องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 365

ฉินเหยียนมองไปยังเด็กรับใช้บนพื้น ถามออกไปว่า

“สองคนนี้เป็นใคร?”

องครักษ์เงาตอบกลับ

“องค์ชาย สองคนนี้เป็นเด็กรับใช้ร้านอาหารซุ่นชิ่งขอรับ”

เด็กรับใช้ชายทั้งสองคนนี้ทำงานให้กับพวกคนชั่ว อาศัยอำนาจและอิทธิพลรังแกข่มเหงคนอื่น แม้ว่าเขาจะถูกทางการจับตัวไป แต่เขาก็ยังคงแสดงทีท่ายโสโอหัง

“พวกเจ้ากล้าจับข้าอย่างนั้นหรือ รู้หรือไม่ว่าพวกข้าเป็นใคร?”

“พวกข้าเป็นคนของตระกูลซ่ง สุนัขรับใช้เช่นพวกเจ้ากล้ายุ่งและทุบตีพวกข้า พวกเจ้าอยากตายหรืออย่างไร?”

ผู้พิพากษาแห่งศาลาว่าการรายงานอย่างรอบคอบว่า

“สองคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา คนหนึ่งชื่อหวังเอ้อร์ อีกคนชื่อจางซาน ที่ร้านอาหารซุ่นชิ่งของตระกูลซ่ง เขาเป็นเด็กรับใช้ชั้นหนึ่ง ไม่มีใครกล้าทำให้พวกเขาไม่พอใจ”

“ไม่มีใครกล้าทำให้พวกเขาขุ่นเคืองใจ สองคนนี้เป็นพวกอันธพาล”

ฉินเหยียนพลิกคำร้องทุกข์ในมือแล้วพูดว่า

“เฮอะ ประชาชนฟ้องร้องพวกเขามาไม่น้อย รังแกประชาชน กระทำความผิดต่างๆ นานาโดยอาศัยอำนาจของตระกูลซ่ง ในวันปกติพวกเขาทำตัวกร่างอย่างมาก”

ปลาเน่าเช่นนี้ ฉินเหยียนไม่อยากแม้แต่จะลืมตาขึ้น ออกคำสั่งทันที

“ตามกฎหมายของราชวงศ์ฉิน หวังเอ้อร์ จางซาน เพิกเฉยและละเมิดต่อกฎหมาย พวกเขาทั้งสองจะถูกโบยห้าสิบครั้ง”

ดวงตาของหวังเอ้อร์และจางซานเบิกกว้าง พวกเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

“พวกข้าเป็นคนของตระกูลซ่ง ไม่สามารถลงโทษพวกเราได้ตามอำเภอใจได้”

แต่องครักษ์เงาไม่สนใจ ตราบใดที่ฉินเหยียนเป็นคนออกคำสั่ง พวกเขามีหน้าที่ต้องเชื่อฟัง ดังนั้นจึงจับตัวหวังเอ้อร์และจางซานขึ้นมา กดพวกเขาลงบนแท่นทรมานและเริ่มลงโทษทันที

เซี่ยชิงมองไปที่จางซานและหวังเอ้อร์ที่ถูกทรมานอยู่ด้านบน ภายในเวลาอันสั้นร่างกายของพวกเราก็แตกเป็นเสี่ยงๆ และมีเลือดออก

แต่ไม่อาจเห็นอกเห็นใจพวกเขาได้ แต่กลับรู้สึกว่าสองคนนี้ได้รับผลกรรมที่ได้ทำลงไปแล้ว นี่คือสิ่งที่พวกเขาต้องจ่ายสำหรับความผิดที่พวกเขาทำลงไป

ฉินเหยีนยืนขึ้น เดินไปที่กลางห้องแล้วพูดเสียงดังว่า

“ประชาชนในเขตซุ่นชิ่งที่ต้องทนทุกข์ทรมาน สำหรับความอยุติธรรมที่พวกเจ้าได้รับนั้น วันนี้ข้าจะเป็นคนทวงคืนให้พวกเจ้าเอง!”

“ทหาร เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้า!”

ทหารที่สวมชุดเกราะ จ้าวจีเอ๋อร์ก็เข้ามาแต่งตัวให้ฉินเหยียนอย่างระมัดระวัง

ฉินเหยียนห้อยดาบไว้ที่เอวแล้วออกคำสั่ง

“ลงมือ!”

“รับทราบ!”

ขบวนนำโดยฉินเหยียน องครักษ์เดินตามหลังพวกเขามาราวกับว่าต้องไปเผชิญหน้ากับศัตรูที่ชั่วร้าย พวกเขาเดินออกจากศาลาว่าการเขตอย่างน่าเกรงขาม และเดินไปตามถนนท่ามกลางสายตาของประชาชนคอยมองอยู่

ตามคำฟ้องร้องจากประชาชน ทั้งเขตซุ่นชิ่ง ขอเพียงแค่เป็นพวกร้านค้าขายขนาดใหญ่ ทั้งหมดล้วนเป็นทรัพย์สินที่ถูกตระกูลซ่งยึดมา ดังนั้นประชาชนทั่วไปจึงเปิดเพียงแค่ร้านเล็กๆ หรือตั้งแผงลอยริมถนนเพื่อทำการค้าขายเท่านั้น

ภายใต้การผูกขาด ตระกูลซ่งกดราคา คิดขายเท่าไหร่ก็ขาย ทำให้เกิดความไม่พอใจในหมู่ประชาชน

พื้นที่อันกว้างใหญ่ของจวนนั้น ทำให้ฉินเหยียนถึงกับพูดไม่ออก

ฉินเหยียนนำองครักษ์เงาเข้าไปข้างใน คนรับใช่หลายสิบคนรีบออกมา

แต่ละคนมีสีหน้าที่น่ากลัว รูปร่างสูงใหญ่ ในมือพวกเขาต่างมีดาบ ปืนและกระบอง ชี้ตรงไปที่ฉินเหยียนและถามอย่างดุดันว่า

“เจ้ากล้ามาที่จวนจระกูลซ่งเพื่อหาเรื่อง เจ้าอยากตายใช่หรือไม่?”

ฉินเหยียนแคะขี้หูของเขาอย่างรำคาญใจ

“พูดคำนี้อีกแล้ว ข้าฟังแล้วรู้สึกเหมือนหูจะเริ่มด้านชา สุนัขรับใช้อย่างพวกเจ้าพูดคำอื่นไม่เป็นกันหรืออย่างไร?”

คนรับใช้พูดด้วยความโกรธ

“นอกจากผู้นำตระกูลซ่งแล้วก็ไม่มีใครกล้าด่าว่าข้า พวกเจ้ารนหาที่ตาย!”

ไม่รีรอให้คนรับใช้ได้ลงมือก่อน ต้าหย่งหักข้อมือพวกเขาและต่อยพวกเขาจนล้มลงไปกับพื้น

เมื่อพวกคนรับใช้เห็นสหายล้มลงไป ต่างคำรามด้วยความโกรธ รีบพุ่งไปข้างหน้าพร้อมดาบ ปืนและกระบองทันที

แสงของดาบ เงาของการต่อสู้ เสียงกรีดร้อง

ฉินเหยียนมองไปที่ลานกว้างราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สวนดอกไม้ ภูเขาปลอม ลำธารน้ำ ศาลา และห้องโถงใหญ่สองห้อง ช่างมีเอกลักษณ์เสียจริง

ฉินเหยียนคิดคำนวณด้วยความพึงพอใจ

“ดีเลย พวกเรายึดจวนตระกูลซ่งและทำเป็นโรงเรียน มหาวิทยาลัยเถอะ ไม่ต้องสร้างอาคารใหม่แล้ว ประหยัดทั้งเวลาและแรง เยี่ยมมาก!”