม่”